The Greek Orthodox Church and the Future of Jerusalem

by Anna Koulouris The Greek Orthodox Patriarch of Jerusalem, Theophilos III, was interviewed by Palestine-Israel Journal intern/journalist Anna Koulouris. Politically speaking, Jerusalem is often discussed in terms of only two sides — Israeli and Palestinian. This fact does not imply denying or ignoring the special role of the Hashemite Kingdom of Jordan, which insisted in its peace agreement with Israel on being a major partner when the status of Jerusalem is decided between Israel and the Palestinians. The religious significance of Jerusalem is kept a separate matter — it is simply a city of the utmost importance for the three Abrahamic faiths. The Greek Orthodox Christians, or “Rum Orthodox” as they are historically called, have had a history in Jerusalem for more than 2,000 years. As the inheritor of tradition, property and leadership, the Greek Orthodox Church aspires to play a significant role in the political future of this city. The jurisdiction of the Greek Orthodox Patriarchate, which includes more than 150,000 Christians, stretches across Israel, the Palestinian Authority (PA), including Jerusalem, and the Hashemite Kingdom of Jordan. By default, the patriarch takes on a role as a political leader whose voice is considered integral in many local and international matters. As a local institution, the Greek Orthodox Patriarchate and the Israeli government rely on cooperation in order to carry out many of their respective functions. At the same time, any newly elected Greek Orthodox patriarch has to seek the approval of his nomination by the three parties: Jordan, Israel and Palestine. Members of the synods should have Jordanian citizenship. The primary function of the patriarchate is to preserve and protect the holiest sites in Christendom, as it has done since the birth of Christianity. The 141st Patriarch of Jerusalem, Theophilos III, discusses the Greek Orthodox Church’s current and future role in Jerusalem and the peace process, responds to criticisms and shares personal opinions. Palestine-Israel Journal: What is the significance of the Greek Orthodox Church for Jerusalem? Patriarch Theophilos III: The role of the Greek Orthodox Patriarchate of Jerusalem and the church is extremely important for the current and future status of Jerusalem. Its history cannot be dissociated from the political and cultural-religious history of Jerusalem. It has an unbreakable historical presence for 2,000 years and is the only religious institution that has been here throughout the ages. Its purpose and mission continues to be crystal clear and purely religious and spiritual; it does not promote any other interests. Today, if Jerusalem enjoys a certain status and cultural and religious character, it is due to the presence of the patriarchate, which is the inheritor of the spiritual heritage, but also the natural heritage. By natural heritage I mean churches, basilicas, places of worship, holy places that have been handed over to the patriarchate by the Byzantines who left Palestine in the 7th century with the coming of Omar ibn al-Khattab. It was at this time that the Patriarch of Jerusalem became both the spiritual and ethnic leader of the Greek Orthodox community. Speaking of heritage, there have been accusations by some local Arab Orthodox residents that the Greeks have maintained cultural dominance and that Arabs have not been promoted to certain official positions in the church to the same degree as the Greeks have. Is this true? There is a bigger question here. The name of the patriarchate and all Eastern Orthodox Christians locally here is “Rum.” This is how they are recognized and identified by the Muslim Arabs and Palestinians, in general. It is a matter of cultural identity or identity crisis that many people have difficulties understanding the meaning of “Rum.” The West has also brought them confusion about their identity, which could be remedied with education and [an] understanding [of] history. And you have to refer back to your roots. You cannot disregard the Byzantine presence that was here. The stones are talking — everything is talking. I have prepared an academic study which gives a very thorough and complete analysis of the meaning of “Rum” and what it means to be a member of that church. Although the Greek Orthodox Church has had a presence in Jerusalem since its existence, looking forward, there is a political agenda on the part of Israel. No one can deny they would like to gain property that the patriarchate owns, especially in the Jaffa Gate area. Has this put pressure on the church? You have touched upon a very delicate issue, the core of the importance and significance of the patriarchate’s presence and role concerning Jerusalem and the greater area. From the religious point of view, many of the holy places under the charge of the patriarchate have remained accessible to all pilgrims and visitors without any discrimination whatsoever. It is due to the presence of the Brotherhood of the Holy Sepulcher. What has been acknowledged by everybody locally, regionally and internationally is that if it were not for the presence of the patriarchate here, most of the holy places would have been destroyed, or at the end of the day, turned into museums or archeological sites and tourist attractions. But so far, the holy places have been maintained as places of blessedness and worship. In terms of culture and even politics, the patriarchate is very important, first of all because it gives legitimacy to the historical claims that the Hashemite Kingdom of Jordan and the PA have over the holy places — because they both have claims from the Muslim Caliph Omar ibn al-Khattab, when the Muslims took over the city of Jerusalem from the then-Patriarch of Jerusalem Sophronius, and it is well known that they made a peace covenant known as “the Covenant of Omar.” This fundamental agreement has been the basis of all the legal transactions or legal agreements that have taken place so far between the patriarchate and the states and their respective authorities. The other thing is that the patriarchate has been the inheritor of the natural heritage, that is to say, churches, monasteries and other properties, which later were augmented. This is what makes the patriarchate important for the natural, the physical and the demographic [aspects] of Jerusalem. The patriarchate continues to hold properties within and around the Old City — within politically strategic places. Is any of this, the strength of the patriarchate, a source of tension with the Israeli government today? Jerusalem is [at] the heart of the political developments here, so it is natural that the patriarchate is part and parcel of the political conflict and interests. But the mission of the patriarchate remains spiritual and religious. Unlike the other Christian churches here — and they do have a lot of properties as well — the Greek Orthodox Patriarchate is the only church institution that is independent, autonomous and autocephalous. This means the properties of the patriarchate are properties of the country here, the land here — they belong here. As for the properties belonging to the other churches, for example, those belonging to the Roman Catholic Church or to the Russian Church, these are state properties. They do not belong here to the locality, but to the respective states. Some time ago, if you visited Notre Dame you could see written [there] “Vatican Property.” The same happened recently, the Russians asked for some properties to be restored and returned to their proper owners. But who is dealing with the state about these properties, or with the Palestinian Authority? It is the state, not the church. The other thing is that all the other churches have their point of reference far away from Jerusalem. The appointments of the leaders of the other Christian churches and institutions are coming from abroad, from outside — not from within. So you understand the importance of the patriarchate; it is a local institution. How is the relationship now between Jordan, Palestine and Israel, the states within the jurisdiction of the Greek Orthodox Patriarchate of Jerusalem? The relationship today is excellent. After the crisis that the patriarchate passed through, and [when] I assumed my responsibilities as the head of the church here, of course there were all sorts of problems, difficulties and misunderstandings. But eventually everybody realized that my task is to give what is due unto God and what is due unto Caesar. How much of a role does the Greek Orthodox Patriarchate play in speaking about Palestinian rights, especially with its close proximity to areas like Silwan? Does the church feel a responsibility to take a political stance on the issue? We try not to interfere or turn ourselves into politicians, but at the same time this does not mean that we do not have compassion for the suffering and the affliction through which the people are passing here. And this is why the churches here have established a kind of council to discuss issues of common concern. We are addressing issues like the recent shooting in Silwan and others. Our purpose is to try, from our position, to contribute to mutual respect and understanding and to peaceful coexistence and symbiosis. This is the duty of the church. This is why we as churches have officially and repeatedly made statements and expressed our position over the status of Jerusalem. Our position on Jerusalem is that we want it to be an open city, to be accessible to everybody, and that Jerusalem has enough space to accommodate all religious communities. We say it is enough for us to be allowed to visit and venerate the places that are commonly holy to Jews, Muslims and Christians. Even if we do not have claims over the site itself, we have claims to the holiness and sanctity of the place. The Temple Mount is an example. Another example is King David’s Tomb on Mount Zion. When we have our holy day of Pentecost, which we celebrate in our monastery and at the school on Mount Zion, after the service we go in our liturgical vestments in a procession to King David’s Tomb, which is a synagogue. There we go for worship, to say our prayers and leave. This is what we want. This is our understanding of the holy places. This is why I have said Jerusalem has enough space to accommodate everybody. Politically speaking, everybody has claims over Jerusalem and everybody wants Jerusalem to be his or her own capital. But from the religious point of view, Jerusalem is the capital of God. And my personal position is that Jerusalem breathes with three lungs: a Christian lung, a Jewish lung and an Islamic lung. And those lungs, they breathe harmoniously. This is how we see the future of Jerusalem. What is your opinion about the ongoing negotiations of a taxation agreement between the Israeli government and the Vatican, which could mean that church institutions would have to pay income, property and municipal taxes? Does this Orthodox Church feel sidelined knowing that if an agreement is reached, it will set a precedent for the other churches? The situation with the Vatican negotiations is far more complex. The Greek Orthodox Church is not sidelined because the legal status of the patriarchate differs from the Vatican’s. It is the only church institution with Jordanian law. The patriarchate is a local institution. The Vatican is a spiritual and political entity, so its representatives cannot speak on behalf of the local Christians here. There are many videos online of infighting that takes place between the Greeks and Armenians in the Church of the Holy Sepulcher. They seem shameful, and it is hard to understand how such clashes occur in holy places. How would you explain the dynamic here to an observer? I understand your question, but people try to limit those religious conflicts and fights to certain events that have taken place between Franciscans, between Greeks and Armenians, Armenians and Syrians, Copts and Ethiopians, and so on. But, in fact, we must think a bit deeper and ask ourselves what the entire conflict is about between Palestinian Muslims and Jewish Israelis. Is it not about religion? It is about religion. What is the importance of Jerusalem, politically speaking? Is Jerusalem important for military or strategic purposes? It is purely religious, nothing else. The conflict here is religious. When you see clashes in Jerusalem, especially over the Temple Mount and al-Haram al-Sharif, what is it all about? Is it not about religious areas? So they focus on a particular point in the Holy Sepulcher; that makes sense; it is natural. But they cannot focus on the broader picture of what is going on here in the Holy Land. Now, there is another thing that we should not forget; we have to take into consideration our human predicament. Actually, all the fights and clashes in the past were in the name of God. The Crusades, what were they all about? Were they not in the name of God? And there are so many others. Today, it is not called “in the name of God,” but in this game, in one way or another, religion is involved. In the World Council of Churches, how does the Greek Orthodox Church view its need to be there or to be a participant? The Orthodox Church and the Patriarchate of Jerusalem were among the pioneers, the founders of the World Council of Churches. It was established at the initiative of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople and then all the other churches followed. The council plays an important role in bringing together all the Christian denominations and has done great work because all sorts of prejudices have been dissipated. The problem is this: During its inception years, the council focused on the unity of the Christian churches and denominations, but then the focus was diverted from a theological discussion to social matters because of the influence of the Protestant churches. Later on, in many cases, it got involved in political matters. Today, the council still plays an important role, but not as prominent as in the past because of many political changes and developments. Still, the Orthodox Church is committed to the mission of the World Council of Churches. This is why we participate. I myself was the first representative of the patriarchate to become a member of the central committee of the council. Now we have our current representative, and we have recently welcomed the new secretary-general of the World Council of Churches. We are trying to contribute as much as possible because today this is important, especially for our religion. It can help in the peace process and reconciliation, and to bring peace and justice as well. After the contact you had with the Greek prime minister recently when he visited Israel, what does the patriarchate expect from the Greek government? Do you believe Mr. George Papandreou will help to better relations in the area? Will you and he act as middlemen in political matters here? The visit of Mr. Papandreou was really very important because he made it clear that his mission is to strengthen this initiative of the peace process. It is a well-known fact that he enjoys respect from both the Israeli and the Palestinian leadership. It is known that his father was a great supporter of the Palestinians during the time of President Yasser Arafat. And to come here to the patriarchate, it is another sign that everybody realizes the importance of the patriarchate, not only in the religious but also in the political sphere. Since the conflict, as I said, is religious, all those leaders are slowly realizing that without the assistance or advice of the religious leadership, not only Christian but also Muslim and Jewish, they cannot succeed in their efforts to bring peace and reconciliation to the area. Your position is one of great importance and very demanding, yet you seem to have a low profile and live simply. From where do you draw strength on a daily basis? It is a very hard question. I think all the strength is from above; it is from the church, from prayer. That is it. What kind of advice would you give to people in the world today who may be struggling with the current economic state of affairs and other challenges that modernity and globalization present? To people I would say that the exit and refuge from this world’s complexities is faith in God

Ο Πρίγκηπας Γκάζι στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων Την Τετάρτην, 5ην /18ην Απριλίου 2012, ο εξοχώτατος πρίγκηψ της Ιορδανίας κ. Εμίρ Γάζη, συνοδευόμενος υπό του Μουφτή της Αιγύπτου κ. Άλη Τζούμαση Τζαμάκ και υπό άλλων θρησκευτικών και πολιτικών προσωπικοτήτων της Ιορδανίας και της Παλαιστινιακής Αυτονομίας, παρουσία του Εκπροσώπου του Υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ κ. Σεζάρ Μαρζήε επεσκέφθη το Πατριαρχείον. Τον Εξοχώτατον πρίγκηπα υπεδέχθη ενθέρμως η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, περιστοιχούμενος υπό των Αγιοταφιτών Πατέρων. Καλωσορίζων τον πρίγκηπα ο Μακαριώτατος είπεν αυτώ ότι η Ιερουσαλήμ ως Αγία Πόλις αποτελεί υπόδειγμα θρησκευτικής συμβιώσεως Ιουδαίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Επί τη επισκέψει ταύτη ο Μακαριώτατος επέδωσεν εις τον πρίγκηπα αντίγραφον της Εκκλησίας της Βασιλικής της Γεννήσεως εξ ελεφαντοστούν και βιβλίον του Κορανίου επίσης εξ ελεφαντοστούν. Εις δε τον Μουφτήν Άλυ Τζούμα ο Μακαριώτατος επέδωσε πλακέτταν μετ’ επιγραφής χωρίων του Κορανίου. Μετά την επίσκεψιν ταύτην εις το Πατριαρχείον ο πρίγκηψ συνοδευόμενος υπό του Μακαριωτάτου και των Αγιοταφιτών Πατέρων και της συνοδείας αυτού κατήλθεν δια του Κεντρικού Μοναστηρίου και του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου εις τον Ναόν της Αναστάσεως και επεσκέφθη το προσκύνημα της Αποκαθηλώσεως, τον Πανάγιον Τάφον, το Καθολικόν και τον Γολγοθάν.

Ο Πρωθυπουργός της Μολδαβίας στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (VIDEO)

από την Αρχιγραμματεία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων Tο εσπέρας της Δευτέρας, 1ης /14ης Μαρτίου ο Πρωθυπουργός της Μολδαβίας κ. Vladimir Filat, συνοδευόμενος υπό του πρέσβεως της Μολδαβίας εις Ισραήλ κ. Mihai Balan και συνεργατών αυτού, ως του Προξένου κ. Anatoli Vangeli και υπό μεγάλης αποστολής, εις την οποίαν μετέσχον 2 υπουργοί και 6 αναπληρωματικοί υπουργοί, επεσκέφθη το Πατριαρχείον. Τούτον εδέχθη  η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά των Αγιοταφιτών δια της κάτωθι προσφωνήσεως: «Κ. Πρωθυπουργέ, είσθε εις την Αγίαν Γην και εις το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων, καλωσορίζομεν υμάς εξ ονόματος του Πατριαρχείου και Αδελφότητος, της Μητρός των Εκκλησιών, εξ ης ο Χριστιανισμός εξήλθε προς πάσαν την γην . Το Πατριαρχείον είναι η ενσωμάτωσις της ιεράς Ιστορίας από του όρους Σινά έως του Θαβώρ και του Γολγοθά. Η Ιερουσαλήμ κατοικείται από  Ιουδαίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Η χώρα υμών ανέκαθεν, ιδίως κατά τους αιώνας 15ον, 16ον, 17ον αι. και εξής είχε στενάς σχέσεις με το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων.  Οι Μολδαβοί είχαν ευλάβειαν εις τον Πανάγιον Τάφον και το Πατριαρχείον. Σήμερον υπό την νέαν πολιτικήν εξέλιξιν της Μολδαβίας χαιρόμεθα, διότι η Μολδαβία έχει διπλωματικάς σχέσεις με το Ισραήλ, γεγονός όπερ εβοήθησε και ημάς να επανασυνδεθώμεν στενότερα με την Μολδαβίαν. Είναι ευλογία δι’ υμάς η επίσκεψις αυτή εις την Αγιαν Γην και ευλογία δι’ ημάς και το Πατριαρχείον, το οποίον χαίρεται δια την παρουσίαν πολλών αντιπροσωπειών Ορθοδόξων κρατών εις Ισραήλ. Πολλαί αι εθνικότητες εις τήν  Ορθοδοξίαν, μία όμως η Εκκλησία, εις την οποίαν ζώμεν και αντλούμεν την ενότητά μας, αλλά και την διαφορετικότητά μας. Η επίσκεψις υμών είναι επιβεβαίωσις όλων τούτων. Η Εκκλησία είναι δύναμις όλων των Ορθοδόξων εθνών». Εις ταύτα ο Πρωθυπουργός απήντησε λέγων: «Ευχαριστούμεν Υμάς, Μακαριώτατε, δια το καλωσώρισμα τούτο. Είναι τιμή δι’ εμέ και δια την αποστολήν την μετ’εμού. Διαβιβάζω Υμίν τας ευχάς του Μητροπολίτου Μολδαβίας. Ευχαριστώ Υμάς δια την συμπαράστασιν προς το ελεύθερον κράτος της Μολδαβίας. Ευχόμεθα εις όλους τους Μολδαβούς να  έλθουν δια προσκύνημα εις τους Αγίους Τόπους. Άπαξ του έτους δεχόμεθα το Άγιον Φως, εξ Ιερουσαλήμ. Όπως βλέπετε, έχομεν μόνο μίαν μεγάλην αποστολήν, την πρώτην εις το είδος της εις το Ισραήλ. Το έτος τούτο εορτάζομεν την 20ην επέτειον των διπλωματικών μας σχέσεων μετά του Ισραήλ, εις το οποίον κατοικούν περί τους 100.000 χιλιάδας Μολδαβούς. Η αποστολή έχει τον πνευματικόν, διπλωματικόν και οικονομικόν αυτής χαρακτήρα. Δι’ ημάς είναι τιμή να γινώμεθα δεκτοί  υπό το Πατριαρχείον». Επί τούτοις ο Μακαριώτατος προσέφερε τω Πρωθυπουργώ φιλντισένιαν αχιβάδα μετ’ εικόνος της Γεννήσεως εκ Βηθλεέμ και εις τους υπουργούς /συνοδούς αυτού εικόνα της Θεοτόκου Ιεροσολυμιτίσσης και το βιβλίον του κ. Δημητρακοπούλου περί του τόπου του Βαπτίσματος  του Κυρίου και  το βιβλίον της Ιστορίας των Ιεροσολύμων του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ωσαύτως δε ο Πρωθυπουργός κ. Vladimir Filat προσέφερε τω Μακαριωτάτω φιάλας εκλεκτού οίνου εκ Μολδαβίας. Κατευχαριστημένοι και θερμώς ευχαριστούντες κατευωδώθησαν υπό του Μακαριωτάτου προγραμματίζοντες την επίσκεψιν αυτών εις τον Ναόν της Αναστάσεως την Τετάρτην 3ην /16ην   του μηνός Μαΐου 2012.

Η Κυριακή της Σαμαρείτιδος στο Φρέαρ του Ιακώβ (VIDEO)

από την Αρχιγραμματεία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων Την Κυριακήν, 30ην Απριλίου /13ην Μαΐου 2012, εωρτάσθη η εις το Πεντηκοστάριον της Εκκλησίας διαλαμβανομένη εορτή της Κυριακής της Σαμαρείτιδος εις το Φρέαρ του Ιακώβ εις Σαμάρειαν. Εις το Φρέαρ τούτο μνημονευόμενον ως Φρέαρ του Ιακώβ εις τον Ευαγγελιστήν Ιωάννην (Ιω. 4,6) και ευρισκόμενον εις την κοιλάδα αναμέσον των ορέων Γεβάλ και Γαριζίν συνήντησεν η γυνή, η ελθούσα εκ της Σαμαρείας, ίνα αντλήση ύδωρ( Ιω. 4,7) τον Κύριον, ο Οποίος συνωμίλησε μετ’αυτής και απεκάλυψεν εις αυτήν τα του βίου αυτής (Ιω. 4,18) και είλκυσεν αυτήν προς Αυτόν, προσφέρων αυτή το ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον ( Ιω. 4,14), την αποκάλυψιν δηλαδή απεριφράστως ότι Αυτός εστιν ο Χριστός (Ιω. 4, 26). Η γυνή αύτη όντως απεδείχθη γη αγαθή, πιούσα το ύδωρ το ζων και καρποφορήσασα καρπόν εκατονταπλασίονα πιστεύσασα και προσενεγκούσα ως μάρτυρα δια Χριστόν τον εαυτόν της, ήτοι την Αγίαν Φωτεινήν αλλά και τους υιούς αυτής, ήτοι τον Άγιον Φωτεινόν, Άγιον Ιωσήν και τας αδελφάς αυτής Αγίας μάρτυρας Φωτώ, Κυριακήν, Παρασκευήν και Φωτίδα με την μνήμην αυτών εις τον ακίνητον κύκλον των εορτών, την 26ην  και 27ην Φεβρουαρίου εκάστου έτους. Δια την τιμήν της μνήμης της Σαμαρείτιδος γυναικός εις τον κινητόν κύκλον των εορτών του Πεντηκοσταρίου ετελέσθη εις τον μεγαλοπρεπή όντως ναόν της Αγίας Φωτεινής, τον προσφάτως ανεγερθέντα υπεράνω και πέριξ του Φρέατος του Ιακώβ υπό του καθηγουμένου αυτού Αγιοταφίτου Αρχιμανδρίτου π. Ιουστίνου με δύο παρεκκλήσια, εν νοτίως αυτού, του Αγίου Νεο -ιερομάρτυρος Αγιοταφίτου Φιλουμένου, ενταύθα μαρτυρήσαντος και έτερον βορείως, του Αγίου Ιουστίνου του φιλοσόφου και μάρτυρος, του εκ της πόλεως ταύτης της Νεαπόλεως καταγομένου, μεγάλη εορτή και πανήγυρις την ως άνω ρηθείσαν ημέραν της Κυριακής δια θείας Λειτουργίας, της οποίας προεξήρξεν η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλετουργούντων Αυτώ του Ιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου και του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, Αγιοταφιτών Ιερομονάχων και εγγάμων ιερέων των περιχώρων της Νεαπόλεως και Ιεροδιακόνων, τη παρουσία των τοπικών Αρχών και των Επιτρόπων της εις Νεάπολιν υπαρχούσης Ελληνορθοδόξου Κοινότητος των Ραφιδίων και του Αγίου Δημητρίου. Εις το αθρόως συναθροισθέν εκκλησίασμα ο Μακαριώτατος εκήρυξε τον θείον λόγον ελληνιστί ως έπεται: Αγαλλιάσθω ουρανός, χορευέτω τα επί γης. ότι Χριστός εκ Παρθένου, επιφανείς ως άνθρωπος ερρύσατο φθοράς, άπαν το ανθρώπινον, τω ιδίω θανάτω• θαύμασιν εκλάμψας δε, γυναικί Σαμαρείτιδι, ύδωρ αιτών παρέχει την πηγήν, των ιαμάτων, ως μόνος αθάνατος», ψάλλει ο μελωδός της Εκκλησίας. Αγαπητοί  εν Χριστώ αδελφοί, ευλαβείς προσκυνηταί, ευλαβείς Χριστιανοί , «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν», (Ιωάν. 4, 24), λέγει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εις την Σαμαρείτιδα γυναίκα. Αυτό τούτο το θείον της αληθείας Πνεύμα, δηλονότι το Άγιον Πνεύμα του Χριστού, συνήγαγε πάντας ημάς εις τον ιερόν τούτον τόπον του φρέατος του Πατριάρχου Ιακώβ, δια να συναντλήσωμεν και συμπίωμεν μετά της Σαμαρείτιδος της Αγίας ύδωρ ιαμάτων και ύδωρ αθανασίας εκ της φυσικής και πνευματικής πηγής, τον εκ Παρθένου Μαρίας επιφανέντα ως άνθρωπον και ρυσάμενον το ανθρώπινον ημών γένος εκ της φθοράς και αναστάντα εκ νεκρών Σωτήρα και Θεόν ημών Ιησούν Χριστόν. Σύμπας ο ορατός και αόρατος κόσμος, αι επίγειαι και ουράνιαι δυνάμεις καλούνται να συμμετάσχουν εις τον χορόν της αγαλλιάσεως και της χαράς επί τη λαμπροφόρω αναστάσει του Σωτήρος ημών Χριστού άμα δε και «επί τη εκλάμψει τοις θαύμασιν αυτού, Σαμαρείτιδι γυναικί, ύδωρ αιτών παρέχει την πηγήν των ιαμάτων ως μόνος αθάνατος», ως αναφωνεί ο υμνωδός. Το δε ύδωρ, το οποίον παρέχει η πηγή των ιαμάτων, δηλονότι ο Χριστός, τη Σαμαρείτιδι γυναικί δεν είναι άλλον από την θείαν φωτιστικήν δύναμιν και ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος της αληθείας και της του Θεού Πατρός σοφίας, ως ψάλλει και ο μελωδός της Εκκλησίας: «Πίστει ελθούσα εν τω φρέατι, η Σαμαρείτις εθεάσατο, το της σοφίας ύδωρ σε, ω ποτισθείσα δαψιλώς, βασιλείαν την άνωθεν εκληρώσατο, αιωνίως η αοίδιμος». Όντως, αγαπητοί μου αδελφοί, η Σαμαρείτις γυνή εκληρώσατο βασιλείαν την άνωθεν, διότι, ως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «τοις μεν πιστεύσασι γέγονεν (ο Χριστός) αίτιος σωτηρίας αιωνίου, τοις δε απειθήσασιν, έλεγχος απιστίας». Και εγένετο ο Χριστός αίτιος σωτηρίας τη πιστευσάση Αυτώ Σαμαρείτιδι γυναικί, διότι η σήμερον εορτίως τιμωμένη Άγια της Εκκλησίας, ήκουσε τους Κυριακούς λόγους: «Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν», (Ιωάν. 4,24). Και επίστευσεν μεθ’ όλης της διανοίας και όλων των εσωτερικών αυτής δυνάμεων. Με άλλα λόγια, λατρεύειν τον Θεόν «εν πνεύματι και αληθεία»,  (Ιωάν. 4,24) σημαίνει η διάνοια να εγκολπούται την αλήθειαν δι’όλων της των δυνάμεων και η θέλησις μεθ’ όλων των ενεργειών της, καθώς και τα συναισθήματα των καρδιών μας να είναι πάντα προσδεδεμένα ισχυρώς εν τω έργω της γνώσεως και προσοικειώσεως του Παντοδυνάμου Θεού και της ευλαβούς μας προσεγγίσεως προς Αυτόν. Κατά την εν προκειμένω ερμηνείαν του Αγίου Θεοφυλάκτου: «Πολλοί δοκούσι μεν προσκυνείν κατά ψυχήν, ουκ ορθήν δε δόξαν περί του Θεού έχουσι. Προσέθηκε {ο Χριστός} δια τούτο, το εν αληθεία. Δει γαρ και κατά νουν προσκυνείν τω Θεώ και αληθή δόξαν περί αυτού έχειν». Τούτο σημαίνει, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι δεν αρκεί μόνον να λατρεύωμεν και να  προσκυνούμεν τον Θεόν. Είναι απολύτως αναγκαίον να γνωρίζωμεν την αληθινήν οδόν και τον ορθόν τρόπον λατρείας και προσκυνήσεως του Θεού. Το γεγονός τούτο εξασφαλίζει η αγία ημών του Χριστού Εκκλησία δια της ορθής και ανοθεύτου αυτής αποστολικής διδασκαλίας και των εγκύρων αυτής θεραπευτικών και σωτηριωδών μυστηρίων. Λέγομεν δε τούτο, διότι η εις Χριστόν τον Μεσσίαν πίστις της Σαμαρείτιδος αφορά εις την σωτηρίαν ημών των ανθρώπων εκ του θανάτου της αμαρτίας. Τον θάνατον της αμαρτίας κατεπάτησε πλέον ο Χριστός δια του θανάτου της τριημέρου Αυτού ταφής και της νικητηρίου Αυτού Αναστάσεως. Η δε Ανάστασις του Χριστού αφορά εις την έλευσιν του Παρακλήτου, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος και του υπ’ Αυτού (του Παρακλήτου) ελέγχου και κρίσεως του κόσμου, ως λέγει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός: «αλλ’ εγώ την αλήθειαν λέγω υμίν• συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω• εάν γαρ μη απέλθω ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς• εάν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν προς υμάς και ελθών εκείνος ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως. περί αμαρτίας μεν ότι ου πιστεύουσιν εις εμέ •περί δικαιοσύνης δε ότι προς τον πατέρα μου υπάγω και ουκ έτι θεωρείτε με•περί δε κρίσεως ότι ο άρχων του κόσμου τούτου κέκριται», (Ιωάν. 16, 7-11). Ερμηνεύων τους λόγους τούτους, ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει: «Νόθον το της αρχής όνομα τω Σατανά … Άρχοντα γε μην του αιώνος τούτου κέκληκεν ουκ ως όντα τούτο κατ’ αλήθειαν … αλλ’ ως εξ απάτης και πλεονεξίας την επί τούτω δόξαν αποκερδαίνοντα και ως εν τοις πλανωμένοις έτι κρατούντα τε και άρχοντα δια  την ενούσαν αυτοίς μοχθηροτάτην προαίρεσιν». Ο δε ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Πάλιν ενταύθα τον περί δικαιοσύνης ανακινεί λόγον, ότι κατεπάλαισε τον αντίδικον. Ουκ αν δε αμαρτωλός ων κατεπάλαισεν … Ότι γαρ κατακέκριται δι’ εμέ (λέγει ο Κύριος) είσονται οι καταπατούντες αυτόν ύστερον και την ανάστασίν μου σαφώς ειδότες, όπερ κατακρίνοντες εστίν• ου γαρ ίσχυσέ με κατασχείν». Αυτόν ακριβώς τον φωτισμόν της γνώσεως της πηγής της ζωής, του σταυρωθέντος και αναστάντος Μεσσίου Χριστού, λαβούσα η Σαμαρείτις  γυνή έλεγε δια στόματος του υμνωδού: «πότισον ουν με Λόγε, διψώσαν πάντοτε, σου την θείαν Χάριν, όπως μηκέτι Ιησού Κύριε, αγνωσίας κρατώμαι αυχμώ, αλλά κηρύττω Σου τα μεγαλεία». Προσέλθωμεν και ημείς , αδελφοί μου, εις το πνευματικόν της Εκκλησίας Φρέαρ και πίωμεν το ύδωρ το οποίον έδωσεν ο Χριστός εις την Αγίαν Φωτεινήν την Σαμαρείτιδα λέγων: «ος δ’ αν πίη εκ του ύδατος, ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ο δώσω αυτώ, γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» , (Ιωάν. 4,14). Εκ ταύτης της πηγής έπιεν το ύδωρ του μαρτυρίου της αγάπης του Χριστού και ο Άγιος μάρτυς Φιλούμενος ο Αγιοταφίτης μιμούμενος την Αγίαν Σαμαρείτιδα, γενόμενος ούτω κήρυξ της εν πνεύματι και αληθεία προσκυνήσεως του Θεού και Σωτήρος ημών Χριστού. Χριστός Ανέστη. Και αραβιστί ως έπεται: ίδε ηλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/ar/2012/05/13/1055/ Μετά την πανηγυρικήν θείαν Λειτουργίαν και τον εν τη θεία Μεταλήψει αγιασμόν ηκολούθησε λιτανεία πέριξ του ιερού ναού. Μετά ταύτα ηκολούθησε δεξίωσις εις το ηγουμενείον και μεσημβρινή πλουσία τράπεζα υπό του ανακαινιστού της Μονής και φιλοξένου καθηγουμένου αυτής Αρχιμανδρίτου π. Ιουστίνου προς σωματικήν ευφροσύνην των απολαυσάντων την πνευματικήν ευφροσύνην της εορταστικής εκκλησιαστικώς πανδαισίας της εορτής της Κυριακής της Σαμαρείτιδος. Μετά το πέρας της εορτής ο Μακαριώτατος επεσκέφθη την κώμην των Ραφιδίων, όπου ενεκαινίασε αίθουσαν γυμναστικής και άλλων εκδηλώσεων πλησίον του ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου δια την ενταύθα διαβιούσαν Χριστιανικήν Κοινότητα.

Ο νέος Πρέσβης της Σερβίας στο Ισραήλ στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων Την Δευτέραν, 24ην Απριλίου /7ην Μαΐου 2012, ο νέος Πρέσβυς της Σερβίας εις το Ισραήλ κ. Zoran Basaraba, συνοδευόμενος υπό ενός συνεργάτου αυτού, επεσκέφθη το Πατριαρχείον. Τον νέον Πρέσβυν εδέχθη η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τινων Αγιοταφιτών Πατέρων. Εις το πλαίσιον της επισκέψεως ταύτης έλαβε χώραν ενδιαφέρουσα συζήτησις περί των ανέκαθεν αγαστών σχέσεων Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και Πατριαρχείου της Σερβίας και της σταθεράς συμπαραστάσεως του Ελληνικού λαού προς τον Σερβικόν λαόν. Εις την συνάφειαν ταύτην ο Μακαριώτατος ωμίλησεν εις τον κ. Πρέσβυν και περί του έργου του Πατριαρχείου εις την Αγίαν Γην από των Βυζαντινών χρόνων αλλά και μετά τούτους, ότε από της Αραβικής κατακτήσεως  (638 μ. Χ. και εξής), από του Πατριάρχου Αγίου Σωφρονίου και εξής, ότι το Πατριαρχείον ελειτούργησε με τον εκάστοτε Πατριάρχην ως εθνάρχην, εξασκούν έργον θρησκευτικόν, κοινωνικόν, πολιτιστικόν και ειρηνευτικόν εις την Αγίαν Γην. Επί τούτοις ο Μακαριώτατος επέδωσε τω Εξοχωτάτω Πρέσβει το βιβλίον της Ιστορίας της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων του μακαριστού Αγιοταφίτου και Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.

Η εορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στην Άκκρη-Πτολεμαϊδα

Αποστολή

από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων Το Σάββατον, 22αν Απριλίου /5ην Μαΐου 2012, εωρτάσθη υπό του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων η εορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου εις την πόλιν Άκκρην – αρχαίαν Πτολεμαΐδα του βορείου Ισραήλ, αριθμούσαν σήμερον περί τους τεσσαράκοντα χιλιάδας κατοίκων. Εις την πόλιν ταύτην διατηρεί ανέκαθεν το Πατριαρχείον την Ιεράν Μητρόπολιν Πτολεμαΐδος.  Εις ταύτην υπάγονται η Ελληνορθόδοξος Αραβόφωνος Κοινότης της Άκκρης και έτεραι δέκα και τρεις Ελληνορθόδοξοι Αραβόφωνοι Κοινότητες του Πατριαρχείου της βορείου ταύτης περιφερείας της δικαιοδοσίας αυτού. Ηγούμενος των Κοινοτήτων τούτων και αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου τα τελευταία έτη είναι ο φίλεργος Αγιοταφίτης Αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, ο ανακαινίσας την εν Άκκρη Ιεράν Μονήν του Αγίου Γεωργίου του Πατριαρχείου και διοργανώσας χορωδίαν Βυζαντινής Μουσικής εις την Άκκρην και άλλας κώμας της περιοχής αυτής. Εις την πόλιν της Άκκρης έφθασεν ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος την πρωΐαν της ως άνω ρηθείσης ημέρας του Σαββάτου, γενόμενος δεκτός εις την είσοδον της πόλεως υπό του ηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, των ιερέων της περιοχής της Άκκρης, των Προσκόπων και της Αστυνομίας. Τη συνοδεία τούτων ο Μακαριώτατος έφθασεν εις την παραθαλασσίαν Ιεράν Μονήν του Αγίου Γεωργίου του Πατριαρχείου. Ενταύθα ενδυθείς μανδύαν ο Μακαριώτατος προεξήρξεν της ακολουθίας του Όρθρου μετ’ αρτοκλασίας και της θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αυτώ του Ιερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακού, του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου, Αγιοταφιτών Ιερομονάχων, Ιερέων της Μητροπόλεως Άκκρης και ιεροδιακόνων. Οι πιστοί της πόλεως της Άκκρης και των κωμών της περιοχής αυτής προσέτρεξαν αθρόως και συμμετέσχον εν ευλαβεία εις την θείαν Λειτουργίαν. Εις ταύτην παρέστη ως αντιπρόσωπος της Πρεσβείας της Ελλάδος εις το Ισραήλ κ. Παναγιώτης Σινάνογλου και ο επίτιμος Πρόξενος της Ελλάδος εις Χάϊφαν κ. Κωνσταντίνος Ζηνόβιος μετά της συζύγου αυτού. Προς τούτους εκήρυξε τον θείον λόγον ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. ελληνιστί έχοντα ως έπεται: «Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς Ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν επινίκιον άδοντας», ψάλλει ο μελωδός της Εκκλησίας μας.  Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ευλαβείς Χριστιανοί, Η μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου συνήγαγε πάντας ημάς εις την ιστορικήν και βιβλικήν υμών πόλιν της Παλαιστινιακής γης Άκκρης, ίνα πανηγυρικώς εορτάσωμεν το μέγα και όντως θαυμαστόν μυστήριον της Αναστάσεως του Θεού και Σωτήρος ημών Χριστού. «Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημών ημάς διεβίβασεν», αναφωνεί υμνολογικώς ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Αυτή ακριβώς η εκ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν διαβίβασις της ανθρωπίνης ημών φύσεως εν τω σταυρωθέντι και αναστάντι Χριστώ αποτελεί την ουσίαν της Χριστιανικής ημών πίστεως, αλλά και τον σκοπόν της αγίας ημών Εκκλησίας. Αυτήν την πραγματικότητα καταγγέλλομεν και ομολογούμεν πανηγυρικώς δια της εορτής της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. «Εγώ γαρ», λέγει ο Ιησούς, «ειμί η οδός και η αλήθεια», ( Ιωάν. 14,6), «η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται• και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα», (Ιωάν. 11, 25-26). Σχολιάζων τους Κυριακούς τούτους λόγους ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει: «Καρπός γε μην και τιμή της εις Χριστόν πίστεως η αιώνιος ζωή…. ει γαρ δια Χριστόν πάντες ανιστάμεθα, αλλά ζωή αύτη εστίν αληθής το ατελευτήτως εν μακαριότητι ζην• ουδέν γαρ διαφέρει θανάτου το εις κόλασιν αναβιώναι μόνον». Όντως, αγαπητοί μου, ο καρπός της εις Χριστόν πίστεως είναι η αιώνιος ζωή, την οποίαν εχαρίσατο εις ημάς Αυτός ούτος ο Χριστός, ο Κύριος και Θεός ημών δια της Αναστάσεως Αυτού. Αυτόν τον καρπόν της πίστεως εις Χριστόν, δηλονότι την αιώνιον ζωήν εδήλωσαν και οι μάρτυρες της αγάπης του Χριστού, ιδιαιτέρως ο σήμερον τιμώμενος Άγιος μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, ως λέγει ο μελωδός αυτού: «Της αληθείας το έαρ λαμπρώς εφέστηκε, και νεουργεί την κτίσιν ευσεβεί επιγνώσει, Χριστού του ζωοδότου, όθεν σαφώς, φωτισθείς την διάνοιαν, ο αθλητής του Κυρίου, την εκ διαβολικής πλάνης χερσωθείσαν γην, εκαλλιέργησας και την ακανθώδη θρησκείαν των ειδώλων εκριζώσας της Ορθοδόξου πίστεως κλήμα κατεφύτευσας». Την πλάνην της θρησκείας των ειδώλων εξέθεσε προφητικώς και ο μαγαλοφωνώτατος Ησαΐας λέγων: «Τις αναγγελεί ταύτα υμίν; αγαγέτωσαν τους μάρτυρας αυτών και δικαιωθήτωσαν και ειπάτωσαν αληθή» (τις εκ των θεών των ειδωλολατρών προεφήτευσε τούτο;  η τις εκ των θεών των ειδωλολατρών είπε προφητείαν τινά εν τω παρελθόντι εις υμάς (ω είδωλολάτραι) ; Ας φέρουν εκείνοι τους μάρτυρας αυτών (δια τας προφητείας των) και ας αποδείξουν ταύτας, ότι ήσαν αληθείς, ότι επηλήθευσαν. Ερμηνεύων την φωνήν την θεόπνευστον του Ησαΐου, ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει: «Αλλ’ ουδείς ο εκείνους μαρτυρήσας εστιν ούτε μην των εσομένων εξαγγελεύς, πεπλάνηνται οι θεούς είναι νομίσαντες• βέβηλοί εισί και απατεώνες». Αυτήν την πλάνην και το ψεύδος της ειδωλολατρείας κατήγγειλεν μετά παρρησίας λόγω τε και έργω δια του υπέρ της αληθείας του Χριστού μαρτυρικού αίματος αυτού ο Άγιος ημών Γεώργιος, γενόμενος ούτω κοινωνός του θείου και ανεσπέρου φωτός του Χριστού, λέγοντος: «Εγώ ειμι το  φως του κόσμου. Ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής», ( Ιωάν. 8,12). Σημειωτέον ότι εδώ, ως ερμηνεύει ο Αμμώνιος, ο  Ιησούς «δείκνυσιν ότι αυτός εστι περί ου προανεφωνήθη, ιδού τέθεικά σε εις φως εθνών και ουχ εις των προφητών, αλλά δεσπότης». (Ησαΐου, 42,6). Ο Γεώργιος, αγαπητοί μου άδελφοί, αναδεικνύεται μέγας της αγάπης του Χριστού μάρτυς, διότι, ως λέγει ο υμνωδός αυτού, «εχάλκευσαν αυτόν κίνδυνοι, εστόμωσαν βάσανοι και ποικίλαι κολάσεις ανήλωσαν σώμα το φύσει φθειρόμενον• ενίκα γαρ ο πόθος την φύσιν (την ανθρωπίνην), δια θανάτου πείθων τον εραστήν διαβήναι προς τον ποθούμενον, Χριστόν τον Θεόν, και Σωτήρα των ψυχών ημών». Με άλλα λόγια ο θείος ούτος πόθος, ο οποίος ενίκα την ανθρωπίνην φύσιν των φίλων του Χριστού δια θανάτου πείθων αυτούς διαβήναι προς Αυτόν τον Χριστόν, απέβλεπεν ουχί εις αυτόν τούτον τον φυσικόν θάνατον, αλλά εις τον θάνατον του θανάτου, δηλονότι εις την Ανάστασιν του Χριστού. Αφεώρα εις την τελείωσιν της αγάπης του Χριστού, ως παρατηρεί ο Άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς: «Τελείωσιν το μαρτύριον καλούμεν ουχ ότι τέλος του βίου ο άνθρωπος έλαβεν, ως οι λοιποί, αλλ’ ότι τέλειον έργον αγάπης ενεδείξατο, (Κλημ. Στρωμ. 4,4),  κατά δε τον ιερόν Χρυσόστομον: «μαρτύριον δε χωρίς αγάπης ου μόνον μαθητάς ου ποιεί, αλλ’ ουδέν ωφελεί τι τον υπομένοντα». Το σταυρικόν πάθος του Χριστού αποτελεί το αποκορύφωμα της αγάπης του Θεού Πατρός προς τον άνθρωπον. Η δε Ανάστασις του Χριστού επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο άνθρωπος επλάσθη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού. Τούτο δε σημαίνει ότι ο άνθρωπος της φθοράς, δηλαδή της αμαρτίας εν Χριστώ τω αναστάντι ενδύεται αφθαρσίαν και το θνητόν αυτού σώμα αθανασίαν, ως λέγει ο θείος Παύλος: «Δει γαρ το φθαρτόν τούτο σώμα ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν• όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδύσηται αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσηται αθανασίαν, τότε γενήσεται ο λόγος ο γεγραμμένος κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. Που σου, θάνατε, το κέντρον; που σου άδη το νίκος;  το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία, η δε δύναμις της αμαρτίας ο νόμος• τω δε Θεώ χάρις τω διδόντι ημίν το νίκος δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», ( Α’ Κορ. 15, 53-57).           Μάρτυρες αψευδείς του Παυλείου τούτου κηρύγματος αναδεικνύονται οι άγιοι μάρτυρες, οι υπέρ Χριστού αθλήσαντες και στεφανωθέντες, μεταξύ δε αυτών διακρίνεται ο Άγιος Γεώργιος, το καύχημα της αγίας Γης της Παλαιστίνης. Ούτος ο μέγας μάρτυς Γεώργιος κοινωνός γενόμενος του πάθους του απαθούς και της Αναστάσεως του Χριστού μετέσχε της βασιλείας Αυτού, εμπνεόμενος υπό του θείου Παύλου, λέγοντος: « Ημών γαρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ου και σωτήρα απεκδεχόμεθα, Κύριον Ιησούν Χριστόν, ος μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξης Αυτού…», (Φιλιππησίους 3, 20-21), ου την εις ετέραν μορφήν μεταποίησιν λέγων διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός -άπαγε- την εκ φθοράς δε μάλλον εις αφθαρσίαν εναλλαγήν. «Θερμοτάτη όθεν πίστει και στοργή τους προσκαλουμένους σε, μάρτυς του Χριστού, στεφηφόρε Γεώργιε, παρεστώς ολόφωτος σεπτώ βήματι του των όλων δεσπόζοντος, σου ταις ικεσίαις και ταις προστασίαις διαφύλαξον τη δυνάμει του Τιμίου Σταυρού και ταις πρεσβείαις της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας. Αμήν». Χριστός Ανέστη! Μετά την θείαν Λειτουργίαν ηκολούθησε η λιτανεία της εικόνος του  Αγίου Γεωργίου, των Προσκόπων μετά των τυμπάνων και της μουσικής ακολουθούντων, τρις πέριξ του Ναού, διελθούσα και προ του τάφου του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου του εν Άκκρη του Κυπρίου (†1752), υπεράνω του οποίου είναι σκαλισμένον και το εύστοχον επίγραμμα: «Γεώργιος νυν τω Γεωργίω άμα, νέος παλαιώ συνετάχθη ενθάδε». Μετά την λήξιν της λιτανείας ο Μακαριώτατος, κλήρος και λαός εισήλθον εις το αρχαίον και ανεκαινισμένον ηγουμενείον, ένθα εξεφωνήθησαν αι εόρτιοι προσφωνήσεις, ως του δικαστού κ. Δαούδ Ζένη, του Αναπληρωτού Δημάρχου του Μααλότ και Ταρσίχας κ. Γεωργίου Αμπελίνη, του Αρχηγού της Ισλαμικής Κινήσεως εις Άκκρην κ. Μαχμούδ Σαλάχ, του εκπροσώπου του Εμπορικού Επιμελητηρίου κ. Μουχάμαδ Όδε, του Εκπροσώπου  των Προσκόπων κ. Σαφίκ Άμπντο, όστις προσέφερε πίνακα με την παραλίαν της πόλεως της Άκκρης, του κ. Νάσερ Μανάσα εκπροσώπου του Μάτζλις Μίλι -ήτοι του Κοινοτικού Συμβουλίου, όστις και προσέφερε εικόνα της Θεοτόκου εις την Α.Θ.Μ., και του π. Δαούδ, Οικονόμου της κώμης Πκέα, εκπροσώπου των ιερέων της περιοχής Άκκρης. Επί τούτοις ο Μακαριώτατος επέδωσε δώρον  εις τα μέλη της χορωδίας της ιδρυθείσης υπό του Αρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου. Περαίνων ο Μακαριώτατος, είπεν ότι αύτη είναι μεγάλη ημέρα δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν όλην, ιδία αυτήν της Άκκρης, της εχούσης ως πολιούχον αυτής την Άγιον Γεώργιον και ηυχαρίστησε πάντας τους συμβαλόντας  εις την τέλεσιν της πανδήμου εορτής ταύτης  της πόλεως, ιδία δε τον Πατριαρχικόν Αυτού Εκπρόσωπον Αρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον. Μετά ταύτα εις τους άνω χώρους της Μονής, τους καταλλήλως ανακαινισθέντας, ο ηγούμενος Αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος παρέθεσε πλουσίαν τράπεζαν εξ ιχθύων της πόλεως Άκκρης και εξ άλλων ευγεύστων εδεσμάτων, παρέχων και την υλικήν και σωματικήν ενίσχυσιν και ευφροσύνην εις την προηγηθείσαν πνευματικήν πλουσίαν εκκλησιαστικήν και λειτουργικήν πανδαισίαν

Greek Orthodox Church in the Holy Land

The Greek Orthodox Church of Jerusalem is considered the “Mother Church” of the Holy Land. The biggest single group of Holy Land Christians belongs to this Church and many Christians who belong today to other Churches have their origins in the GreekOrthodox Church. The Greek Orthodox Patriarchate of Jerusalem sees itself as a direct descendant of the chair of St James the Apostle, venerated as first bishop of Jerusalem. The Church celebrates its liturgy in the Byzantine rite, whose original language is Greek, and follows its own calendar of feasts, preserving the Julian calendar (that is thirteen days behind the Western (Gregorian) calendar.

Although most Greek Orthodox Christians in the Holy Land are Arabs and Greek refers to the original language of the liturgy of the Church, ethnic Greek priests administer the Church. The Patriarch, the vast majority of bishops and many of the monks are thus ethnic Greeks whilst the lower clergy are mostly Arabs. In the course of its history, the Church began to celebrate the liturgy in Arabic for the numerous parishes of Arab faithful where Greek is neither spoken nor understood.

The Greek Orthodox Church is also a custodian of the Holy Places in the Holy Land, maintaining an unbroken presence at the two most important churches: the Holy Sepulcher in Jerusalem (in Greek and Arabic, the Church of the Resurrection) and the Nativity in Bethlehem. The seat of the Patriarchate is in Jerusalem, where the Patriarch is assisted by numerous bishops and administers parishes, monasteries and other institutions in Israel, the Palestinian territories and in Jordan, also directing a network of schools and centers of social service. One of the best schools in the Arab sector in Israel is the Orthodox School in Haifa. The Church has a seminary for training the clergy on Mount Zion. The Church owns extensive properties throughout the Holy Land, making it one the most important landowners in the area. The supreme authority in the Church is the Fraternity of the Holy Sepulcher that elects the Patriarch. The Patriarch of Jerusalem, because of Jerusalem’s historic and symbolic importance, is looked upon with particular esteem by the other Orthodox Patriarchs.

Greek Orthodox churches can be found throughout the Holy Land.  Greek Orthodox parishes are to be found in most towns and many villages throughout Israel and Palestine.