από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων - Εκ της Αρχιγραμματείας
Η εορτή του προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου, εορταζομένη συμφώνως προς το Τυπικόν της Εκκλησίας την 20ην Ιουλίου εκάστου έτους, εωρτάσθη υπό του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων δια λόγους ποιμαντικούς με μετάθεσιν το Σάββατον 21ην Ιουλίου/3ην Αυγούστου 2013, εις την Ιεράν αυτού Μονήν την κειμένην παραπλεύρως της κυρίας οδού της αγούσης από Ιεροσολύμων εις Βηθλεέμ και πλησίον των ερειπίων της αρχαίας Μονής του Καθίσματος της Θεοτόκου.
Εις την θέσιν ταύτην ευρίσκεται απ’ αρχαιοτάτων χρόνων η Μονή ερειδομένη εις την παράδοσιν ότι εις την περιοχήν ταύτην φεύγων ο Προφήτης Ηλίας τον θυμόν των βασιλέων Αχαάβ και Ιεζάβελ, αφ’ ότου επί του Καρμηλίου όρους κατέφερε από Θεού και από ουρανού πυρ και κατέκαυσε τας σχίδακας και τας πέτρας του θυσιαστηρίου, εκοιμήθη υπό κάτω αρκεύθου και εξύπνησεν αυτόν άγγελος Κυρίου λέγων αυτώ «αναστάς, φάγε και πίε, ότι πολλή από σου η οδός»• «και αναστάς έφαγε και έπιε και επορεύθη εν τη ισχύϊ της βρώσεως και της πόσεως εκείνης τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας, έως όρους Χωρήβ». (Βασιλ. Γ’ 19, 4-9).
Εις τον ιερόν ναόν της Μονής ταύτης ανεκαινισμένον υπό του εκ Κύπρου μακαριστού Μητροπολίτου Ασκάλωνος Αρκαδίου ετελέσθη αφ’ εσπέρας Εσπερινός, προεξάρχοντος του εν Βηθλεέμ Πατριαρχικού Επιτρόπου Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιορδάνου κ. Θεοφυλάκτου.
Την πρωΐαν της ως άνω ημέρας ετελέσθη πανηγυρική θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος της Α.Θ.Μ. του Πατρός ημών και Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αυτώ του Ιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου, των Σεβασμιωτάτων Αρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου Γέροντος Αρχιγραμματέως, Ιορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου Προέδρου της Οικονομικής Επιτροπής, Λύδδης κ. Δημητρίου Γραμματέως της Ιεράς Συνόδου, Ιεραπόλεως κ. Ισιδώρου, Γέροντος Σκευοφύλακος Αγιοταφιτών Ιερομονάχων, του πενυματικού της Μονής του οσίου Σάββα π. Ευδοκίμου, του εν Φχες ηγουμένου οσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Ιερωνύμου, του εν τω Χωρίω των Ποιμένων ηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Ιγνατίου, του ηγουμένου της Μονής Αγίου Γεωργίου Μπετζαλλά Αρχιμανδρίτου π. Ανανίου των αραβοφώνων Πρεσβυτέρων π. Ήσσα Μούσλεχ και π. Παύλου και του Αρχιδιακόνου π. Αθανασίου και του διακόνου π. Ευλογίου, τη ευλαβή συμμετοχή ευσεβούς εκκλησιάσματος ελληνοφώνου, αραβοφώνου και ρωσοφώνου.
Εις την θέσιν ταύτην ευρίσκεται απ’ αρχαιοτάτων χρόνων η Μονή ερειδομένη εις την παράδοσιν ότι εις την περιοχήν ταύτην φεύγων ο Προφήτης Ηλίας τον θυμόν των βασιλέων Αχαάβ και Ιεζάβελ, αφ’ ότου επί του Καρμηλίου όρους κατέφερε από Θεού και από ουρανού πυρ και κατέκαυσε τας σχίδακας και τας πέτρας του θυσιαστηρίου, εκοιμήθη υπό κάτω αρκεύθου και εξύπνησεν αυτόν άγγελος Κυρίου λέγων αυτώ «αναστάς, φάγε και πίε, ότι πολλή από σου η οδός»• «και αναστάς έφαγε και έπιε και επορεύθη εν τη ισχύϊ της βρώσεως και της πόσεως εκείνης τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας, έως όρους Χωρήβ». (Βασιλ. Γ’ 19, 4-9).
Εις τον ιερόν ναόν της Μονής ταύτης ανεκαινισμένον υπό του εκ Κύπρου μακαριστού Μητροπολίτου Ασκάλωνος Αρκαδίου ετελέσθη αφ’ εσπέρας Εσπερινός, προεξάρχοντος του εν Βηθλεέμ Πατριαρχικού Επιτρόπου Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιορδάνου κ. Θεοφυλάκτου.
Την πρωΐαν της ως άνω ημέρας ετελέσθη πανηγυρική θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος της Α.Θ.Μ. του Πατρός ημών και Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αυτώ του Ιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου, των Σεβασμιωτάτων Αρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου Γέροντος Αρχιγραμματέως, Ιορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου Προέδρου της Οικονομικής Επιτροπής, Λύδδης κ. Δημητρίου Γραμματέως της Ιεράς Συνόδου, Ιεραπόλεως κ. Ισιδώρου, Γέροντος Σκευοφύλακος Αγιοταφιτών Ιερομονάχων, του πενυματικού της Μονής του οσίου Σάββα π. Ευδοκίμου, του εν Φχες ηγουμένου οσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Ιερωνύμου, του εν τω Χωρίω των Ποιμένων ηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Ιγνατίου, του ηγουμένου της Μονής Αγίου Γεωργίου Μπετζαλλά Αρχιμανδρίτου π. Ανανίου των αραβοφώνων Πρεσβυτέρων π. Ήσσα Μούσλεχ και π. Παύλου και του Αρχιδιακόνου π. Αθανασίου και του διακόνου π. Ευλογίου, τη ευλαβή συμμετοχή ευσεβούς εκκλησιάσματος ελληνοφώνου, αραβοφώνου και ρωσοφώνου.
Εις το Κοινωνικόν της θείας Λειτουργίας εκήρυξε τον θείον Λόγον εις τους πιστούς η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος έχοντα ούτως ελληνιστί: Θεοφανείας ηξίωσαι και προφητείας ώσπερ ο μέγας Μωσής προφήτας χρίων δια Πνεύματος, Ηλιού θεσπέσιε και βασιλείς. Και της δόξης εν Θαβώρ Χριστού θεατής γενόμενος βοάς. Ευλογητός ο Θεός ο των Πατέρων ημών, αναφωνεί ο μελωδός της Εκκλησίας.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ευλαβείς προσκυνηταί, ευσεβείς Χριστιανοί.
Ευλογητός ο Θεός των Πατέρων ημών, ότι ηξίωσεν ενσάρκου αγγέλου και θεόπτου προφήτου Ηλιού του ενδόξου εν τω ιερώ τούτω προσκυνηματικώ τόπω, ένθα έστησαν οι πόδες Αυτού.
Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος αναφερόμενος εις την δύναμιν της προσευχής εν τη Kαθολική αυτού επιστολή προβάλλει ως παράδειγμα τον προφήτην Ηλίαν λέγων: «Ηλίας άνθρωπος ην ομοιοπαθής ημίν και προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι και ουκ έβρεξεν επί της γης ενιαυτούς τρεις και μήνας εξ και πάλιν προσηύξατο και ο ουρανός υετόνέδωκε και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής», (Ιακ. 5, 17-18).
Η προσευχή η οποία είναι αρρήκτως συνδεδεμένη με την πίστιν έχει ως πηγήν αυτής τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν λέγοντα: «Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε», (Ματθ. 21,22). Τούτου ένεκεν ο Απόστολος Παύλος κηρύττει λέγων: «μηδέν μεριμνάτε, αλλ’ εν παντί τη προσευχή και τη δεήσει μετά ευχαριστίας τα αιτήματα υμών γνωριζέσθω προς τον Θεόν», (Φιλιπ. 4,6). Αναλυτικώτερον ειπείν: Μη κυριεύεσθε από αγωνιώδη φροντίδα δια τίποτε, αλλά δια κάθε τι που σας παρουσιάζεται κάνετε γνωστά τα αιτήματά σας προς τον Θεόν δια προσευχής και δια της δεήσεως, αι οποίαι πρέπει να συνοδεύωνται και με ευγνώμονα ευχαριστίαν δι’ όσα ο Θεός μας έδωσε».
«Κακοπαθεί τις εν υμίν; προσευχέσθω… ασθενεί τις εν υμίν προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας και προσευξάσθωσαν επ’ αυτόν. Και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα και εγερεί αυτόν ο Κύριος. Καν αμαρτίας η πεποιηκώς, αφεθήσεται αυτώ», λέγει ο Άγιος Ιάκωβος, (Ιάκ, 5,13-15).
Η δύναμις της προσευχής της πίστεως ανέδειξεν Ηλίαν τον μεγαλώνυμον αδιάψευστον μάρτυρα της ιεράς ιστορίας, τουτέστιν της εν τω όρει Σινά αποκαλυφθείσης τω Προφήτη Μωϋσεί θείας αληθείας. Τοσαύτη ήτο η πίστις του Ηλία του Θεσβίτου, ώστε, ως λέγει ο μελωδός, «Ούτος γαρ εν τη γλώσση τον Ουρανόν ωσεί δέρριν εχάλκευσε, και την γην την έγκαρπον άκαρπον εποίησεν. Ω του θαύματος! ο πήλινος άνθρωπος ουρανούς του βρέχειν υετόν ουκ έδωκεν. Ω του θαύματος! ο φθαρτός άνθρωπος αφθαρσίαν ενδέδυται, και ουρανούς ανατρέχει, εν πυρίνω άρματι τη μηλωτή Ελισσαίω, διπλήν την χάριν χαριζόμενος. Βασιλείς ελέγχει και λαόν απειθή λιμώ διαφθείρει. Τους ιερείς της αισχύνης, πάντας κατήσχυνε, και της χήρας του υιού λόγω ανέστησεν».
Ο ομοιοπαθής ημίν ούτος άνθρωπος Ηλίας ο ένδοξος πνευματικώς συνεκάλεσε πάντας ημάς ουχί μόνον, δια να πανηγυρίσωμεν την θείαν αυτού μνήμην, αλλά και δια να γνωρίσωμεν τον θησαυρόν της εν Χριστώ ημών πίστεως και της χριστιανικής ημών ταυτότητος, δηλονότι της αγίας ημών του Χριστού Εκκλησίας. Διότι ως λέγει ο Μέγας Παύλος: «έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν, ίνα η υπερβολή της δυνάμεως η του Θεού και μη εξ ημών, εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ελλ’ ουκ απολλύμενοι», ( Β’ Κορ. 4, 7-9).
Τοιούτο σκεύος οστράκινον φέρον εν εαυτώ τον θησαυρόν του θείου Πνεύματος εγένετο και ο Προφήτης Ηλίας, ως λέγει και ο μελωδός: «Αποδεδειγμένος θεόπτης, ο Θεσβίτης συν Μωσή καθορά, α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και ανθρώπων των γηγενών καρδία ου λελόγισται, σεσαρκωμένον Κύριον, εν τω Θαβώρ, τον Παντοκράτορα». Κατά την ερμηνείαν του Ιερού Χρυσοστόμου ο θείος Παύλος δια του «εν οστρακίνοις σκεύεσιν» το εύθραυστον της θνητής φύσεως αινιττόμενος έλεγεν και το της σαρκός ημών ασθενές εμφαίνων… τούτο μεν ουν αυτό μάλιστά εστι το θαυμαστόν και δείγμα μέγιστον της του Θεού δυνάμεως, ότι σκεύος οστράκινον τοιαύτην ηδυνήθη λαμπρότητα ενεγκείν τηλικούτον φυλάξαι θησαυρόν».
Όντως, αγαπητοί μου αδελφοί, ο τιμώμενος σήμερον Προφήτης Ηλίας αποτελεί «δείγμα μέγιστον της του Θεού δυνάμεως». Και τούτο διότι «η ευχή της πίστεως», δηλονότι η άδολος προσευχή, είναι εκείνη, η οποία προκαλεί την αγάπην του Θεού Πατρός και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος εις τον αιτούντα εν πίστει και μη διακρινόμενον κατά τον Απόστολον Ιάκωβον: «αιτείτω δε εν πίστει μηδέν διακρινόμενος (=χωρίς δισταγμόν) ο γαρ διακρινόμενος έοικε κλύδωνι θαλάσσης ανεμιζομένω και ριπιζομένω», (Ιακ. 1,6).
Ο θεσπέσιος Ηλίας άνθρωπος, ων ομοιοπαθής ημίν, πήλινος και φθαρτός, επέτυχε μεγάλων και θείων κατορθωμάτων και του ενθέου αυτού ζήλου, δηλονότι του εναρέτου και αγίου αυτού βίου. Αποτελεί δε παράδειγμα προς μίμησιν όσον αφορά εις την δύναμιν της ενεργείας της προσευχής αυτού. Και τούτο διότι η προσευχή του Ηλία προς τον Θεόν δεν ήτο τυπική, αλλά ουσιαστική.
Η προσευχή, με άλλα λόγια, αγαπητοί μου, είναι ο πνευματικός οπλισμός του Χριστιανού. Δια τούτο και ο σοφός Παύλος προτρεπτικώς λέγει: «Δια πάσης προσευχής και δεήσεως προσευχόμενος εν παντί καιρώ εν Πνεύματι, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες εν πάση προσκαρτερήσει και δεήσει περί πάντων των αγίων», (Εφ. 6,18).
Παρακαλέσωμεν τον άγιον και ηγιασμένον Προφήτην Ηλίαν και μετά του υμνωδού είπωμεν: «Σκανδάλων των εν βίω πολυειδών ανομούντων εχθρών πάσης θλίψεως σωματικής, νόσου ψυχικής τε παρατροπής, ταις προσευχαίς σου ρύσαί με ένδοξε Προφήτα Ηλία. Και συ Παρθένε Μαρία, η φως τεκούσα, δυσώπησον σαις Πρεσβείαις, Θεοτόκε, του οικτειρίσαι και σώσαι του αιωνίου με σκότους τον πεποιθότα τη ση σεπτή αντιλήψει». Αμήν.
και ούτως αραβιστί, ίδε ηλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/ar/2013/08/02/2609
Μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας ηκολούθησε δεξίωσις εν τω ηγουμενείω, μετά δε την δεξίωσιν τράπεζα παρατεθείσα υπό του νέου ηγουμένου του αναλαβόντος ανακαινιστικόν έργον εν τη Μονή οσιωτάτου Ιερομονάχου π. Παϊσίου.
Φωτογραφικό Υλικό
