(Κατά Ματθαίον θ΄ 27-35)

Το Ευαγγελιο Της Κυριακής


(Κατά Ματθαίον θ΄ 27-35)

Και παράγοντι εκείθεν τω Ιησού ηκολούθησαν αυτώ δύο τυφλοί κράζοντες και λέγοντες· ελέησον ημάς, υιέ Δαυΐδ. ελθόντι δε εις την οικίαν προσήλθον αυτώ οι τυφλοί, και λέγει αυτοίς ο Ιησούς· πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι; λέγουσιν αυτώ· ναι, Κύριε. τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών λέγων· κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν. και ανεώχθησαν αυτών οι οφθαλμοί· και ενεβριμήσατο αυτοίς ο Ιησούς λέγων· οράτε μηδείς γινωσκέτω. οι δε εξελθόντες διεφήμισαν αυτόν εν όλη τη γη εκείνη. Αυτών δε εξερχομένων ιδού προσήνεγκαν αυτώ άνθρωπον κωφόν δαιμονιζόμενον· και εκβληθέντος του δαιμονίου ελάλησεν ο κωφός, και εθαύμασαν οι όχλοι λέγοντες ότι ουδέποτε εφάνη ούτως εν τω Ισραήλ. οι δε Φαρισαίοι έλεγον· εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια. Και περιήγεν ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ.

Μεταφραση

(Κατά Ματθαίον θ΄ 27-35)

Όταν προχώρησε πιο πέρα ο Ιησούς τον ακολούθησαν δύο τυφλοί, που φώναζαν κι έλεγαν: «Σπλαχνίσου μας, Υιέ του Δαβίδ!» Κι όταν έφτασε στο σπίτι, πήγαν κοντά του οι τυφλοί, και ο Ιησούς τους λέει: «Πιστεύετε πως μπορώ να το κάνω αυτό;» Του λένε: «Ναι, Κύριε». Τότε άγγιξε τα μάτια τους και είπε: «Όπως το πιστεύετε να σας γίνει». Κι ανοίχτηκαν τα μάτια τους. Τότε ο Ιησούς πρόσταξε λέγοντας: «Προσέξτε να μην το μάθει κανένας». Αυτοί όμως, μόλις βγήκαν έξω, διέδωσαν τη φήμη του σ΄ όλη την περιοχή εκείνη. Ενώ έβγαιναν έξω οι δύο τυφλοί, του έφεραν έναν κωφάλαλο δαιμονισμένο. Μόλις έδιωξε το δαιμόνιο, μίλησε ο κωφάλαλος. Κι ο κόσμος θαύμασε και είπε: «Ποτέ ως τώρα δεν είδαν οι Ισραηλίτες τέτοια πράγματα!» Οι Φαρισαίοι όμως έλεγαν: «Με τη δύναμη του άρχοντα των δαιμόνων διώχνει τα δαιμόνια». Ο Ιησούς περιόδευε σ΄ όλες τις πόλεις και στα χωριά, δίδασκε στις συναγωγές τους, κήρυττε το χαρμόσυνο μήνυΗ θεραπεία των δύο τυφλών της σημερινής Ευαγγελικής διήγησης φανερώνει την δυναμικότητα της πίστεως. Την πίστη που μπορεί να μετακινήσει ακόμα και βουνά (Ματθ. 17,20). Μια τέτοια πίστη φαίνεται ότι είχαν στην καρδιά τους αυτοί οι δύο πολίτες της Γαλιλαίας, όπως αποδεικνύεται και από την απάντηση τους στον Χριστό, αν και αυτή η καταφατική απάντηση δεν διαψεύστηκε γιατί η πίστη τους ήταν πλήρης.


Συμπερασματα.
Εκείνο που συντελεί στο θαύμα είναι ο θείος και ο ανθρώπινος παράγοντας που ενεργούν από κοινού, όσο η πίστη του δευτέρου ανταποκρίνεται στο μυστήριο της αγάπης του Θεού. Και το μόνο πρόβλημα για το οποίο «πάσχει ο Θεός» είναι η έλλειψη ζωντανής πίστεως που κάνει τον άνθρωπο αδρανή και ανίκανο να συνεργασθεί μαζί Του. Με την έννοια αυτή ο Άγιος Ιάκωβος επισημαίνει : «τί τό ὄφελος ἀδελφοί μου, ἐάν πίστιν λέγει τις ἔχειν, ἔργα δε μη ἔχειν; Μή δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν;» ( Ιακ. 2,14». Από το άλλο μέρος ο τονισμός της πίστεως σε κάποιες φράσεις του Απ. Παύλου όπως: «ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται» ( Ρωμ. 1,7] και «ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον αὐτοῦ» (Ρωμ. 4,20] δεν σημαίνει αντίθεση. Είναι φανερό πως αληθινή πίστη δεν μπορεί να σταθεί χωρίς έργα και ότι ο λόγος «ούτε πίστης άνευ έργων ούτε έργα άνευ πίστεως» ισχύει πάντα.
Tο ζητούμενο για το οποίο η Εκκλησία διαρκώς εύχεται, ιδιαίτερα στη Θ. Λειτουργία, είναι η ποιότητα, η πληρότητα και η ενότητα τη πίστεως, όπου και αξίζει να επιμείνουμε περισσότερο.

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας συμβουλεύει «σπουδάσωμεν, ἕως οὐ καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα της πίστεως». Σπουδάζω σημαίνει βιώνω το περιεχόμενο της πίστεως στην πληρότητα του δηλ. την αγάπη και την ελπίδα. Η αγάπη συνέχει- ενώνει τις δύο άλλες αρετές, ώστε να απεργάζωνται από κοινού τη σωτηρία του πιστού μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας. Η πίστη όπως και η ελπίδα οι οποίες «περικυκλώνουν τον ελπίζοντα χωρίς να τον καταισχύνουν», ανήκουν στο σύνδεσμο της αγάπης. Η πίστη δεν είναι απλώς μια διάσταση αποδοχής της αλήθειας με παθητικό τρόπο, αλλά βιούμενη ελπίδα στην πιστευόμενη αλήθεια, «ἐστι δε πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων», τονίζει ο Απ. Παύλος. Έχουμε ανάγκη διαρκώς την ενίσχυση της ελπίδας για να αντέχομε στους κλυδωνισμούς της παρούσης ζωής. Με την ελπίδα η πίστη γίνεται σταθερή και επιδίδεται σε έργα αγάπης θωρακίζοντας τον πιστό απέναντι στις προκλήσεις και επιρροές του έξω κόσμου, «ζω γιατί ελπίζω» λέει ο λαός μας αναγνωρίζοντας την ασύγκριτη αξία της ελπίδας στην άσκηση τη καθημερινής ζωής.

Ούτε όμως η πίστη και η ελπίδα είναι σε θέση να πραγματοποιούν έργο σωτηρίας χωρίς την αγάπη. Μόνες, αν και σπουδαίες, είναι ελλιπείς και παραμένουν συνήθως άκαρπες. Με την αγάπη ολοκληρώνεται και ολοκληρώνουν τη ζωή μας, ώστε να προάγεται η διακονία του Σώματος της Εκκλησίας. Ολοκληρωμένη πίστη είναι η «δι’ αγάπης ενεργουμένη», λέει ο Απ. Παύλος ( Γαλ. 5,6) για να δείξει, ότι ο άνθρωπος δεν δικαιώνεται εφαρμόζοντας εξωτερικούς τύπους και νομικές διατάξεις.

Η αγάπη δεν είναι μόνο η ενεργοποίηση όλων των αρετών, αλλά και ο ιστός που τη συνδέει και γονιμοποιεί τη σχέση με το αντικείμενο τους δηλ. τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Είναι ο παράγοντας που ενώνει και ενώνεται με την ίδια ην πηγή της αγάπης, τον Θεό.
Το θαύμα καταλήγει με την εντολή στους δύο θεραπευμένους τυφλούς να μην ανακοινώσουν τίποτε από όσα έγιναν. Συνέβη όμως το ακριβώς αντίθετο καθώς εκείνοι το διαφήμισαν σε όλη την περιοχή. Η στάση τους θα συνιστούσε βέβαια παράβαση της εντολής. Όμως δεν αισθάνονται ένοχοι ούτε στη συνείδηση τους ούτε μπροστά στο Θεό, γιατί η πίστη τους διέθετε πληρότητα κι ενότητα τέτοια ώστε να προκαλέσει το θαύμα. Γι’ αυτό δεν δίστασαν να απαντήσουν με ένα «ναι» στον Ιησού πριν ακόμα το θαυματουργό χέρι φωτίσει τα δύο του μάτια.

Πώς να συγκρατήσουν την αλήθεια, όταν τα αισθήματα ευγνωμοσύνης πλημμύριζαν την καρδιά τους με αγάπη και τα μάτια τους με δάκοι χαράς;

Το τελευταίο στοιχείο ενότητας της πίστης είναι ασφαλώς η ελεύθερη έκφραση ευγνωμοσύνης μας προς τον Θεό, την οποία κανένας νόμος δεν μπορεί να εμποδίσει να εκδηλωθεί.