Προσκυνητής στο άφθαρτο λείψανο του Αγ.Ιωσηφ του Νέου(Τιμισοάρα Ρουμανίας)

Το άφθαρτο λείψανο του Αγ.Ιωσήφ του Νέου-Καθεδρικός Ναός Τιμισοάρας


Γεννήθηκε το 1568 στη Ραγούζα της Δαλματίας. Τ’ όνομά του ήταν Ιάκωβος. Ο πατέρας του Iωάννης ήταν Βενετός καραβοκύρης και πνίγηκε όταν ο άγιος ήταν 12 ετών ενώ η μητέρα του Αικατερίνη είχε γεννηθεί στη Λήμνο. Όταν ήταν 12 ετών πέθανε ο πατέρας του και η μητέρα του τον έστειλε σχολείο στην Οχρίδα. Στα 15 του μπήκε στη μονή της Οχρίδας όπου έμεινε 5 χρόνια. Το 1588 ήρθε στο Αγ. Όρος και έγινε μοναχός στη Μονή Παντοκράτορος με το όνομα Ιωσήφ. Εκεί εκτιμώντας τα πνευματικά του χαρίσματα χειροτονήθηκε ιερέας. Επίσης εμόνασε στις μονές Μεγίστης Λαύρας,Χιλανδαρίου,Ξηροποτάμου και Βατοπαιδίου Ήταν ηγούμενος για 6 χρόνια στο μοναστήρι του Αγ. Στεφάνου στην Ανδριανούπολη και μετά ψηφήστικε ηγούμενος στην Κουτλουμουσίου. Εκεί υπήρχαν πολλοί Ρουμάνοι μοναχοί.

Μετά το θάνατο του μητροπολίτη Τιμισοάρας ( Ρουμανία ) πρότειναν στον Αγ. Ιωσήφ, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε αποτραβηχθεί στη Μονή Βατοπαιδίου, να γίνει μητροπολίτης Τιμισοάρας. Λέγετε ότι την ημέρα όπου έφτασε στην Τιμισοάρα οι πιστοί έφεραν μπροστά του έναν παράλυτο τον οποίο και θεράπευσε με τις προσευχές του. Έμεινε στον επισκοπικό θρόνο 3 χρόνια και αποσύρθηκε στη μονή Πάρτος. Εκεί εκοιμήθη σε ηλικία 88 ετών. Τα λείψανα του μεταφέρθηκαν στη Μητρόπολη της Τιμισοάρα το 1956 και κατά την εκταφή εξήλθε μια άρρητη ευωδία. Εκεί βρίσκονται και σήμερα και επιτελεί πολλά θαύματα. Ανακυρήχθηκε άγιος από την Ρουμανική Εκκλησία στις 7 Οκτωβρίου 1956 και από τη Σερβική εκκλησία στις 27 Μαΐου 1965. Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Σεπτεμβρίου.

ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Το Ευαγγελιο Της Κυριακής


(Κατά Ιωάννην ιθ΄ 25-27, κα΄ 24-25)
Οι μεν ουν στρατιώται ταύτα εποίησαν. ειστήκεισαν δε παρά τω σταυρώ του Ιησού η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού, Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή. Ιησούς ουν ιδών την μητέρα και τον μαθητήν παρεστώτα ον ηγάπα, λέγει τη μητρί αυτού· γύναι, ίδε ο υιός σου. είτα λέγει τω μαθητή· ιδού η μήτηρ σου. και απ΄ εκείνης της ώρας έλαβεν ο μαθητής αυτήν εις τα ίδια. Ούτος εστίν ο μαθητής ο μαρτυρών περί τούτων και γράψας ταύτα, και οίδαμεν ότι αληθής εστίν η μαρτυρία αυτού. έστι δε και άλλα πολλά όσα εποίησεν ο Ιησούς, άτινα εάν γράφηται καθ΄ έν, ουδέ αυτόν οίμαι τον κόσμον χωρήσαι τα γραφόμενα βιβλία. αμήν.

Μεταφραση

(Κατά Ιωάννην ιθ΄ 25-27, κα΄ 24-25)

Αυτά έκαναν οι στρατιώτες. Κοντά στο σταυρό του Ιησού στέκονταν η μητέρα του, η αδερφή της η Μαρία, γυναίκα του Κλωπά, και η Μαρία η Μαγδαληνή. Ο Ιησούς, όταν είδε τη μητέρα του και το μαθητή που αγαπούσε, να στέκεται πλάι της, λέει στη μητέρα του: «Αυτός τώρα είναι ο γιός σου». Ύστερα λέει στο μαθητή: «Αυτή τώρα είναι η μητέρα σου». Από κείνη την ώρα ο μαθητής την πήρε στο σπίτι του. Αυτός είναι ο μαθητής που επιβεβαιώνει αυτά τα γεγονότα και που τα έγραψε. Κι εμείς ξέρουμε πως λέει την αλήθεια. Υπάρχουν κι άλλα πολλά που έκανε ο Ιησούς, που, αν γραφτούν ένα προς ένα, ούτε ο κόσμος ολόκληρος δε θα χωρούσε, νομίζω, τα βιβλία που θα ΄πρεπε να γραφτούν. Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ 18-9-2010

«Τί γαρ ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχή αυτού;»
Αγαπητοί μου αδελφοί,

Τα αγαθά του κόσμου τούτου είναι μάταια, κούφια, παροδικά· σήμερα υπάρχουν και αύριο χάνονται, πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα. Ο κόσμος έρχεται και παρέρχεται, και κατ΄ακολουθία, δεν ωφελείται κανείς, εάν κερδίσει όλο τον κόσμο και ζημιωθεί όμως στην ψυχή, χάσει την ψυχή του, η οποία είναι αιωνία και αθάνατος.

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, θέλοντας να μας διδάξει την μεγάλη κλήση της αυταπάρνησης και συγχρόνως να γνωρίσει στους ανθρώπους την μεγάλη σημασία που έχει η ψυχή του ανθρώπου λέγει: «εάν ο άνθρωπος πράττει την αμαρτία και αγαπά τα του κόσμου τούτου, τα μάταια και πρόσκαιρα αγαθά, θα χάσει την ψυχή του, θα χάσει την αιώνια ζωή και θα τιμωρηθεί από τον Δικαιοκρίτη Θεό».

Τίποτε μα τίποτε, τονίζει ο των όλων Κύριος, στον κόσμο δεν είναι πολυτιμότερο αγαθό από την ψυχή και την αιώνια μακαριότητα· «διότι τί θα ωφελήση τον άνθρωπο να κερδίσει τον κόσμο όλον και να ζημιώσει την ψυχή του;».

Δυστυχώς, οι άνθρωποι δεν συναισθάνονται και δεν αναγνωρίζουν την μεγάλη αξία της ψυχής, και μάλιστα αδιαφορούν και τυρβάζουν περί πολλών, νομίζοντες, οι ανόητοι και βραδείς τη καρδία, ότι στα αγαθά του κόσμου τούτου υπάρχει η χαρά, η ευτυχία, η απόλαυση, η ζωή η αληθινή.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν θέλουν να πιστέψουν ότι, κανένα μα κανένα αντάλλαγμα του κόσμου τούτου δεν θα βρή να δώση ο άνθρωπος δια να κερδίση την καθαρότητα της ψυχής, εάν δεν το ζητήσει μετά δακρύων, στο λουτρό των δακρύων, στην ιερά εξομολόγηση.

Ολίγοι είναι οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι προσπαθούν να ζούν ζωή χριστιανική, να ζουν την κατά Χριστόν ζωή και να σκέπτονται και δια την σωτηρία της ψυχή τους, το πώς αυτή θα βρεί ανάπαυση και θα γνωρίσει το Θαβώριο Φως. Κατά συνέπεια οι άνθρωποι αυτοί, αν και ζούν στον κόσμο τούτο, αγνοούν τα πρόσκαιρα και μάταια αγαθά και προσβλέπουν στην αγνότητα της ψυχής τους.

Βεβαίως, ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο εκ του μηδενός από άπειρο αγάπη και αγαθότητα. Είπε και εγένετο. Ο Θεός Πατέρας δημιουργεί τα υλικά όντα, τον ήλιο, την σελήνη, τα άστρα, τη γή· και τα πάντα ήσαν «καλά λίαν».

Του κόσμου τούτου του ορατού κέντρο και σκοπός είναι ο «κατ΄ εικόνα Θεού» πλασθείς άνθρωπος, δια την γέννηση του οποίου συμμετέχει η Αγία Τριάδα: «ποιήσωμεν», λέγει, «άνθρωπον κατ΄ εικόνα ημετέραν και ομοίωσιν».

Έτσι, ο Θεός αποφασίζει περί του ανθρώπου και με τα άγια χέρια Του δημιουργεί το ανθρώπινο σώμα, την δε ψυχή με το εμφύσημά Του. Αυτή η θεία συνένωση του ορατού και αοράτου κόσμου, του υλικού και του πνευματικού αποτελεί τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος ως εικόνα του Θεού έχει τον θαυμάσιο οργανισμό του σώματος, όμως η αξία και η δύναμις έγκειται στην πνευματική και αθάνατο ψυχή. Το σώμα είναι όργανο και ναός της ψυχής.

Διά να κατανοήσει ο άνθρωπος την ανυπολόγιστο αξία της ψυχής, πρέπει να κατανοήσει, αλλά προπάντων να πιστέψει το τί χρειάστηκε για να εξαγοραστεί και να ελευθερωθεί από την δουλεία της αμαρτίας η ψυχή του.

Ο άνθρωπος κινούμενος υπό του πονηρού παρέβη την θεία εντολή του Θεού Πατρός και αμαύρωσε, αλλοίωσε, εξαχρείωσε και σκότωσε την εικόνα του Θεού Πατρός και υποδουλώθηκε στην αμαρτία, και αντί να κλίνει προς τον Θεό και το αγαθό, έκλινε προς τον Σατανά και το κακό, και ως εκ τούτου η ψυχή του ανθρώπου περιεπλάκει στην αμαρτία.

Ο άνθρωπος βρισκόμενος μέσα στην αμαρτία, έγινε δούλος της αμαρτίας, ανίκανος να σωθεί πλέον με τις δικές του δυνάμεις, γιατί τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος εστί.

Όμως ο Θεός της αγάπης, των οικτιρμών και του ελέους δεν άφησε το πλάσμα Του, τον άνθρωπο να οδυνάται, και η ψυχή αυτού να είναι σπήλαιο ληστών, αλλά έστειλε τον Μονογενή Υιό Του στον κόσμο, δια να σωθεί δια αυτού ο κόσμος.

Ο των όλων Κύριος δίδαξε, φώτισε και τέλος έπαθε επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου Του, ο απαθής την θεότητα, χύνοντας το Τίμιο και Πανάγιο Αίμα Του, λύτρο αντί πολλών, προς εξαγορά και σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής.

Ω! πόση, λοιπόν, αξία έχει η ψυχή ενός εκάστου εξ ημών· τόση αξία έχει που δια την σωτηρία της αξίζει η ζωή και το αίμα ενός Θεανθρώπου, γιατί ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος αλλά μόνο αυτός ο Κύριος θα μπορούσε να εξαγοράσει τον άνθρωπο και να τον ελευθερώσει από τα δεσμά του Διαβόλου και εκ της κατάρας του Νόμου.

«Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου, τω τιμίω Σου αίματι, τω Σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς, την αθανασίαν επήγασας ανθρώποις, Σωτήρ ημών».

Το αίμα του Ιησού Χριστού χύθηκε ως λύτρο αντί πολλών, υπέρ της σωτηρίας όλου του ανθρωπίνου γένους, αλλά χύθηκε και για εμάς, χύθηκε και για την σωτηρία και της δικής μας αμαρτωλής ψυχής.

Ως εκ τούτου του μεγάλου και σωτηριώδους δια τον άνθρωπο γεγονότος, της Σταυρικής θυσίας Εκείνου, η ζωή μας επί της γης ας είναι ζωή χριστιανική, ας είναι παλαίστρα και στάδιο πνευματικών αγώνων, προετοιμασία και προπαρασκευή δια την άλλη ζωή, την ουράνιο ζωή, την ουράνιο βασιλεία, την οποία μας ετοίμασε ο υπέρ ημών Σταυρωθείς και Αναστάς Κύριος.

Χάρη της θείας του Θεού συγκατάβασης η αξία της ψυχής μας είναι αληθινά ανυπολόγιστος, το κέρδος αυτής είναι ανεκτίμητο και αιώνιο και δια τούτο πρέπει και οφείλουμε , όσον χρόνο έχουμε επί της γης, να ζούμε την κατά Χριστό ζωή και να μη προσβλέπουμε στα μάταια και πρόσκαιρα αγαθά του κόσμου τούτου, «όπου σής και βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η ψυχή ενός εκάστου εξ ημών είναι ο πολύτιμος μαργαρίτης και ο ανεκτίμητος θησαυρός, τον οποίον πρέπει πάση θυσία να προφυλάξουμε αμόλυντο και καθαρό από τις δολοπλοκίες του Σατανά.

Ο Σατανάς ενεργεί ύπουλα και επιζητεί με οιανδήποτε τρόπο να μας εμπλέξει στην πλεκτάνη του και να μας ρίψει στο βούρκο της αμαρτίας.

Η πολυσχημάτιστος αμαρτία μολύνει, διαφθείρει και μας οδηγεί στην πνευματική εξαχρείωση, στον θάνατο τον πνευματικό, που είναι ο χωρισμός μας από τον Θεό, τον Πλάστη μας και Δημιουργό.

Ας φροντίζουμε, λοιπόν, δια την ψυχή μας ως αθανάτου, ας μελετούμε το ΄Αγιο Ευαγγέλιο, ας στολίζουμε αυτήν με τα ευώδη της αρετής άνθη, τουτέστι με την αγάπη, την φιλανθρωπία, την συγχώρηση, την ελεημοσύνη, την ταπείνωση, την υπομονή, την καρτερία, την φιλαλληλία, και την πίστη προς τον Τριαδικό Θεό, παρά του Οποίου «πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειο». ΑΜΗΝ



Ο.Λ.Κ.Α.Π.

Το Ευαγγελιο Της Κυριακής-(Κατά Ιωάννην ιθ΄ 25-27, κα΄ 24-25)

Οι μεν ουν στρατιώται ταύτα εποίησαν. ειστήκεισαν δε παρά τω σταυρώ του Ιησού η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού, Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή. Ιησούς ουν ιδών την μητέρα και τον μαθητήν παρεστώτα ον ηγάπα, λέγει τη μητρί αυτού· γύναι, ίδε ο υιός σου. είτα λέγει τω μαθητή· ιδού η μήτηρ σου. και απ΄ εκείνης της ώρας έλαβεν ο μαθητής αυτήν εις τα ίδια. Ούτος εστίν ο μαθητής ο μαρτυρών περί τούτων και γράψας ταύτα, και οίδαμεν ότι αληθής εστίν η μαρτυρία αυτού. έστι δε και άλλα πολλά όσα εποίησεν ο Ιησούς, άτινα εάν γράφηται καθ΄ έν, ουδέ αυτόν οίμαι τον κόσμον χωρήσαι τα γραφόμενα βιβλία. αμήν.
Μεταφραση

(Κατά Ιωάννην ιθ΄ 25-27, κα΄ 24-25)

Αυτά έκαναν οι στρατιώτες. Κοντά στο σταυρό του Ιησού στέκονταν η μητέρα του, η αδερφή της η Μαρία, γυναίκα του Κλωπά, και η Μαρία η Μαγδαληνή. Ο Ιησούς, όταν είδε τη μητέρα του και το μαθητή που αγαπούσε, να στέκεται πλάι της, λέει στη μητέρα του: «Αυτός τώρα είναι ο γιός σου». Ύστερα λέει στο μαθητή: «Αυτή τώρα είναι η μητέρα σου». Από κείνη την ώρα ο μαθητής την πήρε στο σπίτι του. Αυτός είναι ο μαθητής που επιβεβαιώνει αυτά τα γεγονότα και που τα έγραψε. Κι εμείς ξέρουμε πως λέει την αλήθεια. Υπάρχουν κι άλλα πολλά που έκανε ο Ιησούς, που, αν γραφτούν ένα προς ένα, ούτε ο κόσμος ολόκληρος δε θα χωρούσε, νομίζω, τα βιβλία που θα ΄πρεπε να γραφτούν. Αμήν.

«ΟΥΤΩ ΓΑΡ ΗΓΑΠΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 12.9.2010


Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η άπειρος του Θεού Πατρός αγάπη καταγράφεται σήμερα στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ο Υψιπέτης Αετός της αγάπης ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο κεφ. 3 και στίχους 13-17 του ευαγγελίου του μας δίδει την πλούσια εκείνη εικόνα του Θεού Πατρός της αγάπης, του ελέους και των οικτιρμών, λέγοντας και γράφοντας «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στον θάνατο στον μονογενή Του Υιό για να μή χαθεί όποιος πιστεύει σ αυτόν, αλλά έχει ζωή αιώνια».

Η αγάπη αυτή του Θεού Πατρός προς τον πεπτωκότα άνθρωπο είναι άφατος, ακατάληπτος, άπειρος, είναι σωτήριος. Δυστυχώς όμως ο άνθρωπος της κάθε εποχής δεν θέλει να κατανοήσει αλλά και να αναγνωρίσει την μεγάλη θυσία που προσέφερε ο Θεός Πατέρας δια του Μονογενούς Υιού Του, από αγάπη και μόνο αγάπη, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.

Πολλοί εκ των χριστιανών αγαπούν μάλλον το σκοτάδι παρά το φώς και εκουσίως, με την θέλησή τους πολλάκις πέφτουν στην πλάνη, στην απιστία, στην φοβερή αμαρτία και δεν θέλουν να κατανοήσουν την μεγάλη δωρεά και χάρη, αντί χάριτος, του Θεού Πατρός προς τον πεπτωκότα άνθρωπο.

Ο λογικός και ελεύθερος άνθρωπος παρέβη και παραβαίνει την θεία εντολή του Θεού Πατρός και ως ο άσωτος υιός οδηγήθηκε και οδηγείται σε χώρα μακρινή και εκεί πέφτει στην αμαρτία, στο σκοτάδι, στον παραλογισμό, στην πνευματική πείνα και πνευματική δίψα.

Ο πεπτωκός άνθρωπος αποτινάξας τους πατρικούς χαλινούς, και μακριά της πατρικής κηδεμονίας, έγινε και γίνεται δούλος της αμαρτίας, της κακίας, έγινε και γίνεται αντάρτης κατά του προσώπου και της χάριτος του Αγίου Θεού.

Αλλά ο Θεός, ως φιλόστοργος Πατέρας δεν εγκαταλείπει το λογικό δημιούργημά Του, τον άνθρωπο θέλει την επιστροφή του και φροντίζει ποικιλοτρόπως περί της ηθικής ανύψωσης αυτού.

Ο Θεός «ούκ αμάρτυρον εαυτόν αφήκεν αγαθοποιών, ουρανόθεν υμίν υετούς διδούς και καιρούς καρποφόρους, εμπιπλών τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας υμών», - αλλά ο Θεός δεν άφησε αφανέρωτο τον εαυτό του, γιατί και τότε εκδηλώνονταν ευεργετώντας, στέλνοντάς σας από τον ουρανό βροχές και εποχές καρποφορίας, γεμίζοντας με τροφή και χαρά τις καρδιές σας-Πράξ ΙΔ,17.

Και ο Θεός Πατέρας από άπειρο αγάπη, στοργή και φροντίδα δια τον άνθρωπο, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου έστειλε στο κόσμο τον Μονογενή Αυτού Υιό και Υιό της Παρθένου Μαρίας γενόμενο άνθρωπο δια να εξαγοράσει την ανθρωπότητα από την κατάρα του νόμου και να σχίσει το χειρόγραφο των αμαρτιών του ανθρωπίνου γένους και να ενώσει ξανά Θεό και άνθρωπο, άνθρωπο και Θεό ,γη και ουρανό.

«Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ΄έχη ζωήν αιώνιον» Ιωάν. Γ.16.

Ω αγάπη πολλή, ώ θεία του Θεού συγκατάβαση «και ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσε εν ημίν», χθές και σήμερα ο Αυτός και στους αιώνας.

Ο άνθρωπος δια της πίστης του στον Ιησού Χριστό γνωρίζει την αλήθεια, ανυψώνεται πνευματικά και με την άσκηση και τον φωτισμό φθάνει στην τελείωση, φθάνει και γνωρίζει την θεία έλλαμψη, γνωρίσει το Θαβώριο φώς, κατά τον ‘Αγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης.

Όπως ο ουράνιος Πατέρας αγαπά τον Μονογενή Υιό Του και αναπαύεται εν αυτώ, ούτω και ο Υιός του Θεού αγαπά τους αληθινούς και καθαρούς χριστιανούς και παρέχει πλουσίως τα αγαθά του «καθώς εμέ ηγάπησεν ο Πατήρ, λέγει και εγώ ηγάπησα υμάς, μείνατε εν τη αγάπη μου» Ιωαν ιε,9.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η επί της γης στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία δια της σημερινής ευαγγελικής περικοπής μας προετοιμάζει δια να εορτάσουμε την Παγκόσμιο ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού φέροντες στη μνήμη μας την σταυρική θυσία Εκείνου που έκλεινε ουρανούς και ήλθε στη γη από αγάπη προς τους κατά χάρη αδελφούς Του.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας ως φιλόστοργος μητέρα με ύμνους και ωδές πνευματικές μας προετοιμάζει, εν χαρά και αγαλλιάσει πνευματική, να προσκυνήσουμε τον τετραμερή Σταυρό του Κυρίου μας, το Ηγιασμένο και δεδοξασμένο Ξύλο, επί του οποίου άπλωσε τα Πανάχραντα χέρια Του δια να ενώσει τα διεστώτα, ο απαθής την θεότητα ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων.

Ανήλθε επί του ξύλου της ατίμωσης ο άκακος, «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», ο Οποίος «τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται» και το Οποίον ηγίασε, εδόξασε και επάνω από Αυτό τον Ιερό Άμβωνα εδίδαξε την του κόσμου σωτηρία και έχυσε το Πανάγιο Αίμα Του λύτρο αντί πολλών.

Διά του Τιμίου Σταυρού αναγεννήθηκαν οι άνθρωποι και υψώθηκαν στον πνευματικό κόσμο και αγάπησαν τον Θεό και ταυτόχρονα ενίκησαν τον διάβολο και την αμαρτία.

Αυτό το παμμακάριστο Ξύλο, τον επί γης κρυπτόμενο του Κυρίου Σταυρό που θεία χάριτι εύρε η Αγία Ελένη , στον κρανίου τόπο, εκεί επάνω στο Γολγοθά και ανύψωσε ο τότε επίσκοπος των Ιεροσολύμων Μακάριος σε προσκύνηση καλούμαστε και εμείς να προσκυνήσουμε την προσεχή Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου ψελλίζοντες το «Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει σου». ΑΜΗΝ.



Ο Λ.Κ.Α.Π.

ΑγιοΤαφίτες στα Ιεροσόλυμα: Οι ξεχασμένοι μαχητές του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας

ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ στους Αγίους Τόπους είναι αυτή καθαυτή για τον καθένα γεγονός ιδιαίτερης σημασίας· για τους πιστούς είναι ένα γεγονός συγκλονιστικό. Η περιήγηση στους χώρους εκείνους που οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν σπείρει με μαρτυρίες και μνημεία χαράζει στη μνήμη ανεξίτηλες εικόνες.

Ιδίως για τους Χριστιανούς και μάλιστα τους Ορθοδόξους ο Πανίερος Ναός της Αναστάσεως με τα προσκυνήματα του Γολγοθά και του Τάφου του Χριστού, ο Ναός της Βηθλεέμ με το Αγιο Σπήλαιο, ο Ναός της Γεσθημανής με τον Τάφο της Παναγίας, το προσκύνημα της Αναλήψεως στο Ορος των Ελαιών, το προσκύνημα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Ναζαρέτ, το Θαβώριο Ορος, η Μονή στην Καπερναούμ, η Λαύρα του Αγίου Σάββα, οι Μονές του Αββά Θεοδοσίου και του Αγίου Γεωργίου του Χουζεβίτη στην έρημο της Ιουδαίας και τόσα άλλα μοναστήρια και προσκυνήματα αποτελούν μια διαχρονική απόδειξη της δυνάμεως της πίστεως.

Τα έντονα βιώματα από επισκέψεις στους τόπους αυτούς, που στην ουσία μαρτυρούν τη σχεδόν αδιάκοπη δισχιλιετή παρουσία στην περιοχή τόσο της Ορθόδοξης Εκκλησίας όσο και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του νεότερου Ελληνικού Κράτους, σκιάζουν οι εμφανείς αδυναμίες της σημερινής πραγματικότητας.

Η Εκκλησία Ιεροσολύμων, η Σιωνίτις Εκκλησία, που υψώθηκε σε Πατριαρχείο ήδη από την Δ' Οικουμενική Σύνοδο (451), κατέχει την τέταρτη θέση μεταξύ των πρεσβυγενών Ορθόδοξων Πατριαρχείων. Το Ελληνικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, που ανέκαθεν είχε ως κεντρικό σημείο ενδιαφέροντος και δράσεως τα ιερά προσκυνήματα των Αγίων Τόπων, είναι οργανωμένο κατά σύστημα μοναστηριακό, με τη συγκρότηση ιδιαίτερου μοναχικού τάγματος, Ηγούμενος του οποίου υπήρξε ανέκαθεν ο Ελληνας Πατριάρχης Ιεροσολύμων.

Το μοναχικό αυτό τάγμα, το γνωστό σήμερα ως Αγιοταφιτική Αδελφότητα, απεκαλείτο παλαιά και «Τάγμα των Σπουδαίων», ως εκ του έργου που επιτελούσαν οι Αγιοταφίτες μοναχοί, «σπουδάζοντες περί τας νυχθημερινάς εν τω ναώ της Αναστάσεως τελετάς».


Το Τάγμα των Σπουδαίων, η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, απειλείται σήμερα με αφανισμό. Ενα από τα σημαντικότερα, αν όχι το κύριο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι η λειψανδρία. Η κατάσταση είναι ήδη δυσάρεστη και επιδεινώνεται συνεχώς.

Τεράστια οικοδομήματα, όπως η Μονή του Τιμίου Προδρόμου που στέγαζε κάποτε την ομώνυμη θεολογική σχολή, έχουν ανατεθεί στις φροντίδες ενός και μόνου Αγιοταφίτη, ο οποίος, όπως είναι άλλωστε αυτονόητο, δεν κάνει ούτε για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.

Τα περισσότερα άλλωστε Μοναστήρια και προσκυνήματα είναι επανδρωμένα με έναν Αγιοταφίτη, Επίσκοπο, Αρχιμανδρίτη ή απλό μοναχό, και τούτο ανεξάρτητα από τη σημασία, τη θέση και την έκταση της Μονής, είτε βρίσκεται δηλαδή στα Ιεροσόλυμα είτε αλλού, κοντά, όπως η Μονή του Προφήτη Ηλία, ή μακριά, όπως η Μονή του Αββά Θεοδοσίου ή η Μονή στην Καπερναούμ, ανεξάρτητα και από τις εκτάσεις που έχει στην κυριότητά της και που είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να υπερασπιστεί ένας άνθρωπος εκ παντοίων επιβουλών.

Η αναζήτηση των αιτίων της σημερινής καταστάσεως της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας δεν είναι του παρόντος και δεν θα είχε άλλωστε ιδιαίτερη σημασία.

Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι οι λόγοι είναι περισσότεροι και ασφαλώς συνετέλεσε μεγάλως και η πολιτική συγκυρία, η οποία οδήγησε και στη συρρίκνωση της ελληνικής παροικίας στα Ιεροσόλυμα που έφθασε να αριθμεί, αντί των δεκάδων χιλιάδων, εκατό μόλις άτομα.

Την τραγική κατάσταση αποδεικνύει και το δυναμικό της Πατριαρχικής Σχολής Σιών, η οποία αποτέλεσε ανέκαθεν το φυτώριο της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας, στην οποία φοιτούν σήμερα είκοσι περίπου μαθητές, από τους οποίους μάλιστα το ένα τέταρτο είναι αλλοδαποι. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Σχολάρχη και του διδακτικού προσωπικού της Σχολής είναι προφανές ότι ο αριθμός και μόνο των μαθητών δεν επιτρέπει αισιοδοξία για το μέλλον.

Η έκκληση για βοήθεια που απευθύνεται από τους Αγιοταφίτες, από τον πρώτο έως τον τελευταίο, έχει ως κύριο αποδέκτη έλληνες μοναχούς, στην Εκκλησία της Ελλάδος πρωτίστως, αλλά και εκτός αυτής.

Η μόνη πάντως, νομίζω, ρεαλιστική αντιμετώπιση της καταστάσεως, πριν να είναι τελείως αργά, είναι η επάνδρωση των εγκαταλειμμένων μονών και προσκυνημάτων από οργανωμένες μοναχικές συνοδείες. Την κύρια, αν όχι μοναδική, πηγή αποτελεί για τον σκοπό αυτό το Αγιο Ορος, το οποίο ακριβώς σήμερα βρίσκεται σε μια φάση ανθήσεως και αναπτύξεως.

Για να ευδοκιμήσουν όμως τέτοιες λύσεις είναι αναγκαίο να δημιουργηθούν οι απαραίτητες προϋποθέσεις από την ίδια τη Σιωνίτιδα Εκκλησία και την Αγιοταφιτική Αδελφότητα.

Είναι ανάγκη να πνεύσει ένας νέος άνεμος στη διοίκηση και τη διαχείριση των προσκυνημάτων, να εξασφαλιστεί διαφάνεια στα οικονομικά, να διασφαλιστούν όροι και προϋποθέσεις που θα καθιστούν βέβαιη, ασφαλή και οριστική την εγκατάσταση οργανωμένων συνοδειών στους Αγίους Τόπους, με ένα λόγο η όλη κατάσταση να εμπνεύσει ανθρώπους να μετεγκατασταθούν στην περιοχή.

Πάνω από 200 μεγάλα και σπουδαία μοναστήρια κτίστηκαν στους Άγιους Τόπους.


Σήμερα επιζούν μόνο επτά, όλα στην έρημο της Ιουδαίας και οι λίγοι μοναχοί που ζουν σʼ αυτά είναι τα απομεινάρια της μεγάλης και άλλοτε πολυπληθούς πολιτείας της ερήμου.

Οι τελευταίοι Ελληνορθόδοξοι μοναχοί, φύλακες των πανάγιων προσκυνημάτων της Παλαιστίνης εξιστορούν προσωπικές μαρτυρίες και καταθέτουν την αγωνία τους για το μέλλον της Αγιοταφιτικής κοινότητας. Είναι οι τελευταίοι του Τάγματος των Σπουδαίων που ακόμα υψώνουν την ελληνική σημαία στα μοναστήρια και στα προσκυνήματα.

Αν κάτι τέτοιο δεν επιχειρηθεί ή δεν κατορθωθεί τότε νομοτελειακά και σε χρόνο που είναι δυνατόν και να προβλεφθεί τα προσκυνήματα των Αγίων Τόπων θα παύσουν να είναι ελληνικά.

(Κατά Ματθαίον κβ΄ 35-46)

Το Ευαγγελιο Της Κυριακής


(Κατά Ματθαίον κβ΄ 35-46)

και επηρώτησεν εις εξ αυτών, νομικός, πειράζων αυτόν και λέγων· διδάσκαλε, ποία εντολή μεγάλη εν τω νόμω; ο δε Ιησούς έφη αυτώ· αγαπήσεις Κυριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου. αύτη εστί πρώτη και μεγάλη εντολή. δευτέρα δε ομοία αυτή· αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται. Συνηγμένων δε των Φαρισαίων επηρώτησεν αυτούς ο Ιησούς λέγων· τι υμίν δοκεί περί του Χριστού; τίνος υιός εστι; λέγουσιν αυτώ· του Δαυΐδ λέγει αυτοίς· πως ουν Δαυΐδ εν Πνεύματι Κυριον αυτόν καλεί λέγων, είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου, κάθου εκ δεξιών μου έως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου; ει ουν Δαυΐδ καλεί αυτόν Κύριον, πως υιός αυτού εστί; και ουδείς εδύνατο αυτώ αποκριθήναι λόγον, ουδέ ετόλμησέ τις απ΄ εκείνης της ημέρας επερωτήσαι αυτόν ουκέτι

Μεταφραση

(Κατά Ματθαίον κβ΄ 35-46)

και ένας απ΄ αυτούς, νομοδιδάσκαλος, για να τον φέρει σε δύσκολη θέση, του έκανε το εξής ερώτημα: «Διδάσκαλε, ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή στο νόμο;» Αυτός του απάντησε: «Ν΄ αγαπάς τον Κύριο το Θεό σου μ΄ όλη την καρδιά σου, μ΄ όλη την ψυχή σου και μ΄ όλο το νου σου. Αυτή είναι η πρώτη και πιο μεγάλη εντολή. Δεύτερη, εξίσου σπουδαία με αυτήν: ν΄ αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Σ΄ αυτές τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος κι οι προφήτες». Εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι οι Φαρισαίοι, τους ρώτησε ο Ιησούς: «Τι νομίζετε για το Μεσσία; Ποιανού απόγονος είναι;» «Του Δαβίδ», του απαντούν. Τους λέει: «Πως τότε ο Δαβίδ, οδηγούμενος από το Πνεύμα, τον ονομάζει Κύριο; Λέει: Ο Κύριος είπε στον Κύριό μου κάθισε στα δεξιά μου ώσπου να υποτάξω τους εχθρούς σου κάτω απ΄ τα πόδια σου. Αν, λοιπόν, ο Δαβίδ τον ονομάζει Κύριο, πως είναι απόγονός του;» Κανένας δεν μπορούσε να του απαντήσει, ούτε τολμούσε πια κανείς από κείνη τη μέρα να του θέσει ερωτήματα