Σάββατο, 27 Μαρτίου 2010
Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ
Η σημερινή Ευαγγελική διήγηση της Κυριακής των Βαΐων μας αναφέρει δύο περιστατικά. Την άλειψη του Χριστού με πολύτιμο μύρο από την αδελφή του Λαζάρου Μαρία και την θριαμβευτική είσοδο του Μεσσία στα Ιεροσόλυμα, που έγινε έξι ημέρες προ του ιουδαϊκού Πάσχα.
Στο επεισόδιο της αλείψεως με μύρο, ο Χριστός βλέπει ένα προανάκρουσμα του πάθους Του. Ο Ιούδας δυσανασχετεί μ' αυτή την ενέργεια, για τη σπατάλη και δήθεν ενδιαφέρεται για τους φτωχούς, και ο Ιησούς του λέγει. « ἄφες αὐτήν, εἰς τήν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. Τούς πτωχούς γαρ πάντοτε ἔχετε μεθ' ἑαυτῶν, ἐμέ δε οὐ πάντοτε ἔχετε».
Βεβαίως τα λόγια αυτά δεν στρέφονται εναντίον της αγάπης και της φιλανθρωπίας. Όμως υπάρχουν στιγμές σημαντικές στη ζωή μας που η αγαθοποιός δράση πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της σε μια προσωπική λατρευτική προσέγγιση του Κυρίου, σε μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης προς τον Χριστό.
Μέσα στην πλούσια φιλανθρωπική δράση μας κινδυνεύομε να ξεχάσουμε τον δοτήρα των αγαθών που είναι η πηγή κάθε αγαθού. Γι' αυτό και ο πιο δραστήριος ακόμη χριστιανός έχει ανάγκη από καιρό εις καιρό να ανανεώνει τα κίνητρα της δραστηριότητος του με μια προσωπική συνάντηση με το Χριστό.
Μετά το επεισόδιο που έγινε στο σπίτι του αναστημένου Λαζάρου, ο λαός γεμάτος ενθουσιασμό υποδέχεται το Χριστό που εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα. Η γνωστή μας κραυγή « Ωσσανά» που σημαίνει «σώσε μας» -«εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» δείχνει, ότι ο λαός βλέπει τον Ιησού σαν ελευθερωτή βασιλιά που θα λύσει τα προβλήματά του.
Ο Ιησούς είναι πραγματικά βασιλιάς. Η δόξα Του όμως συνίσταται στο σταυρό, η δύναμή Του στην αγάπη και τη συγχωρητικότητα, και η επικράτεια Του βρίσκεται στις ανθρώπινες καρδιές. Η βασιλεία που θεμελιώνει «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».
Ο κόσμος αυτός θέλει τη σιγουριά, την δύναμη, θέλει να εξασφαλισθεί με την εξουσία. Κάνει ότι μπορεί για να σταθεί γερά στα πόδια του. Πολλές φορές μισεί θανάσιμα, γιατί έτσι μόνο μπορεί να πετύχει το σκοπό του.
Η βασιλεία όμως του Χριστού δεν έχει σχέση με εξωτερικά κοσμικά σχήματα, με την οργάνωση και τη δύναμη. Είναι βασιλεία αγάπης και ειρήνης. Γι΄ αυτό και ο βασιλιάς Ιησούς μπαίνει στα Ιεροσόλυμα καθισμένος πάνω σ΄ ένα ονάριο εκπληρώνοντας και την σχετική προφητεία της Π. Διαθήκης. Και ο θρόνος προς τον οποίο σπεύδει να εγκατασταθεί είναι ο σταυρός. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο ευαγγελιστής Ιωάννης συνδέει τη δόξα με το σταυρό, και λέγει «ἐδοξάσθη» ο Ιησούς εννοεί ότι σταυρώθηκε και δια του σταυρού οδηγήθηκε στο θρίαμβο της αναστάσεως.
Ο Σταυρός όμως του Χριστού δεν είναι ένα γεγονός του παρελθόντος. Είναι ένα γεγονός συνεχώς παρόν μέσα στον κόσμο που φανερώνει η αγάπη του Θεού.
Μπροστά στο σταυρό του Χριστού προσκαλείται ο κάθε άνθρωπος να πάρει θέση. Διότι αδιάφορος δεν μπορεί να μείνει κανείς. Η άρνηση της λυτρωτικής προσφοράς του Χριστού, η απόρριψη του «λύτρου» που προσφέρει για την εξαγορά της αιχμάλωτης ανθρωπότητας θα σήμαινε ασύγγνωστη άγνοια για την τραγική κατάσταση φθοράς και θανάτου στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος, θα σήμαινε φαρισαϊκή έπαρση για την αξία των έργων και της ζωής μας, θα σήμαινε τέλος αχάριστη διάθεση έναντι της θυσιαζομένης αγάπης.
Η ευαγγελική αυτή περικοπή, που αποτελεί ένα προανάκρουσμα της ιστορίας του πάθους αλλά και της αναστάσεως του Χριστού, μας καλεί να λάβουνε θέση με όλη την ύπαρξη μας έναντι του ζωοφόρου σταυρού. Από το αν τοποθετηθεί κανείς όπως ο Ιούδας ή όπως η Μαρία, όπως οι φαρισαίοι ή όπως οι μαθητές, θα εξαρτηθεί ο θάνατος ή ζωή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου