- Εκ της Αρχιγραμματείας
Την Πέμπτην, 11ην /24ην Ιανουαρίου 2013, εωρτάσθη υπό του Πατριαρχείου η μνήμη του Οσίου πατρός ημών Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου εις την ιδρυθείσαν υπ’ αυτού και φέρουσαν το όνομα αυτού Ιεράν Μονήν, κειμένην εις την έρημoν της Ιουδαίας, εις περιοχήν μεταξύ του Χωρίου των Ποιμένων και της Μονής του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου.
Η Μονή αύτη, ιδρυθείσα υπό του Αγίου Θεοδοσίου καταγομένου από την Μογαρισσόν της Καππαδοκίας, συμπατριώτου και συγχρόνου του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, ήκμασε τον 5ον αιώνα ως κοινόβιον με πολλούς μοναχούς καθοδηγουμένους υπ’ αυτού.
Λόγω της γειτνιάσεώς της με την Βηθλεέμ και το Χωρίον των Ποιμένων, η Μονή δεν είχε τόσον ησυχαστικόν, όσον κοινωνικόν τρόπον μοναχικής ζωής, προκειμένου να εξυπηρετώνται οι προσκυνηταί επισκέπται αυτής.
Όρος εντάξεως ενός μοναχού εις την Μονήν ήτο η εργασία του εργοχείρου, εκ του εισοδήματος του οποίου οι μοναχοί συνετήρουν και ήσκουν φιλανθρωπικόν έργον. Σύνθημα της Μονής ήτο «ουδείς ράθυμος εισίτω εν αυτή». Διετήρει γηροκομείον, πτωχοκομείον και σχολείον δια την διδασκαλίαν των μοναχών.
Εις τους πολλούς μοναχούς, ασκηθέντας εις την Μονήν αυτήν, ανήκουν ως περιφανείς, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μόδεστος, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Σωφρόνιος και ο Ιωάννης ο Μόσχος, συγγραφεύς του Λειμωναρίου.
Εις τας αρχάς του 20ου αιώνος ανέλαβεν ανακαινιστικόν έργον της Μονής ο εκ Κρήτης μοναχός Λεόντιος, εις την δεκαετίαν του 1950 ο εκ Χίου μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Μαδάβων Βαρθολομαίος, μετ’ αυτούς δε ο εκ Σάμου μακαριστός Αρχιμανδρίτης Υάκινθος, μετ’ αυτούς δε από το 1976 έως της σήμερον ο ηγούμενος Αρχιμανδρίτης π. Ιερόθεος, ανακαινίσας τον Ναόν της Μονής και προσθέσας κτιριακήν πτέρυγα εις αυτήν και προασπίζων τα συμφέροντα του Πατριαρχείου εις την πέριξ της Μονής κτηματικήν περιουσίαν αυτής.
Η ιστορική αύτη Μονή του Πατριαρχείου ανεδείχθη εν συνεργασία μετά της Μονής του Αγίου Σάββα εις παγχριστιανικόν μοναστικόν κέντρον και εις ορμητήριον προασπίσεως του Ορθοδόξου δόγματος, έναντι του μονοφυσιτικού καθ’ όλον τον 5ον αιώνα.
Εις την Μονήν ταύτην προσήλθε την πρωΐαν της ως άνω ημέρας η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος και ετέλεσε την Θείαν Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αυτώ του Γέροντος Αρχιγραμματέως Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου και του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Αγιοταφιτών Ιερομονάχων, αραβοφώνων Ιερέων και ιεροδιακόνων, ψαλλούσης ελληνιστί της χορωδίας υπό τον Πρωτοψάλτην του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως Αρχιμανδρίτην π. Αριστόβουλον και της χορωδίας της Κοινότητος Μπετζάλλας υπό τον κ. Ιμπραήμ Κάρκαρ αραβιστί και παρακολουθούντων εν ευλαβεία και ευσεβεία πιστών πληρούντων τον Ναόν προσκυνητών εξ Ελλάδος και αραβοφώνων εκ των γειτνιαζουςών κωμών Μπετζάλας, Βηθλεέμ και Χωρίου των Ποιμένων. Προς τούτους εκήρυξε εις το Κοινωνικόν τον θείον λόγον ο Μακαριώτατος ελληνιστί έχοντα ως έπεται:
«Εχθρού ζοφώδους και βεβορβορωμένου ιόν καθάρσει Πνεύματι λελουμένοι νέαν προσωρμίσθημεν απλανή τρίβον, άγουσαν απρόσιτον εις θυμηδίαν, μόνοις προσιτήν, οις Θεός κατηλλάγη».
«Οι Χριστιανοί», λέγει ο υμνωδός, «που καθαριστήκαμε από το Άγιο Πνεύμα κι έτσι αποβάλαμε το δηλητήριο του σκοτεινού και βορβορώδους εχθρού, αγκυροβολήσαμε στη νέα και ασφαλή οδό, που οδηγεί στην ευφροσύνη και η οποία, απλησίαστη στους δαίμονες και τους απίστους, είναι, αντίθετα, προσιτή μόνο σ’ αυτούς, με τους οποίους συμφιλιώθηκε ο Θεός».
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
ευλαβείς προσκυνηταί,
ευσεβείς Χριστιανοί,
Εις την νέαν του Αγίου Πνεύματος απλανή τρίβον, δηλονότι του Χριστού, προσωρμίσθη, αγκυροβόλησε και ο σήμερον εορταζόμενος Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης. Την νέαν δε αυτήν οδόν του Αγίου Πνεύματος ενεκαινίασε ημίν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός κατά το βάπτισμα Αυτού υπό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου εις τον Ιορδάνην ποταμόν.
Ο Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος ανεδείχθη κοινοβιάρχης και καθηγητής της ερήμου, «την του Δεσπότου Χριστού εκμιμησάμενος γύμνωσιν την επί του Ιορδάνου ποταμού τελεσθείσαν», ως ψάλλει ο υμνωδός αυτού: «Κατέλιπες τον κόσμον και τα εν κόσμω Όσιε, την τελεσθείσαν γύμνωσιν, του Δεσπότου εκμιμησάμενος επί του Ιορδάνου, Θεοδόσιε. Τον Σταυρόν του Σωτήρος επ’ ώμων άρας, έδραμες επί τον τούτου τάφον, ελάφου δίκην επί υδάτων πηγάς, σωτηρίους».
Όντως, αδελφοί μου, ο Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος, λαβών επ’ ώμων αυτού τον Σταυρόν του Χριστού αφήκε την ιδιαιτέραν αυτού πατρίδα Μογαρισσόν της Καππαδοκίας ως και τους ευσεβείς γονείς, τον πατέρα αυτού Προαιρέσιον και την μητέρα αυτού Ευλογίαν και εγκατεστάθη εις τον ιερόν τούτον τόπον, τον οποίον μετέβαλεν εις εργαστήριον ασκήσεως και σωτηρίας ψυχών. Ούτος ο Όσιος Πατήρ ημών, μιμούμενος τον άγιον Ιωάννην τον Πρόδρομον έφθασεν εις τοιούτον βαθμόν εγκρατείας, ώστε της εβδομάδος, ως λέγει ο Συναξαριστής αυτού, «άπαξ σιτίζεται και τριάκοντα χρόνους άρτους όλως μη γευσάμενος και την άλλην αρετήν ασκήσας επί τοσούτον, αναβάσεως ύψος ήλθεν, ως και παράδοξα θαύματα εκτελείν», εν εκ των θαυμάτων αυτού είναι και η σήμερον επιτελουμένη υπό της Αγιοταφιτικής ημών Αδελφότητος λειτουργική και ευχαριστιακή σύναξις εν αυτώ τούτω τω τόπω του αγιάσματος αυτού, δηλονότι της ασκήσεως και της ταφής αυτού.
Λέγομεν τόπον αγιάσματος αυτού, διότι ο Πατήρ ημών Θεοδόσιος ανέδειξε τον πάλαι ποτέ ερημικόν και πετρώδη τούτον τόπον εις Ιορδάνιον πνευματικήν πηγήν, δηλαδή εις πηγήν βαπτίσματος μετανοίας και λουτρού παλιγεννεσίας, (Τιτ. 3,5). «Έπινον γαρ, κηρύττει ο θείος Παύλος εκ πνευματικής ακολουθούσης πέτρας, η δε πέτρα ην ο Χριστός», (Α’ Κορ. 10,4).
Το βάπτισμα το οποίον λαμβάνομεν ημείς οι Χριστιανοί, αδελφοί μου, είναι, κατά τον Μέγαν Παύλον λουτρόν παλιγεννεσίας τουτέστιν ανακαινίσεως και αναπλάσεως του ανθρωπίνου ημών φυράματος, που ενεργείται δια του Αγίου Πνεύματος. Με το βάπτισμα καθαριζόμεθα από τον ρύπον της αμαρτίας και οδηγούμεθα εις την νέαν εν Χριστώ ζωήν.
«Βάπτισμα τοίνυν εστίν», διδάσκει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, «αμαρτιών κάθαρσις, άφεσις πλημμελημάτων, ανακαινισμού και αναγεννήσεως αιτία. Ταύτην δε την ευεργεσίαν ου το ύδωρ χαρίζεται, αλλά Θεού πρόσταγμα και η του Πνεύματος επιφοίτησις μυστικώς ερχομένη προς την ημετέραν ελευθερίαν, ύδωρ δε υπηρετεί προς ένδειξιν της καθάρσεως… «εάν μη τις γεννηθή φησιν εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού», (Ιωάν. 3,5). Και διερωτάται ο Πατήρ της Εκκλησίας, «διατί τα δύο και ουχί μόνον το Πνεύμα αύταρκες ενομίσθη προς την συμπλήρωσιν του βαπτίσματος; Σύνθετος ο άνθρωπος και ουκ απλούς, ως ακριβώς επιστάμεθα και δια τούτο τω διπλώ και συνεζευγμένω τα συγγενή και όμοια φάρμακα προς θεραπείαν απεκληρώθη, σώματι μεν τω φαινομένω ύδωρ το αισθητόν, ψυχή δε τη αοράτω Πνεύμα το αφανές πίστει καλούμενον, αρρήτως παραγινόμενον».
Η κάθαρσις την οποίαν παρέχει η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος κατά το Άγιον Βάπτισμα «αφανίζει», ως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, τον «ιόν», δηλαδή το δηλητήριον του «ζοφώδους και βεβορβορωμένου εχθρού». Ο εχθρός δε ούτός εστίν ο διάβολος (Ματθ, 13,39). Και διατί χαρακτηρίζεται ως ζοφώδης και βεβορβορωμένος; Διότι είναι ο πατήρ του σκότους και έχει την εξουσίαν του σκότους, (Λουκ. 22,53,- Κολ. 1,13) και εμπνέει τα έργα του σκότους, (Εφ. 5,11) και βεβορβορωμένος, επειδή ικανοποιείται εις τα έργα του ψεύδους και της πλάνης μετήλλαξεν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει.
«Δια του βαπτίσματος», διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «την απαρχήν του Αγίου Πνεύματος λαμβάνομεν και αρχή ετέρου βίου γίνεται ημίν η παλιγγενεσία και σφραγίς και φυλακτήριον και φωτισμός». Με άλλα λόγια, δια του βαπτίσματος εισερχόμεθα εις την εν Χριστώ καινήν ζωήν και ενδυόμεθα τον καινόν άνθρωπον, «τον κατά Θεόν κτισθέντα εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας», (Εφ. 4,24). Τούτό εστι κατά τον υμνωδόν η «απλανής τρίβος», δηλαδή η οδός, η άγουσα εις θυμηδίαν εις την αληθινήν ευφροσύνην και χαράν και αγαλλίασιν. «Μάλιστα δε χαρά ανεκλαλήτω και δεδοξασμένη», ( Α’ Πετρ. 1,8) και πεπληρωμένη (Β´Ιω. 12) Αύτη ακριβώς η χαρά είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, (Γαλ. 5,22). «Μόνοις προσιτήν, οις Θεός κατηλλάγη» είναι προσιτή μόνον εις αυτούς με τους οποίους κατηλλάγη και συμφιλιώθηκε ο Θεός.
Την θείαν ταύτην καταλλαγήν και συμφιλίωσιν επέτυχεν και ο Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος, κοινοβιάρχης και καθηγητής της ερήμου, εις ον εκτενώς μετά του υμνωδού βοώμεν: «Μη επιλάθη και νυν της ποίμνης σου, και του λαού σου, παμμάκαρ Θεοδόσιε, αλλά πρεσβείαις σου προς Κύριον και ικεσίαις προς την Θεοτόκον και Μητέρα του Θεού, σώσον ημάς και ειρήνευσον τον κόσμον και την δοκιμαζομένην ημών περιοχήν δεόμεθα». Αμήν.
και αραβιστί ίδε ηλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/ar/2013/01/24/1919/
Μετά την Θείαν Λειτουργίαν ηκολούθησε λιτανεία έξωθεν του Ναού εις το εξωτερικόν προαύλιον της Μονής με κάθοδον εις το Σπήλαιον των Μάγων, εν ω οι τάφοι κεκοιμημένων Πατέρων και των ασκητριών μητέρων των Οσίων ασκητών της ερήμου, αγίας Σοφίας, μητρός του Οσίου Σάββα του ηγιασμένου, Αγίας Ευλογίας, μητρός του Αββά Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου και Αγίας Θεοδότης, μητρός των Αγίων Αναργύρων και με μνημόσυνον εις τον τάφον του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Μαδάβων Βαρθολομαίου και Λεοντίου Μοναχού.
Την Λιτανείαν, την διανομήν του αντιδώρου και την Απόλυσιν της Θείας Λειτουργίας ηκολούθησε δεξίωσις της Πατριαρχικής Συνοδείας και παντός του εκκλησιάσματος εις το ηγουμενείον, ακολούθως δε εόρτιος μοναστηριακή τράπεζα υπό του φιλοξένου Ηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Ιεροθέου.
Η Μονή αύτη, ιδρυθείσα υπό του Αγίου Θεοδοσίου καταγομένου από την Μογαρισσόν της Καππαδοκίας, συμπατριώτου και συγχρόνου του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, ήκμασε τον 5ον αιώνα ως κοινόβιον με πολλούς μοναχούς καθοδηγουμένους υπ’ αυτού.
Λόγω της γειτνιάσεώς της με την Βηθλεέμ και το Χωρίον των Ποιμένων, η Μονή δεν είχε τόσον ησυχαστικόν, όσον κοινωνικόν τρόπον μοναχικής ζωής, προκειμένου να εξυπηρετώνται οι προσκυνηταί επισκέπται αυτής.
Όρος εντάξεως ενός μοναχού εις την Μονήν ήτο η εργασία του εργοχείρου, εκ του εισοδήματος του οποίου οι μοναχοί συνετήρουν και ήσκουν φιλανθρωπικόν έργον. Σύνθημα της Μονής ήτο «ουδείς ράθυμος εισίτω εν αυτή». Διετήρει γηροκομείον, πτωχοκομείον και σχολείον δια την διδασκαλίαν των μοναχών.
Εις τους πολλούς μοναχούς, ασκηθέντας εις την Μονήν αυτήν, ανήκουν ως περιφανείς, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μόδεστος, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Σωφρόνιος και ο Ιωάννης ο Μόσχος, συγγραφεύς του Λειμωναρίου.
Εις τας αρχάς του 20ου αιώνος ανέλαβεν ανακαινιστικόν έργον της Μονής ο εκ Κρήτης μοναχός Λεόντιος, εις την δεκαετίαν του 1950 ο εκ Χίου μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Μαδάβων Βαρθολομαίος, μετ’ αυτούς δε ο εκ Σάμου μακαριστός Αρχιμανδρίτης Υάκινθος, μετ’ αυτούς δε από το 1976 έως της σήμερον ο ηγούμενος Αρχιμανδρίτης π. Ιερόθεος, ανακαινίσας τον Ναόν της Μονής και προσθέσας κτιριακήν πτέρυγα εις αυτήν και προασπίζων τα συμφέροντα του Πατριαρχείου εις την πέριξ της Μονής κτηματικήν περιουσίαν αυτής.
Η ιστορική αύτη Μονή του Πατριαρχείου ανεδείχθη εν συνεργασία μετά της Μονής του Αγίου Σάββα εις παγχριστιανικόν μοναστικόν κέντρον και εις ορμητήριον προασπίσεως του Ορθοδόξου δόγματος, έναντι του μονοφυσιτικού καθ’ όλον τον 5ον αιώνα.
Εις την Μονήν ταύτην προσήλθε την πρωΐαν της ως άνω ημέρας η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος και ετέλεσε την Θείαν Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αυτώ του Γέροντος Αρχιγραμματέως Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου και του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Αγιοταφιτών Ιερομονάχων, αραβοφώνων Ιερέων και ιεροδιακόνων, ψαλλούσης ελληνιστί της χορωδίας υπό τον Πρωτοψάλτην του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως Αρχιμανδρίτην π. Αριστόβουλον και της χορωδίας της Κοινότητος Μπετζάλλας υπό τον κ. Ιμπραήμ Κάρκαρ αραβιστί και παρακολουθούντων εν ευλαβεία και ευσεβεία πιστών πληρούντων τον Ναόν προσκυνητών εξ Ελλάδος και αραβοφώνων εκ των γειτνιαζουςών κωμών Μπετζάλας, Βηθλεέμ και Χωρίου των Ποιμένων. Προς τούτους εκήρυξε εις το Κοινωνικόν τον θείον λόγον ο Μακαριώτατος ελληνιστί έχοντα ως έπεται:
«Εχθρού ζοφώδους και βεβορβορωμένου ιόν καθάρσει Πνεύματι λελουμένοι νέαν προσωρμίσθημεν απλανή τρίβον, άγουσαν απρόσιτον εις θυμηδίαν, μόνοις προσιτήν, οις Θεός κατηλλάγη».
«Οι Χριστιανοί», λέγει ο υμνωδός, «που καθαριστήκαμε από το Άγιο Πνεύμα κι έτσι αποβάλαμε το δηλητήριο του σκοτεινού και βορβορώδους εχθρού, αγκυροβολήσαμε στη νέα και ασφαλή οδό, που οδηγεί στην ευφροσύνη και η οποία, απλησίαστη στους δαίμονες και τους απίστους, είναι, αντίθετα, προσιτή μόνο σ’ αυτούς, με τους οποίους συμφιλιώθηκε ο Θεός».
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
ευλαβείς προσκυνηταί,
ευσεβείς Χριστιανοί,
Εις την νέαν του Αγίου Πνεύματος απλανή τρίβον, δηλονότι του Χριστού, προσωρμίσθη, αγκυροβόλησε και ο σήμερον εορταζόμενος Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης. Την νέαν δε αυτήν οδόν του Αγίου Πνεύματος ενεκαινίασε ημίν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός κατά το βάπτισμα Αυτού υπό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου εις τον Ιορδάνην ποταμόν.
Ο Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος ανεδείχθη κοινοβιάρχης και καθηγητής της ερήμου, «την του Δεσπότου Χριστού εκμιμησάμενος γύμνωσιν την επί του Ιορδάνου ποταμού τελεσθείσαν», ως ψάλλει ο υμνωδός αυτού: «Κατέλιπες τον κόσμον και τα εν κόσμω Όσιε, την τελεσθείσαν γύμνωσιν, του Δεσπότου εκμιμησάμενος επί του Ιορδάνου, Θεοδόσιε. Τον Σταυρόν του Σωτήρος επ’ ώμων άρας, έδραμες επί τον τούτου τάφον, ελάφου δίκην επί υδάτων πηγάς, σωτηρίους».
Όντως, αδελφοί μου, ο Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος, λαβών επ’ ώμων αυτού τον Σταυρόν του Χριστού αφήκε την ιδιαιτέραν αυτού πατρίδα Μογαρισσόν της Καππαδοκίας ως και τους ευσεβείς γονείς, τον πατέρα αυτού Προαιρέσιον και την μητέρα αυτού Ευλογίαν και εγκατεστάθη εις τον ιερόν τούτον τόπον, τον οποίον μετέβαλεν εις εργαστήριον ασκήσεως και σωτηρίας ψυχών. Ούτος ο Όσιος Πατήρ ημών, μιμούμενος τον άγιον Ιωάννην τον Πρόδρομον έφθασεν εις τοιούτον βαθμόν εγκρατείας, ώστε της εβδομάδος, ως λέγει ο Συναξαριστής αυτού, «άπαξ σιτίζεται και τριάκοντα χρόνους άρτους όλως μη γευσάμενος και την άλλην αρετήν ασκήσας επί τοσούτον, αναβάσεως ύψος ήλθεν, ως και παράδοξα θαύματα εκτελείν», εν εκ των θαυμάτων αυτού είναι και η σήμερον επιτελουμένη υπό της Αγιοταφιτικής ημών Αδελφότητος λειτουργική και ευχαριστιακή σύναξις εν αυτώ τούτω τω τόπω του αγιάσματος αυτού, δηλονότι της ασκήσεως και της ταφής αυτού.
Λέγομεν τόπον αγιάσματος αυτού, διότι ο Πατήρ ημών Θεοδόσιος ανέδειξε τον πάλαι ποτέ ερημικόν και πετρώδη τούτον τόπον εις Ιορδάνιον πνευματικήν πηγήν, δηλαδή εις πηγήν βαπτίσματος μετανοίας και λουτρού παλιγεννεσίας, (Τιτ. 3,5). «Έπινον γαρ, κηρύττει ο θείος Παύλος εκ πνευματικής ακολουθούσης πέτρας, η δε πέτρα ην ο Χριστός», (Α’ Κορ. 10,4).
Το βάπτισμα το οποίον λαμβάνομεν ημείς οι Χριστιανοί, αδελφοί μου, είναι, κατά τον Μέγαν Παύλον λουτρόν παλιγεννεσίας τουτέστιν ανακαινίσεως και αναπλάσεως του ανθρωπίνου ημών φυράματος, που ενεργείται δια του Αγίου Πνεύματος. Με το βάπτισμα καθαριζόμεθα από τον ρύπον της αμαρτίας και οδηγούμεθα εις την νέαν εν Χριστώ ζωήν.
«Βάπτισμα τοίνυν εστίν», διδάσκει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, «αμαρτιών κάθαρσις, άφεσις πλημμελημάτων, ανακαινισμού και αναγεννήσεως αιτία. Ταύτην δε την ευεργεσίαν ου το ύδωρ χαρίζεται, αλλά Θεού πρόσταγμα και η του Πνεύματος επιφοίτησις μυστικώς ερχομένη προς την ημετέραν ελευθερίαν, ύδωρ δε υπηρετεί προς ένδειξιν της καθάρσεως… «εάν μη τις γεννηθή φησιν εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού», (Ιωάν. 3,5). Και διερωτάται ο Πατήρ της Εκκλησίας, «διατί τα δύο και ουχί μόνον το Πνεύμα αύταρκες ενομίσθη προς την συμπλήρωσιν του βαπτίσματος; Σύνθετος ο άνθρωπος και ουκ απλούς, ως ακριβώς επιστάμεθα και δια τούτο τω διπλώ και συνεζευγμένω τα συγγενή και όμοια φάρμακα προς θεραπείαν απεκληρώθη, σώματι μεν τω φαινομένω ύδωρ το αισθητόν, ψυχή δε τη αοράτω Πνεύμα το αφανές πίστει καλούμενον, αρρήτως παραγινόμενον».
Η κάθαρσις την οποίαν παρέχει η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος κατά το Άγιον Βάπτισμα «αφανίζει», ως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, τον «ιόν», δηλαδή το δηλητήριον του «ζοφώδους και βεβορβορωμένου εχθρού». Ο εχθρός δε ούτός εστίν ο διάβολος (Ματθ, 13,39). Και διατί χαρακτηρίζεται ως ζοφώδης και βεβορβορωμένος; Διότι είναι ο πατήρ του σκότους και έχει την εξουσίαν του σκότους, (Λουκ. 22,53,- Κολ. 1,13) και εμπνέει τα έργα του σκότους, (Εφ. 5,11) και βεβορβορωμένος, επειδή ικανοποιείται εις τα έργα του ψεύδους και της πλάνης μετήλλαξεν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει.
«Δια του βαπτίσματος», διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «την απαρχήν του Αγίου Πνεύματος λαμβάνομεν και αρχή ετέρου βίου γίνεται ημίν η παλιγγενεσία και σφραγίς και φυλακτήριον και φωτισμός». Με άλλα λόγια, δια του βαπτίσματος εισερχόμεθα εις την εν Χριστώ καινήν ζωήν και ενδυόμεθα τον καινόν άνθρωπον, «τον κατά Θεόν κτισθέντα εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας», (Εφ. 4,24). Τούτό εστι κατά τον υμνωδόν η «απλανής τρίβος», δηλαδή η οδός, η άγουσα εις θυμηδίαν εις την αληθινήν ευφροσύνην και χαράν και αγαλλίασιν. «Μάλιστα δε χαρά ανεκλαλήτω και δεδοξασμένη», ( Α’ Πετρ. 1,8) και πεπληρωμένη (Β´Ιω. 12) Αύτη ακριβώς η χαρά είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, (Γαλ. 5,22). «Μόνοις προσιτήν, οις Θεός κατηλλάγη» είναι προσιτή μόνον εις αυτούς με τους οποίους κατηλλάγη και συμφιλιώθηκε ο Θεός.
Την θείαν ταύτην καταλλαγήν και συμφιλίωσιν επέτυχεν και ο Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος, κοινοβιάρχης και καθηγητής της ερήμου, εις ον εκτενώς μετά του υμνωδού βοώμεν: «Μη επιλάθη και νυν της ποίμνης σου, και του λαού σου, παμμάκαρ Θεοδόσιε, αλλά πρεσβείαις σου προς Κύριον και ικεσίαις προς την Θεοτόκον και Μητέρα του Θεού, σώσον ημάς και ειρήνευσον τον κόσμον και την δοκιμαζομένην ημών περιοχήν δεόμεθα». Αμήν.
και αραβιστί ίδε ηλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/ar/2013/01/24/1919/
Μετά την Θείαν Λειτουργίαν ηκολούθησε λιτανεία έξωθεν του Ναού εις το εξωτερικόν προαύλιον της Μονής με κάθοδον εις το Σπήλαιον των Μάγων, εν ω οι τάφοι κεκοιμημένων Πατέρων και των ασκητριών μητέρων των Οσίων ασκητών της ερήμου, αγίας Σοφίας, μητρός του Οσίου Σάββα του ηγιασμένου, Αγίας Ευλογίας, μητρός του Αββά Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου και Αγίας Θεοδότης, μητρός των Αγίων Αναργύρων και με μνημόσυνον εις τον τάφον του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Μαδάβων Βαρθολομαίου και Λεοντίου Μοναχού.
Την Λιτανείαν, την διανομήν του αντιδώρου και την Απόλυσιν της Θείας Λειτουργίας ηκολούθησε δεξίωσις της Πατριαρχικής Συνοδείας και παντός του εκκλησιάσματος εις το ηγουμενείον, ακολούθως δε εόρτιος μοναστηριακή τράπεζα υπό του φιλοξένου Ηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Ιεροθέου.
