Η Εορτή του Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (VIDEO+ΦΩΤΟ)

από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων - Εκ της Αρχιγραμματείας

Μοιραστείτε το:

Share on facebookShare on twitterShare on emailShare on gmailMore Sharing Services

Η εορτή του προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου, εορταζομένη συμφώνως προς το Τυπικόν της Εκκλησίας την 20ην Ιουλίου εκάστου έτους, εωρτάσθη υπό του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων δια λόγους ποιμαντικούς με μετάθεσιν το Σάββατον 21ην Ιουλίου/3ην Αυγούστου 2013, εις την Ιεράν αυτού Μονήν την κειμένην παραπλεύρως της κυρίας οδού της αγούσης από Ιεροσολύμων εις Βηθλεέμ και πλησίον των ερειπίων της αρχαίας Μονής του Καθίσματος της Θεοτόκου.

Εις την θέσιν ταύτην ευρίσκεται απ’ αρχαιοτάτων χρόνων η Μονή ερειδομένη εις την παράδοσιν ότι εις την περιοχήν ταύτην φεύγων ο Προφήτης Ηλίας τον θυμόν των βασιλέων Αχαάβ και Ιεζάβελ, αφ’ ότου επί του Καρμηλίου όρους κατέφερε από Θεού και από ουρανού πυρ και κατέκαυσε τας σχίδακας και τας πέτρας του θυσιαστηρίου, εκοιμήθη υπό κάτω αρκεύθου και εξύπνησεν αυτόν άγγελος Κυρίου λέγων αυτώ «αναστάς, φάγε και πίε, ότι πολλή από σου η οδός»• «και αναστάς έφαγε και έπιε και επορεύθη εν τη ισχύϊ της βρώσεως και της πόσεως εκείνης τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας, έως όρους Χωρήβ». (Βασιλ. Γ’ 19, 4-9).

Εις τον ιερόν ναόν της Μονής ταύτης ανεκαινισμένον υπό του εκ Κύπρου μακαριστού Μητροπολίτου Ασκάλωνος Αρκαδίου ετελέσθη αφ’ εσπέρας Εσπερινός, προεξάρχοντος του εν Βηθλεέμ Πατριαρχικού Επιτρόπου Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιορδάνου κ. Θεοφυλάκτου.

Την πρωΐαν της ως άνω ημέρας ετελέσθη πανηγυρική θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος της Α.Θ.Μ. του Πατρός ημών και Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αυτώ του Ιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου, των Σεβασμιωτάτων Αρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου Γέροντος Αρχιγραμματέως, Ιορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου Προέδρου της Οικονομικής Επιτροπής, Λύδδης κ. Δημητρίου Γραμματέως της Ιεράς Συνόδου, Ιεραπόλεως κ. Ισιδώρου, Γέροντος Σκευοφύλακος Αγιοταφιτών Ιερομονάχων, του πενυματικού της Μονής του οσίου Σάββα π. Ευδοκίμου, του εν Φχες ηγουμένου οσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Ιερωνύμου, του εν τω Χωρίω των Ποιμένων ηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Ιγνατίου, του ηγουμένου της Μονής Αγίου Γεωργίου Μπετζαλλά Αρχιμανδρίτου π. Ανανίου των αραβοφώνων Πρεσβυτέρων π. Ήσσα Μούσλεχ και π. Παύλου και του Αρχιδιακόνου π. Αθανασίου και του διακόνου π. Ευλογίου, τη ευλαβή συμμετοχή ευσεβούς εκκλησιάσματος ελληνοφώνου, αραβοφώνου και ρωσοφώνου.

Εις το Κοινωνικόν της θείας Λειτουργίας εκήρυξε τον θείον Λόγον εις τους πιστούς η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος έχοντα ούτως ελληνιστί: Θεοφανείας ηξίωσαι και προφητείας ώσπερ ο μέγας Μωσής προφήτας χρίων δια Πνεύματος, Ηλιού θεσπέσιε και βασιλείς. Και της δόξης εν Θαβώρ Χριστού θεατής γενόμενος βοάς. Ευλογητός ο Θεός ο των Πατέρων ημών, αναφωνεί ο μελωδός της Εκκλησίας.

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Ευλαβείς προσκυνηταί, ευσεβείς Χριστιανοί.

Ευλογητός ο Θεός των Πατέρων ημών, ότι ηξίωσεν ενσάρκου αγγέλου και θεόπτου προφήτου Ηλιού του ενδόξου εν τω ιερώ τούτω προσκυνηματικώ τόπω, ένθα έστησαν οι πόδες Αυτού.

Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος αναφερόμενος εις την δύναμιν της προσευχής εν τη Kαθολική αυτού επιστολή προβάλλει ως παράδειγμα τον προφήτην Ηλίαν λέγων: «Ηλίας άνθρωπος ην ομοιοπαθής ημίν και προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι και ουκ έβρεξεν επί της γης ενιαυτούς τρεις και μήνας εξ και πάλιν προσηύξατο και ο ουρανός υετόνέδωκε και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής», (Ιακ. 5, 17-18).

Η προσευχή η οποία είναι αρρήκτως συνδεδεμένη με την πίστιν έχει ως πηγήν αυτής τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν λέγοντα: «Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε», (Ματθ. 21,22). Τούτου ένεκεν ο Απόστολος Παύλος κηρύττει λέγων: «μηδέν μεριμνάτε, αλλ’ εν παντί τη προσευχή και τη δεήσει μετά ευχαριστίας τα αιτήματα υμών γνωριζέσθω προς τον Θεόν», (Φιλιπ. 4,6). Αναλυτικώτερον ειπείν: Μη κυριεύεσθε από αγωνιώδη φροντίδα δια τίποτε, αλλά δια κάθε τι που σας παρουσιάζεται κάνετε γνωστά τα αιτήματά σας προς τον Θεόν δια προσευχής και δια της δεήσεως, αι οποίαι πρέπει να συνοδεύωνται και με ευγνώμονα ευχαριστίαν δι’ όσα ο Θεός μας έδωσε».

«Κακοπαθεί τις εν υμίν; προσευχέσθω… ασθενεί τις εν υμίν προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας και προσευξάσθωσαν επ’ αυτόν. Και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα και εγερεί αυτόν ο Κύριος. Καν αμαρτίας η πεποιηκώς, αφεθήσεται αυτώ», λέγει ο Άγιος Ιάκωβος, (Ιάκ, 5,13-15).

Η δύναμις της προσευχής της πίστεως ανέδειξεν Ηλίαν τον μεγαλώνυμον αδιάψευστον μάρτυρα της ιεράς ιστορίας, τουτέστιν της εν τω όρει Σινά αποκαλυφθείσης τω Προφήτη Μωϋσεί θείας αληθείας. Τοσαύτη ήτο η πίστις του Ηλία του Θεσβίτου, ώστε, ως λέγει ο μελωδός, «Ούτος γαρ εν τη γλώσση τον Ουρανόν ωσεί δέρριν εχάλκευσε, και την γην την έγκαρπον άκαρπον εποίησεν. Ω του θαύματος! ο πήλινος άνθρωπος ουρανούς του βρέχειν υετόν ουκ έδωκεν. Ω του θαύματος! ο φθαρτός άνθρωπος αφθαρσίαν ενδέδυται, και ουρανούς ανατρέχει, εν πυρίνω άρματι τη μηλωτή Ελισσαίω, διπλήν την χάριν χαριζόμενος. Βασιλείς ελέγχει και λαόν απειθή λιμώ διαφθείρει. Τους ιερείς της αισχύνης, πάντας κατήσχυνε, και της χήρας του υιού λόγω ανέστησεν».

Ο ομοιοπαθής ημίν ούτος άνθρωπος Ηλίας ο ένδοξος πνευματικώς συνεκάλεσε πάντας ημάς ουχί μόνον, δια να πανηγυρίσωμεν την θείαν αυτού μνήμην, αλλά και δια να γνωρίσωμεν τον θησαυρόν της εν Χριστώ ημών πίστεως και της χριστιανικής ημών ταυτότητος, δηλονότι της αγίας ημών του Χριστού Εκκλησίας. Διότι ως λέγει ο Μέγας Παύλος: «έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν, ίνα η υπερβολή της δυνάμεως η του Θεού και μη εξ ημών, εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ελλ’ ουκ απολλύμενοι», ( Β’ Κορ. 4, 7-9).

Τοιούτο σκεύος οστράκινον φέρον εν εαυτώ τον θησαυρόν του θείου Πνεύματος εγένετο και ο Προφήτης Ηλίας, ως λέγει και ο μελωδός: «Αποδεδειγμένος θεόπτης, ο Θεσβίτης συν Μωσή καθορά, α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και ανθρώπων των γηγενών καρδία ου λελόγισται, σεσαρκωμένον Κύριον, εν τω Θαβώρ, τον Παντοκράτορα». Κατά την ερμηνείαν του Ιερού Χρυσοστόμου ο θείος Παύλος δια του «εν οστρακίνοις σκεύεσιν» το εύθραυστον της θνητής φύσεως αινιττόμενος έλεγεν και το της σαρκός ημών ασθενές εμφαίνων… τούτο μεν ουν αυτό μάλιστά εστι το θαυμαστόν και δείγμα μέγιστον της του Θεού δυνάμεως, ότι σκεύος οστράκινον τοιαύτην ηδυνήθη λαμπρότητα ενεγκείν τηλικούτον φυλάξαι θησαυρόν».

Όντως, αγαπητοί μου αδελφοί, ο τιμώμενος σήμερον Προφήτης Ηλίας αποτελεί «δείγμα μέγιστον της του Θεού δυνάμεως». Και τούτο διότι «η ευχή της πίστεως», δηλονότι η άδολος προσευχή, είναι εκείνη, η οποία προκαλεί την αγάπην του Θεού Πατρός και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος εις τον αιτούντα εν πίστει και μη διακρινόμενον κατά τον Απόστολον Ιάκωβον: «αιτείτω δε εν πίστει μηδέν διακρινόμενος (=χωρίς δισταγμόν) ο γαρ διακρινόμενος έοικε κλύδωνι θαλάσσης ανεμιζομένω και ριπιζομένω», (Ιακ. 1,6).

Ο θεσπέσιος Ηλίας άνθρωπος, ων ομοιοπαθής ημίν, πήλινος και φθαρτός, επέτυχε μεγάλων και θείων κατορθωμάτων και του ενθέου αυτού ζήλου, δηλονότι του εναρέτου και αγίου αυτού βίου. Αποτελεί δε παράδειγμα προς μίμησιν όσον αφορά εις την δύναμιν της ενεργείας της προσευχής αυτού. Και τούτο διότι η προσευχή του Ηλία προς τον Θεόν δεν ήτο τυπική, αλλά ουσιαστική.

Η προσευχή, με άλλα λόγια, αγαπητοί μου, είναι ο πνευματικός οπλισμός του Χριστιανού. Δια τούτο και ο σοφός Παύλος προτρεπτικώς λέγει: «Δια πάσης προσευχής και δεήσεως προσευχόμενος εν παντί καιρώ εν Πνεύματι, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες εν πάση προσκαρτερήσει και δεήσει περί πάντων των αγίων», (Εφ. 6,18).

Παρακαλέσωμεν τον άγιον και ηγιασμένον Προφήτην Ηλίαν και μετά του υμνωδού είπωμεν: «Σκανδάλων των εν βίω πολυειδών ανομούντων εχθρών πάσης θλίψεως σωματικής, νόσου ψυχικής τε παρατροπής, ταις προσευχαίς σου ρύσαί με ένδοξε Προφήτα Ηλία. Και συ Παρθένε Μαρία, η φως τεκούσα, δυσώπησον σαις Πρεσβείαις, Θεοτόκε, του οικτειρίσαι και σώσαι του αιωνίου με σκότους τον πεποιθότα τη ση σεπτή αντιλήψει». Αμήν.
και ούτως αραβιστί, ίδε ηλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/ar/2013/08/02/2609

Μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας ηκολούθησε δεξίωσις εν τω ηγουμενείω, μετά δε την δεξίωσιν τράπεζα παρατεθείσα υπό του νέου ηγουμένου του αναλαβόντος ανακαινιστικόν έργον εν τη Μονή οσιωτάτου Ιερομονάχου π. Παϊσίου.

Φωτογραφικό Υλικό

-

Πνευματικό Κέντρο ιδρύεται στο προσκύνημα της Βηθλεέμ (VIDEO+ΦΩΤΟ)

από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων - Εκ της Αρχιγραμματείας

Μοιραστείτε το:

Share on facebookShare on twitterShare on emailShare oSharing Servic

Την Δευτέραν, 23ην Ιουλίου /5ην Αυγούστου 2013, επεσκέφθησαν τον Μακαριώτατον Πατέρα ημών και Πατριάρχην Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον ο εν Βηθλεέμ Πατριαρχικός Επίτροπος Αρχιεπίσκοπος Ιορδάνου κ. Θεοφύλακτος μεθʼ ομάδος επιλέκτων μελών της Αραβοφώνου (Rum Orthodox) Κοινότητος Βηθλεέμ και ενημέρωσαν Αυτόν περί της τελειώσεως των απαραιτήτων εργασιών και προετοιμασιών δια την παρά το σεπτόν Προσκύνημα της Βηθλεέμ ίδρυσιν Πνευματικού Κέντρου, εις το οποίον θα λαμβάνουν χώραν εις το εξής θρησκευτικαί, χριστιανικαί, γλωσσικαί και τεχνικαί πληροφορίαι επιμορφώσεως κυρίως της νεολαίας του ποιμνίου της Βηθλεέμ.

Ο Μακαριώτατος επήνεσε και ηυλόγησε το σημαντικόν έργον τούτο δια την νεολαίαν του ημετέρου Πατριαρχείου και υπέδειξε τρόπους λειτουργίας αυτού, επιφυλασσόμενος να ευλογήση τούτο και δια τελετής εγκαινίων εν ευθέτω χρόνω.

Φωτογραφικό Υλικό

Σχετικά άρθρα

- See more at: http://www.amen.gr/article14895#sthash.FayChu6c.dpuf

Η εορτή του Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου στα Ιεροσόλυμα από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

- Εκ της Αρχιγραμματείας 

Την Πέμπτην, 11ην /24ην Ιανουαρίου 2013, εωρτάσθη υπό του Πατριαρχείου η μνήμη του Οσίου πατρός ημών Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου εις την ιδρυθείσαν υπ’ αυτού και φέρουσαν το όνομα αυτού Ιεράν Μονήν, κειμένην εις την έρημoν της Ιουδαίας, εις περιοχήν μεταξύ του Χωρίου των Ποιμένων και της Μονής του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου.

Η Μονή αύτη, ιδρυθείσα υπό του Αγίου Θεοδοσίου καταγομένου από την Μογαρισσόν της Καππαδοκίας, συμπατριώτου και συγχρόνου του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, ήκμασε τον 5ον αιώνα ως κοινόβιον με πολλούς μοναχούς καθοδηγουμένους υπ’ αυτού.

Λόγω της γειτνιάσεώς της με την Βηθλεέμ και το Χωρίον των Ποιμένων, η Μονή δεν είχε τόσον ησυχαστικόν, όσον κοινωνικόν τρόπον μοναχικής ζωής, προκειμένου να εξυπηρετώνται οι προσκυνηταί επισκέπται αυτής.

Όρος εντάξεως ενός μοναχού εις την Μονήν ήτο η εργασία του εργοχείρου, εκ του εισοδήματος του οποίου οι μοναχοί συνετήρουν και ήσκουν φιλανθρωπικόν έργον. Σύνθημα της Μονής ήτο «ουδείς ράθυμος εισίτω εν αυτή». Διετήρει γηροκομείον, πτωχοκομείον και σχολείον δια την διδασκαλίαν των μοναχών.

Εις τους πολλούς μοναχούς, ασκηθέντας εις την Μονήν αυτήν, ανήκουν ως περιφανείς, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μόδεστος, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Σωφρόνιος και ο Ιωάννης ο Μόσχος, συγγραφεύς του Λειμωναρίου.

Εις τας αρχάς του 20ου αιώνος ανέλαβεν ανακαινιστικόν έργον της Μονής ο εκ Κρήτης μοναχός Λεόντιος, εις την δεκαετίαν του 1950 ο εκ Χίου μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Μαδάβων Βαρθολομαίος, μετ’ αυτούς δε ο εκ Σάμου μακαριστός Αρχιμανδρίτης Υάκινθος, μετ’ αυτούς δε από το 1976 έως της σήμερον ο ηγούμενος Αρχιμανδρίτης π. Ιερόθεος, ανακαινίσας τον Ναόν της Μονής και προσθέσας κτιριακήν πτέρυγα εις αυτήν και προασπίζων τα συμφέροντα του Πατριαρχείου εις την πέριξ της Μονής κτηματικήν περιουσίαν αυτής.

Η ιστορική αύτη Μονή του Πατριαρχείου ανεδείχθη εν συνεργασία μετά της Μονής του Αγίου Σάββα εις παγχριστιανικόν μοναστικόν κέντρον και εις ορμητήριον προασπίσεως του Ορθοδόξου δόγματος, έναντι του μονοφυσιτικού καθ’ όλον τον 5ον αιώνα.
 
Εις την Μονήν ταύτην προσήλθε την πρωΐαν της ως άνω ημέρας η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος και ετέλεσε την Θείαν Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αυτώ του Γέροντος Αρχιγραμματέως Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου και του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Αγιοταφιτών Ιερομονάχων, αραβοφώνων Ιερέων και ιεροδιακόνων, ψαλλούσης ελληνιστί της χορωδίας υπό τον Πρωτοψάλτην του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως Αρχιμανδρίτην π. Αριστόβουλον και της χορωδίας της Κοινότητος Μπετζάλλας υπό τον κ. Ιμπραήμ Κάρκαρ αραβιστί και παρακολουθούντων εν ευλαβεία και ευσεβεία πιστών πληρούντων τον Ναόν προσκυνητών εξ Ελλάδος και αραβοφώνων εκ των γειτνιαζουςών κωμών Μπετζάλας, Βηθλεέμ και Χωρίου των Ποιμένων. Προς τούτους εκήρυξε εις το Κοινωνικόν τον θείον λόγον ο Μακαριώτατος ελληνιστί έχοντα ως έπεται:

«Εχθρού ζοφώδους και βεβορβορωμένου ιόν καθάρσει Πνεύματι λελουμένοι νέαν προσωρμίσθημεν απλανή τρίβον, άγουσαν απρόσιτον εις θυμηδίαν, μόνοις προσιτήν, οις Θεός κατηλλάγη».

«Οι Χριστιανοί», λέγει ο υμνωδός, «που καθαριστήκαμε από το Άγιο Πνεύμα κι έτσι αποβάλαμε το δηλητήριο του σκοτεινού και βορβορώδους εχθρού, αγκυροβολήσαμε στη νέα και ασφαλή οδό, που οδηγεί στην ευφροσύνη και η οποία, απλησίαστη στους δαίμονες και τους απίστους, είναι, αντίθετα, προσιτή μόνο σ’ αυτούς, με τους οποίους συμφιλιώθηκε ο Θεός».

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

ευλαβείς προσκυνηταί,

ευσεβείς Χριστιανοί,

Εις την νέαν του Αγίου Πνεύματος απλανή τρίβον, δηλονότι του Χριστού, προσωρμίσθη, αγκυροβόλησε και ο σήμερον εορταζόμενος Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης. Την νέαν δε αυτήν οδόν του Αγίου Πνεύματος ενεκαινίασε ημίν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός κατά το βάπτισμα Αυτού υπό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου εις τον Ιορδάνην ποταμόν.

Ο Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος ανεδείχθη κοινοβιάρχης και καθηγητής της ερήμου, «την του Δεσπότου Χριστού εκμιμησάμενος γύμνωσιν την επί του Ιορδάνου ποταμού τελεσθείσαν», ως ψάλλει ο υμνωδός αυτού: «Κατέλιπες τον κόσμον και τα εν κόσμω Όσιε, την τελεσθείσαν γύμνωσιν, του Δεσπότου εκμιμησάμενος επί του Ιορδάνου, Θεοδόσιε. Τον Σταυρόν του Σωτήρος επ’ ώμων άρας, έδραμες επί τον τούτου τάφον, ελάφου δίκην επί υδάτων πηγάς, σωτηρίους».

Όντως, αδελφοί μου, ο Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος, λαβών επ’ ώμων αυτού τον Σταυρόν του Χριστού αφήκε την ιδιαιτέραν αυτού πατρίδα Μογαρισσόν της Καππαδοκίας ως και τους ευσεβείς γονείς, τον πατέρα αυτού Προαιρέσιον και την μητέρα αυτού Ευλογίαν και εγκατεστάθη εις τον ιερόν τούτον τόπον, τον οποίον μετέβαλεν εις εργαστήριον ασκήσεως και σωτηρίας ψυχών. Ούτος ο Όσιος Πατήρ ημών, μιμούμενος τον άγιον Ιωάννην τον Πρόδρομον έφθασεν εις τοιούτον βαθμόν εγκρατείας, ώστε της εβδομάδος, ως λέγει ο Συναξαριστής αυτού, «άπαξ σιτίζεται και τριάκοντα χρόνους άρτους όλως μη γευσάμενος και την άλλην αρετήν ασκήσας επί τοσούτον, αναβάσεως ύψος ήλθεν, ως και παράδοξα θαύματα εκτελείν», εν εκ των θαυμάτων αυτού είναι και η σήμερον επιτελουμένη υπό της Αγιοταφιτικής ημών Αδελφότητος λειτουργική και ευχαριστιακή σύναξις εν αυτώ τούτω τω τόπω του αγιάσματος αυτού, δηλονότι της ασκήσεως και της ταφής αυτού.

Λέγομεν τόπον αγιάσματος αυτού, διότι ο Πατήρ ημών Θεοδόσιος ανέδειξε τον πάλαι ποτέ ερημικόν και πετρώδη τούτον τόπον εις Ιορδάνιον πνευματικήν πηγήν, δηλαδή εις πηγήν βαπτίσματος μετανοίας και λουτρού παλιγεννεσίας, (Τιτ. 3,5). «Έπινον γαρ, κηρύττει ο θείος Παύλος εκ πνευματικής ακολουθούσης πέτρας, η δε πέτρα ην ο Χριστός», (Α’ Κορ. 10,4).

Το βάπτισμα το οποίον λαμβάνομεν ημείς οι Χριστιανοί, αδελφοί μου, είναι, κατά τον Μέγαν Παύλον λουτρόν παλιγεννεσίας τουτέστιν ανακαινίσεως και αναπλάσεως του ανθρωπίνου ημών φυράματος, που ενεργείται δια του Αγίου Πνεύματος. Με το βάπτισμα καθαριζόμεθα από τον ρύπον της αμαρτίας και οδηγούμεθα εις την νέαν εν Χριστώ ζωήν.

«Βάπτισμα τοίνυν εστίν», διδάσκει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, «αμαρτιών κάθαρσις, άφεσις πλημμελημάτων, ανακαινισμού και αναγεννήσεως αιτία. Ταύτην δε την ευεργεσίαν ου το ύδωρ χαρίζεται, αλλά Θεού πρόσταγμα και η του Πνεύματος επιφοίτησις μυστικώς ερχομένη προς την ημετέραν ελευθερίαν, ύδωρ δε υπηρετεί προς ένδειξιν της καθάρσεως… «εάν μη τις γεννηθή φησιν εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού», (Ιωάν. 3,5). Και διερωτάται ο Πατήρ της Εκκλησίας, «διατί τα δύο και ουχί μόνον το Πνεύμα αύταρκες ενομίσθη προς την συμπλήρωσιν του βαπτίσματος; Σύνθετος ο άνθρωπος και ουκ απλούς, ως ακριβώς επιστάμεθα και δια τούτο τω διπλώ και συνεζευγμένω τα συγγενή και όμοια φάρμακα προς θεραπείαν απεκληρώθη, σώματι μεν τω φαινομένω ύδωρ το αισθητόν, ψυχή δε τη αοράτω Πνεύμα το αφανές πίστει καλούμενον, αρρήτως παραγινόμενον».

Η κάθαρσις την οποίαν παρέχει η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος κατά το Άγιον Βάπτισμα «αφανίζει», ως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, τον «ιόν», δηλαδή το δηλητήριον του «ζοφώδους και βεβορβορωμένου εχθρού». Ο εχθρός δε ούτός εστίν ο διάβολος (Ματθ, 13,39). Και διατί χαρακτηρίζεται ως ζοφώδης και βεβορβορωμένος; Διότι είναι ο πατήρ του σκότους και έχει την εξουσίαν του σκότους, (Λουκ. 22,53,- Κολ. 1,13) και εμπνέει τα έργα του σκότους, (Εφ. 5,11) και βεβορβορωμένος, επειδή ικανοποιείται εις τα έργα του ψεύδους και της πλάνης μετήλλαξεν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει.

«Δια του βαπτίσματος», διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «την απαρχήν του Αγίου Πνεύματος λαμβάνομεν και αρχή ετέρου βίου γίνεται ημίν η παλιγγενεσία και σφραγίς και φυλακτήριον και φωτισμός». Με άλλα λόγια, δια του βαπτίσματος εισερχόμεθα εις την εν Χριστώ καινήν ζωήν και ενδυόμεθα τον καινόν άνθρωπον, «τον κατά Θεόν κτισθέντα εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας», (Εφ. 4,24). Τούτό εστι κατά τον υμνωδόν η «απλανής τρίβος», δηλαδή η οδός, η άγουσα εις θυμηδίαν εις την αληθινήν ευφροσύνην και χαράν και αγαλλίασιν. «Μάλιστα δε χαρά ανεκλαλήτω και δεδοξασμένη», ( Α’ Πετρ. 1,8) και πεπληρωμένη (Β´Ιω. 12) Αύτη ακριβώς η χαρά είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, (Γαλ. 5,22). «Μόνοις προσιτήν, οις Θεός κατηλλάγη» είναι προσιτή μόνον εις αυτούς με τους οποίους κατηλλάγη και συμφιλιώθηκε ο Θεός.

Την θείαν ταύτην καταλλαγήν και συμφιλίωσιν επέτυχεν και ο Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος, κοινοβιάρχης και καθηγητής της ερήμου, εις ον εκτενώς μετά του υμνωδού βοώμεν: «Μη επιλάθη και νυν της ποίμνης σου, και του λαού σου, παμμάκαρ Θεοδόσιε, αλλά πρεσβείαις σου προς Κύριον και ικεσίαις προς την Θεοτόκον και Μητέρα του Θεού, σώσον ημάς και ειρήνευσον τον κόσμον και την δοκιμαζομένην ημών περιοχήν δεόμεθα». Αμήν.

και αραβιστί ίδε ηλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/ar/2013/01/24/1919/

Μετά την Θείαν Λειτουργίαν ηκολούθησε λιτανεία έξωθεν του Ναού εις το εξωτερικόν προαύλιον της Μονής με κάθοδον εις το Σπήλαιον των Μάγων, εν ω οι τάφοι κεκοιμημένων Πατέρων και των ασκητριών μητέρων των Οσίων ασκητών της ερήμου, αγίας Σοφίας, μητρός του Οσίου Σάββα του ηγιασμένου, Αγίας Ευλογίας, μητρός του Αββά Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου και Αγίας Θεοδότης, μητρός των Αγίων Αναργύρων και με μνημόσυνον εις τον τάφον του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Μαδάβων Βαρθολομαίου και Λεοντίου Μοναχού.

Την Λιτανείαν, την διανομήν του αντιδώρου και την Απόλυσιν της Θείας Λειτουργίας ηκολούθησε δεξίωσις της Πατριαρχικής Συνοδείας και παντός του εκκλησιάσματος εις το ηγουμενείον, ακολούθως δε εόρτιος μοναστηριακή τράπεζα υπό του φιλοξένου Ηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Ιεροθέου.

Φωτογραφικό Υλικό

Η Κατάθεση του Θεμελίου Λίθου Εκκλησίας στο έργο της Ραουάμπη από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

Την Τρίτην, 30ην Ιανουαρίου/ 11ην Φεβρουαρίου 2012, η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος υπό του Γέροντος Αρχιγραμματέως Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου, του Πατριαρχικού εν Βηθλεέμ Επιτρόπου Αρχιεπισκόπου Ιορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, του εν Ραμάλλα ηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος, του εν Μπιρζέτ ηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου, του εν Φχες ηγουμένου Αρχιμανδρίτου π. Ιερωνύμου και του οικονόμου π. Ήσσα Μούσλεχ επεσκέφθη τον πλησίον της Ραμάλλας ανεγειρόμενον κτιριακόν συγκρότημα «Ραουάμπη» υπό του εκ Νεαπόλεως Παλαιστινίου κ. Μπασιάρη Ιλ Μάσρη.

Το κτιριακόν συγκρότημα τούτο είναι χωρητικότητος εξ χιλιάδων στρεμμάτων, περιέχει πολυκατοικίας δια κοιτοίκησιν οικογενειών, στέγασιν γραφείων, στέγασιν σχολείων, εργοταξίου και ποικίλων άλλων χρήσεων και δραστηριοτήτων.

Το έργον τούτο είναι πολύπλευρον και θα προσφέρη κατοικίαν και εργασίαν εις χιλιάδας Παλαιστινίους εκ Ραμάλλας και των περιχώρων αυτής.

Εις κατάλληλον χώρον του έργου/ project τούτου, ο Μακαριώτατος έθεσε τον θεμέλιον λίθον Εκκλησίας, η οποία θα ανεγερθή και θα χρησιμοποιηθή υπό των Ορθοδόξων μελών του Πατριαρχείου της πόλεως ταύτης και των ομόρων αυτής κωμών Ραμάλας, Μπιρζέτ, Τζίφνας κ. α.

Επί τη εκδηλώσει ταύτη κ. Μπασιάρη Ιλ Μάσρη παρέθεσε γεύμα εις την Πατριαρχικήν συνοδείαν.

Θεία Λειτουργία στο χωριό των 10 λεπρών

Την Παρασκευήν, 17ην Φεβρουαρίου/ 1ην Μαρτίου 2013, η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος επεσκέφθη την μικράν Ελληνορθόδοξον Αραβόφωνον Κοινότητα του χωρίου Μπουρκίν- των Δέκα Λεπρών, κειμένην εις την περιοχήν της Σαμαρείας, βορειώτερον του Φρέατος του Ιακώβ.

Εις το χωρίον τούτο, κατοικούμενον σήμερον υπό επτά χιλιάδων κατοίκων, εξ ων οι εξήκοντα Χριστιανοί Ορθόδοξοι εθεράπευσεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός τους δέκα λεπρούς. Η Εκκλησία του Πατριαρχείου ενταύθα έχει τας αρχάς αυτής εις την Βυζαντινήν εποχήν, κείται δε εντός λελαξευμένου βράχου- σπηλαίου, ένθα διέμεναν απομεμονωμένοι οι λεπροί. Διατηρείται δε εισέτι και το άνοιγμα-οπή, ένθεν έρριπτον αυτοίς την τροφήν.

Την μικρήν Εκκλησίαν ταύτην και τους παρακειμένους αυτή χώρους δια Κατηχητικόν Σχολείον και άλλας ενοριακάς εκδηλώσεις ανεκαίνισε το Πατριαρχείον, επιστατούντος του ηγουμένου της Ραμάλλας Αγιοταφίτου Αρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος.

Εις την Εκκλησίαν ταύτην, αφιερωμένην εις τον Άγιον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, ετέλεσε κατά την ως άνω ημέραν την ακολουθίαν της Κυριακής του Ασώτου δια λόγους ποιμαντικούς και την Θείαν Λειτουργίαν ο Μακαριώτατος, συλλειτουργούντων Αυτώ του Ιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου, του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου, του Προϊσταμένου του Ιερού τούτου Ναού Αρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος, του Αρχιμανδρίτου π. Ιερωνύμου, του εφημερίου του Ζαμπάπδε π. Ίσσα Τούμα και του Ιεροδιακόνου π. Μακαρίου.

Προς το εκκλησίασμα της κώμης ταύτης και το προσελθόν εκ των ομόρων κωμών Τουμπάς και Ζαμπάπδε εκήρυξε τον θείον λόγον ο Μακαριώτατος, έχοντα ελληνιστί ως έπεται:

«Της πατρώας δόξης σου, αποσκιρτήσας αφρόνως εν κακοίς εσκόρπισα, ον μοι παρέδωκας πλούτον• όθεν σοι την του ασώτου φωνήν κραυγάζω: ήμαρτον ενώπιόν Σου, Πάτερ οικτίρμον, δέξαι με μετανοούντα και ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου», αναφωνεί ο μελωδός της Εκκλησίας.

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

ευλαβείς Χριστιανοί,

Η αγία του Χριστού Εκκλησία ως φιλεύσπλαχνος μήτηρ μας προετοιμάζει δια την υποδοχήν της μεγάλης εορτής του Πάσχα, δηλονότι της Αναστάσεως του Θεού και Σωτήρος ημών Χριτού. Η Ανάστασις βεβαίως του Χριστού αφορά εις την ανάστασιν ενός εκάστου εξ ημών εκ του θανάτου της φθοράς και της αμαρτίας.

Η μνεία εκ του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος της του Ασώτου Υιού παραβολής σκοπόν έχει την απαλλαγήν ημών εκ του πάθους της απογνώσεως αφ’ ενός και την διέγερσιν ημών προς ανάληψιν αρετής κατά τον Συναξαριστήν της Εκκλησίας μας: «Δύο μεν ουν εισιν υιοί του ανθρώπου, ήτοι του Θεανθρώπου Λόγου, οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Ο μεν ουν πρεσβύτερός εστιν ο εν ταις εντολαίς αυτού και τω καλώ αεί επιμένων του Θεού και μηδ’ οπωσούν αυτού αφιστάμενος• νεώτερος δε, ο την αμαρτίαν ποθήσας και την μετά Θεού συνδιαγωγήν δια των αισχρών πράξεων αρνησάμενος και την περί αυτού του Θεού φιλανθρωπίαν εκδαπανήσας ασώτως πολιτευσάμενος ως μη το κατ’ εικόνα σώον διατηρών και τω πονηρώ δαίμονι εξακολουθήσας και δουλεύσας δια των ηδονών τοις εκείνου θελήμασιν και μη δυνηθείς την επιθυμίαν εμπλήσαι. Ακόρεστον γαρ το πράγμα η αμαρτία».

«Διαρρέουσα», λέγει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, «η διάκενος ηδονή κενόν αυτόν [τον Άσωτον] κατελίμπανε και ην εν ενδεία παντάπασιν».

«Εις εαυτόν δε ελθών ο Άσωτος είπε: … αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ: πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου• ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου», ( Λουκ. 15, 17-18), «Ο εστιν», λέγει ο Ζιγαβηνός, «ανανήψας ως εκ μέθης και κάρου, (βαρέως ύπνου) αφύπνισε γαρ αυτόν η κακοπάθεια». «Έως μεν γαρ έπραττε τα φαύλα», ερμηνεύει ο Άγιος Θεοφύλακτος, «έξω εαυτού ην… ο γαρ μη λόγω κυβερνώμενος, αλλ’ ως άλογος ζων… έξω εαυτού εστιν… Όταν δε αναλογίσηται τις ων επί ποίαν κατήντησεν αθλιότητα, τότε γίνεται εν εαυτώ».

Με άλλα λόγια, αγαπητοί μου αδελφοί, δια της παραβολής, δηλαδή του παραδείγματος του Ασώτου Υιού, καλούμεθα και ημείς να έλθωμεν εις εαυτούς, δηλονότι να αναλογισθώμεν εις ποίαν φυσικήν και πνευματικήν κατάστασιν ευρισκόμεθα ως μέλη της Εκκλησίας, φέροντες το ένδυμα του Αγίου Βαπτίσματος και την σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.

Το μεν «εις εαυτόν ελθών» του Ασώτου δηλώνει την διάθεσιν και ζωηράν αυτού επιθυμίαν να μετανοήση. Το δε «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου», φανερώνει την απόφασιν την οποίαν έλαβε, να επιστρέψη εις τον πατέρα του, ο οποίος πάντοτε τον ανέμενε με ανοιχτάς τας αγκάλας του.

Τούτο σημαίνει ότι ο Θεός Πατήρ ημών, φιλάνθρωπος ων, αναμένει την μετάνοιαν μετ’ ιδιαιτέρας χαράς κατά τους Κυριακούς λόγους: «Λέγω υμίν ότι ούτω χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι η επί ενενήκοντα εννέα δικαίοις, οίτινες ου χρείαν έχουσι μετανοίας», (Λουκ. 15,7), και πάλιν, «Ούτω, λέγω υμίν χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι», (Λουκ. 15,10).

Εδώ ακριβώς, αδελφοί μου, καταφαίνεται η δύναμις της μετανοίας των αμαρτωλών και το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού. Επί πλέον δε καταφαίνεται και το δώρον, το οποίον εχάρισεν ο Θεός εις τον άνθρωπον, το «αυτεξούσιον» αυτού, δηλονότι την ελευθέραν θέλησιν και βούλησιν. Σχετικώς με την μετάνοιαν του ανθρώπου ο Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας λέγει: «εμφαίνει το θείον το φιλάνθρωπον το αυτού τω αυτεξουσίω της ψυχής αφορμάς μετανοίας χαριζόμενος», (Κλημ. Παιδ. 1,9).

Ο Απόστολος Παύλος αναφερόμενος εις το πάθος της αμαρτίας εκ της πορνείας λέγει: « Αδελφοί, πάντα μοι έξεστιν αλλ’ ου πάντα μοι συμφέρει, … αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος», ( Α’ Κορ. 6,12).

( Όλα έχω εξουσίαν να τα πράττω, δεν συμφέρουν όμως όλα. Όλα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλ’ εγώ δεν θα εξουσιασθώ και δεν θα γίνω δούλος εις τίποτε).

Η προετοιμασία μας, αγαπητοί μου αδελφοί, δια την μεγάλην εορτήν του Πάσχα προϋποθέτει την διάθεσίν μας προς ανάνηψιν, δηλαδή προς μετάνοιαν. Η δε μετάνοια προϋποθέτει την εγκράτειαν και την διάκρισιν, όσον αφορά εις την χρήσιν της ελευθέρας θελήσεως και εξουσίας μας, ως λέγει ο θείος Παύλος «Πάντα μοι έξεστι…. αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος».

Ιδού λοιπόν, αδελφοί μου, καιρός ανανήψεως, ιδού καιρός μετανοίας, ιδού παράδειγμα προς μίμησιν η του Ασώτου μετάνοια και μεταμέλεια. Εις τούτο μας καλεί η αγία του Χριστού Εκκλησία μας δια στόματος του μελωδού αυτής λέγουσα: «ταις ηδοναίς του σώματος υπέκυψα παναθλίως και εδουλώθην όλως, τοις των παθών εφευρεταίς και ξένος εγενόμην από Σου, φιλάνθρωπε. Νυν δε κράζω την του Ασώτου φωνήν: Ημάρτηκα, Χριστέ, μη υπερίδης ως μόνος ελεήμων».

Αμήν.

Μετά την θ. Λειτουργίαν ο Αρχιμανδρίτης π. Γαλακτίων και τα μέλη της ενορίας ταύτης εδεξιώθησαν φιλοφρόνως τον Μακαριώτατον και την Συνοδείαν Αυτού.

Φωτογραφικό Υλικό

O Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος κυρός Παλλάδιος

εκ του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων

Το εσπέρας της Τρίτης, 21ας Ιουλίου / 3ης Αυγούστου 2010, εξεδήμησε προς Κύριον ο Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος κυρός Παλλάδιος. Ο εκλιπών Ιεράρχης εφησύχαζε τα τελευταία έτη της ζωής αυτού εις την Ιεράν Μονήν του Αββά Γερασίμου του Ιορδανίτου, γηροκομούμενος υπό του ηγουμένου αυτής Αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου. Εις την Μονήν ταύτην παρέδωκε την τελευταίαν αυτού πνοήν προς τον Κύριον. Η νεκρώσιμος αυτού ακολουθία εψάλη την 11.30 π.μ. ώραν της επομένης, Τετάρτης, 22ης Ιουλίου / 4ης Αυγούστου 2010, εις τον Μοναστηριακόν Ναόν των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, προεξάρχούσης της Α. Θ. Μακαριότητος του Πατρός Ημών και Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. κ. Θεοφίλου. Εις την εξόδιον αυτού ακολουθίαν συμμετέσχον οι Αρχιερείς του Πατριαρχείου, πάντες σχεδόν οι Αγιοταφίται πατέρες, ωρισμένοι μακρόθεν ελθόντες, έγγαμοι ιερείς του ποιμνίου, παρουσία του Γενικού Προξένου της Ελλάδος εις τα Ιεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Αθανασίου και τη συμμετοχή πολλών μελών της Ελληνικής παροικίας και του αραβοφώνου ορθοδόξου ποιμνίου και μοναχών και μοναζουσών.

Τον επικήδειον λόγον εξεφώνησεν ο Γέρων Αρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Αρίσταρχος ως έπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Σεβασμία των Ιεραρχών χορεία,

Εκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε της Ελλάδος,

Ευλαβές ιερατείον,

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Χρέος εκκλησιαστικόν και αγιοταφιτικόν συνήγαγεν ημάς σήμερον εις τον ιερόν ναόν τούτον των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της Γεραράς ημών Αγιοταφιτικής Αδελφότητος. Το χρέος δηλονότι της τελέσεως της νεκρωσίμου ακολουθίας του εκδημήσαντος προς Κύριον, αγαπητού, σεβαστού και πολιού Αγιοταφίτου Ιεράρχου, αειμνήστου Μητροπολίτου Πτολεμαΐδος κυρού Παλλαδίου.

Την ακολουθίαν ταύτην τελούμεν εν πενθίμω ψυχής διαθέσει, παραμυθουμένη και ενισχυομένη υπό της εις Χριστόν πίστεως και ελπίδος ημών. Εν τω γεγονότι του θανάτου του συνανθρώπου και αδελφού ημών, συναντώμεθα και ημείς μετά του επικειμένου προσωπικού ημών θανάτου, μετά του καθολικού τούτου γεγονότος της ανθρωπίνης ημών φύσεως, εφ’ όσον κατά την Γραφήν «απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν» (Εβρ. 9,27). Εν τω γεγονότι περί ημάς μυστηρίω τούτω συνειδητοποιούμεν τα όρια της ανθρωπίνης υπάρξεως ημών. Διερωτώμεθα, εν απορία που η εξουσία, που η δύναμις, που το κάλλος, που τα ηδέα και τερπνά του κόσμου τούτου; Πάντα ταύτα εξηφάνισται, επελθόντος του θανάτου. Πάντα σκια, πάντα ονείρου απατηλότερα. Τα πάντα άρα παρήλθε; Τι εναπομένει; Εν τω θανάτω άρα υπάρχει και το τέλος της ανθρωπίνης υπάρξεως ημών, του ανθρωπίνου ημών είναι; Ναι, τούτο, όντως ούτως θεωρείται δια «τους λοιπούς, τους μη έχοντας ελπίδα», (Θεσ. Α’, 4,13) τους απέλπιδας άνευ Θεού εν τω κόσμω ταλαιπωρουμένους συνανθρώπους ημών.

Ημείς όμως, οι ηλεημένοι εις Χριστόν πιστεύειν, ενισχυόμενοι υπό του θανάτου και της εκ νεκρών αναστάσεως Αυτού, προσβλέπομεν εις το υπάρχον πέραν των ορίων του κόσμου τούτου, εις το επέκεινα, εις «την μένουσαν ημών πόλιν» (Εβρ. 13,14), την κατοικίαν ημών την μόνιμον, την οποίαν ητοίμασεν ημίν, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, ο σταυρωθείς και αναστάς Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Εις ταύτην πιστεύομεν ότι οδεύομεν τω πνεύματι, αποθνήσκοντες, αφήνοντες ενταύθα το φθαρτόν ημών σκήνωμα και φέροντες μεθ’ ημών όσα εν τω βίω αγαθά η φαύλα επράξαμεν, ελπίζοντες εις το έλεος του φιλανθρώπου και αδεκάστου Κριτού.

Τον εύσπλαχνον Κριτήν τούτον παρακαλούμεν, όπως επίδη και επί τα έργα τα αγαθά του προκειμένου αγαπητού και σεβαστού ημών νεκρού. Όπως επίδη εις το γεγονός ότι ούτος εκ νεαράς ηλικίας απετάχθη τω κόσμω και ενετάχθη εις την ιεράν των Αγιοταφιτών χορείαν. Ότι μετ’ επιμελείας και φιλοπονίας εσπούδασε την Θεολογίαν εις την Ιερατικήν Σχολήν της Χάλκης. Ότι υπηρέτησεν εις πλείστας διακονίας του Πατριαρχείου μεθ’ υπακοής, υπομονής και συνεπείας. Εις την Αρχιγραμματείαν και την Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον επί έτη. Εις την Εξαρχίαν του Παναγίου Τάφου εν Αθήναις, εις το σεπτόν προσκύνημα της Βηθλεέμ ως Πατριαρχικός Επίτροπος, εις την εκπαίδευσιν ως Πρόεδρος της Σχολικής Εφορείας εις το ποίμνιον ως Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος, ως εφησυχάζων κατά τα τελευταία έτη εις την Ιεράν Μονήν του Αββά Γερασίμου του Ιορδανίτου.

Η Αγιοταφιτική ημών Αδελφότης έσται μνήμων ες εσαεί των υπηρεσιών αυτού προς αυτήν και οφειλετικώς δέεται νυν προς τον αρχηγόν της ζωής και του θανάτου, τον ελεήμονα και φιλάνθρωπον Θεόν ημών, όπως επίδη επί τα έργα τούτου τα αγαθά, επί την διακονίαν αυτού εις την Εκκλησίαν και λογίση αυτώ ταύτα ως χρεωλύσια προς σωτηρίαν, παρορών παν ο,τι ως άνθρωπος εκουσίως η ακουσίως ήμαρτε και κατατάσσων αυτόν εν χώρα ζώντων μετά δικαίων και οσίων. Είη η μνήμη αυτού αιωνία».

Πλείονα βιογραφικά στοιχεία του εκλιπόντος Ιεράρχου δύναται να εύρη τις εις την μερίδα αυτού εις το ημερολόγιον του Πατριαρχείου, η οποία παρατίθεται κάτωθι ως έχει:

«Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος κ. Παλλάδιος (κατά κόσμον Βασίλειος) Αντωνίου, εγεννήθη τω 1935 εν Αμαλιάδι Ηλείας Πελλοπονήσου. Εις Ιεροσόλυμα αφίκετο τω 1955.

Απεφοίτησε της Πατριαρχικής Σχολής. Εκάρη Μοναχός και εχειροτονήθη εις Διάκονον τω 1957. Εσπούδασε την Ιεράν Επιστήμην εν τη κατά Χάλκη Θεολογική Σχολή.

Εχειροτονήθη Πρεσβύτερος τω 1964 και προήχθη εις Αρχιμανδρίτην τω 1965. Τω 1968 απεστάλη δια μετεκπαίδευσιν και εκμάθησιν της Αγγλικής γλώσσης εν Αγγλία και τω 1972 διωρίσθη Μέλος της Αγίας και Ιεράς Συνόδου.

Υπηρέτησεν ως Γραμματεύς εν τοις Πατριαρχικοίς Γραφείοις, μέλος της Σχολικής Εφορείας των εν Ιεροσολύμοις Σχολείων και τη 23η/5/1975 διωρίσθη Έξαρχος του Παναγίου Τάφου εν Ελλάδι.

Τον Οκτώβριον του 1976 εξελέγη και εχειροτονήθη Αρχιεπίσκοπος Ιορδάνου. Διετέλεσε Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου και τη 28η/4/1981 διωρίσθη Πατριαρχικός Επίτροπος εν Βηθλεέμ. Τω 1983 διωρίσθη Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Εφετείου. Τω 1985 διωρίσθη μέλος της Εξελεγκτικής Επιτροπής. Τω 1998 ωνομάσθη Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος.

Μετέσχεν ως μέλος της Πατριαρχικής Αντιπροσωπείας εις την Δ Γενικήν Συνέλευσιν του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών εν Ουψάλα»,(βλέπε σύνδεσμο http://www.jerusalem-patriarchate.info/gr/downloads/calendar.pdf σελ. 72-73)

Μετά την νεκρώσιμον ακολουθίαν η σορός του μακαριστού Ιεράρχου μετηνέχθη εις την Ιεράν Μονήν του Αββά Γερασίμου, ένθα και ενεταφιάσθη.

H τελευταία εμφάνιση του μακαριστού Μητροπολίτη Παλλαδίου

Η κοπή της Βασιλόπιττας εις την Πατριαρχικήν Σχολήν της Αγίας Σιών

από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων - Εκ της Αρχιγραμματείας

Το απόγευμα της 1ης / 14ης Ιανουαρίου 2013, Πρωτοχρονιάς (π. η.) έλαβε χώραν η κοπή της Βασιλόπιττας εις την Πατριαρχικήν Σχολήν της Αγίας Σιών.

Δια την κοπήν της Βασιλόπιττας η Σχολή είχε διοργανώσει μικράν τελετήν με σύντομον προλόγισιν του Σχολάρχου μοναχού π. Φωτίου δια την σημασίαν των ημερών του Αγίου Δωδεκαημέρου και με ύμνους εκκλησιαστικούς και κάλαντα Χριστουγεννιάτικα και Πρωτοχρονιάτικα από τους ιεροσπουδαστάς της Σχολής.

Την τελετήν ταύτην ετίμησαν δια της παρουσίας αυτών η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος εις τα Ιεροσόλυμα κ. Σωτήριος Αθανασίου, ο αντιπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας εις την Παλαιστινιακήν Αυτονομίαν κ. Αντώνιος Σαμούτης, και Αγιοταφίται Πατέρες και άλλοι, καθηγηταί της Σχολής και τινες προσκυνηταί.

Κόπτων την Βασιλόπιτταν ο Μακαριώτατος, ηυχήθη καλάς πνευματικάς και μαθητικάς επιδόσεις εις τους δοκίμους της Σχολής δια το Νέον Έτος 2013 και επέδωσε ενί εκάστω Χριστουγεννιάτικον δώρον παρά του Πατριαρχείου ωσαύτως δε έπραξε και ο Γενικός Πρόξενος κ. Σωτήριος Αθανασίου, προσφέρων δώρον ενί εκάστω των δοκίμων.

Η τελετή της κοπής της Βασιλόπιττας έληξε δια του Πολυχρονισμού του Μακαριωτάτου, ευλογούντος τους δοκίμους και πάντας τους παρισταμένους.

Φωτογραφικό Υλικό

Στα λευκά... και οι Άγιοι Τόποι φωτορεπορτάζ του Βαγγέλη Μπουγιώτη

Στα λευκά ντύθηκαν οι Άγιοι Τόποι καθώς ισχυρές χιονοπτώσεις σημειώθηκαν τις προηγούμενες ημέρες στο Ισραήλ, κάτι που δεν είναι και συχνό φαινόμενο για τη περιοχή. Στις φωτογραφίες βλέπουμε τα χιονισμένα Ιεροσόλυμα από την Μονή του Προφήτη Ηλία μεταξύ Ιεροσολύμων και Βηθλεέμ . Να σημειωθεί πως Ηγούμενος είναι ο αρχιμανδρίτης πατέρας Ανδρέας Λογοθέτης.

Φωτογραφικό Υλικό

Η παραμονή των Χριστουγέννων στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (VIDEO) από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων - Εκ της Αρχιγραμματείας

Την Κυριακήν, 24ην Δεκεμβρίου 2012 /6ην Ιανουαρίου 2013, εωρτάσθη η εορτή της Παραμονής των Χριστουγέννων υπό του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων συμφώνως προς την ανέκαθεν κρατούσαν εις αυτό προσκυνηματικήν τάξιν και τυπικήν διάταξιν.

Ούτω, την πρωΐαν της ημέρας ταύτης την 10.30 π.μ. ώραν η Ισραηλινή Αστυνομία απέδωσε την εθιμοτυπικήν αυτής επίσκεψιν επί τη εορτή εις το Πατριαρχείον.

Την Αστυνομίαν  εδέχθη η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ο Οποίος εν συνεχεία την 11.15 π.μ. ηγήθη της συνοδείας των Αγιοταφιτών Πατέρων και άλλων κληρικών από του Πατριαρχείου προς την Πύλην του Δαβίδ τη συνοδεία του  Προσκοπικού Σώματος.

Από της Πύλης του Πατριαρχείου τα μέλη της συνοδείας επεβιβάσθησαν εις τα οχήματα και έφθασαν εις την μεταξύ Ιερουσαλήμ και Βηθλεέμ  Ιεράν Μονήν του Προφήτου Ηλιού.

Προ της Μονής υπεδέχθησαν τον Μακαριώτατον οι Δήμαρχοι της πόλως του Χωρίου των Ποιμένων και της Μπετζάλλας και οι προεστοί των πόλεων τούτων και η Ισραηλινή Στρατιωτική Διοίκησις της περιοχής Βηθλεέμ.

Μετά την υποδοχήν και την εν τω ναώ του προφήτου Ηλιού δέησιν, ηκολούθησε σύντομος δεξίωσις μετά προσφαγίου τινός εις την αίθουσαν της Μονής υπό του ηγουμένου αυτής Αρχιμανδρίτου π. Ανδρέου.

Εντεύθεν έλαβε χώραν η αναχώρησις της Πατριαρχικής συνοδείας τη συνοδεία τριών Ισραηλινών ιππέων έως και του στρατιωτικού ελέγχου 300 παρά τον τάφον της  Ραχήλ.

Ενταύθα ηνοίχθησαν αι θύραι του στρατιωτικού ελέγχου και διήλθε ο Μακαριώτατος και η συνοδεία Αυτού. Διελθούσα και εισελθούσα εις το Παλαιστιακόν έδαφος, συνώδευσαν αυτήν οι Παλαιστίνιοι ιππείς κατά μήκος της οδού άχρι της πλατείας της πόλεως της Βηθλεέμ προ της Βασιλικής.

Περιχαρείς οι Χριστιανοί, Ορθόδοξοι και μη Ορθόδοξοι, ίσταντο δεξιά και αριστερά της οδού, υποδεχόμενοι τον Μακαριώτατον ουχί αθρόοι αλλά πολλοί παρά την πίπτουσαν βροχήν.

Τον Μακαριώτατον υπεδέχθη εις την πλατείαν της πόλεως ο Πατριαρχικός Επίτροπος εν Βηθλεέμ Αρχιεπίσκοπος Ιορδάνου κ. Θεοφύλακτος, προσφωνών Αυτώ το «ευ παρέστητε». Εις την υποδοχήν παρίσταντο οι Αγιοταφίται Πατέρες και ο Αραβόφωνος κλήρος, ενδεδυμένοι τας ιερατικάς στολάς αυτών.η Δήμαρχος της Βηθλεέμ κ. Βέρα Γατάς, ο Νομάρχης, ο Αρχηγός της Αστυνομίας»  και τα σώματα των Προσκόπων της πόλεως.

Εν ψαλμωδία και επισήμω παρατάξει και τη εκατέρωθεν της συνοδείας υποδοχή πολλού λαού, του καιρού γαληνεύσαντος εν τω μεταξύ, η Πατριαρχική συνοδεία εισήλθεν εις την Βασιλικήν της Γεννήσεως

Άμα τη εισόδω εις την Βασιλικήν η Πατριαρχική συνοδεία κατηυθύνθη προς ανατολάς -η διέλευσις αύτη είναι αποκλειστικόν δικαίωμα των Ορθοδόξων- και φθάσασα προ του εικονοστασίου, στραφείσα δεξιά, κατήλθε δια της νοτίου εισόδου εις το Θεοδέγμον Σπήλαιον δια προσκύνησιν εις τον αστέρα και την φάτνην.

Μετά την προσκύνησιν η συνοδεία ανήλθεν από της βορείου πύλης του Σπηλαίου εις τον προ του εικονοστασίου χώρον αποκλειστικής λατρείας των Ορθοδόξων, ένθα και ήρξατο η ακολουθία του Μεγάλου Εσπερινού- αι Μεγάλαι Ώραι ανεγνώσθησαν την παρελθούσαν Παρασκευήν, προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Πατρός ημών και Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου του δεξιού χορού ψάλλοντος βυζαντινώ τω ύφει ελληνιστί υπό την διεύθυνσιν του Πρωτοψάλτου του Ναού της Αναστάσεως Αρχιμανδρίτου π. Αριστοβούλου, του δε αριστερού αραβιστί υπό την διεύθυνσιν του Ρωμαιορθοδόξου κ. Λώρενς Σαμήρ.

Μετά την  λήξιν του Εσπερινού η Πατριαρχική Συνοδεία ανήλθεν δια της Βασιλικής και της πύλης του Βαπτιστηρίου εις το μοναστήριον, ένθα εις την ανακαινισθείσαν μεγάλην αίθουσαν και παρετέθη υπό του ηγουμένου και Πατριαρχικού Επιτρόπου Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τράπεζα νηστήσιμος.

ΔΕΞΙΩΣΙΣ – ΠΑΡΑΣΗΜΟΦΟΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΑΜΠΑΣ.

Το εσπέρας της παραμονής των Χριστουγέννων, 24ης Δεκεμβρίου 2012/ 6ης Ιανουαρίου 2013, έλαβε χώραν κατά την κρατούσαν τα τελευταία έτη συνήθειαν δεξίωσις εις το ανακαινισθέν ηγουμενείον, παρατεθείσα υπό του ηγουμένου και Πατριαρχικού Επιτρόπου Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιορδάνου κ. Θεοφυλάκτου προς τιμήν του; Προέδρου του Παλαιστινιακού Κράτους κ. Μαχμούντ Αμπάς Αμπού Μάζεν, συνεργατών αυτού και ανωτάτων κρατικών λειτουργών της Παλαιστινιακής Αυτονομίας και προεστών και απλών μελών του Ορθοδόξου ημών ποιμνίου.

Εν αρχή της δεξιώσεως ταύτης η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τον Πρόεδρον Αμπού Μάζεν δια της κάτωθι προσφωνήσεως αυτού αραβιστί, ίδε ηλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/ar/2013/01/06/1830/ και απένειμε αυτώ την ανωτάτην τιμητικήν διάκρισιν του Πατριαρχείου, ήτοι τον Μεγαλόσταυρον  του Παναγίου Τάφου  και το περιδέραιον της ειρήνης εις επιβράβευσιν των αγώνων αυτού δια την ειρήνην, την ευημερίαν, την ελευθερίαν και την ανεξαρτησίαν του Παλαιστινιακού λαού και την συμπαράστασιν αυτού προς το Πατριαρχείον, την Μητέρα των Εκκλησιών και τους Χριστιανούς εις το πλαίσιον του Παλαιστινιακού Κράτους.

Αποδεχόμενος την τιμήν ταύτην ο Πρόεδρος του προσφάτως αναγνωρισθέντος Παλαιστινιακού Κράτους υπό της Διεθνούς Κοινότητος ηυχαρίστησε τον Μακαριώτατον και είπεν ότι θα φέρη πάντοτε τούτον ως ένδειξιν τιμής προς εαυτόν και το Παλαιστινιακόν Κράτος, η πρόσφατος γέννησις του οποίου συνέπεσε με την εορτήν των Χριστουγέννων, εορτήν της Γεννήσεως του Χριστού, αποστόλου της ειρήνης, της αδελφοσύνης και της ανθρωπιάς και ότι δια τας αξίας ταύτας θα συνεχίζη να αγωνίζηται καθώς και θα αγωνίζηται δια την πλήρη ανεξαρτησίαν του Παλαιστινιακού Κράτους και την εν αυτώ ειρηνικήν συνύπαρξιν Μουσουλμάνων και Χριστιανών.

Δια τούτων έληξεν η τελετή της εορτής της Παραμονής των Χριστουγέννων και οι μοναχοί απεσύρθησαν εις τα κελλία αυτών, οι δε λαϊκοί εις τους οίκους αυτών προς ανάπαυσιν εν όψει της νυκτερινής εορτής των Χριστουγέννων.

Φωτογραφικό Υλικό