Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΚΑΤΑΤΑΞΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΦΡΕΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

Τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, μαρτυρούμενον εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην (Γεν. 33,19) καί εἰς τήν Καινήν Διαθήκην (Ἰω. 4), εἶναι ἕν ἀπό τά αὐθεντικώτερα προσκυνήματα τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, κείμενον ἀνά μέσον τῶν ὀρέων Γεβάλ καί Γαριζίν τῆς περιοχῆς τῆς Σαμαρείας. Τοῦτο διεφυλάχθη διά μέσου τῶν αἰώνων ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ καί παρεδόθη ὡς πολύτιμος κληρονομία εἰς ἡμᾶς τούς συγχρόνους. Εἰς τοῦτο διηκόνησαν Ἁγιοταφῖται ἡγούμενοι, ἐξ ὧν ἐξαιρέτως ὁ Μητροπολίτης Σωφρόνιος Γάζης, ὁ ἀρξάμενος νά ἀνεγείρῃ τήν 30ήν Αὐγούστου 1908 ἐπί τοῦ Φρέατος περικαλλῆ καί εὐρύχωρον ναόν, παραμένοντα ἡμιτελῆ ἀπό τοῦ 1920. Ἡ θεία Πρόνοια φαίνεται ὅτι ἐπεφύλασσε τήν ἀποπεράτωσιν τούτου εἰς τόν νῦν ρέκτην ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰουστῖνον.
Οὗτος τό 1998 ἐπί τῶν θεμελίων τοῦ παλαιοῦ ἀνήγειρε περικαλλῆ καί περίτεχνον ναόν ἄξιον τῆς ἱστορίας καί τῆς δόξης τοῦ προσκυνήματος τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ. Ἀνήγειρε ναόν ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, ἐκείνης, εἰς τήν ὁποίαν ἀπεκάλυψε παρά τό Φρέαρ ὁ Κύριος ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός (Ἰω. 4). Εἰς τό βόρειον κλίτος τοῦ ναοῦ τούτου ἀνήγειρε παρεκκλήσιον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, ἐκ Νεαπόλεως καταγομένου, καί εἰς τό νότιον κλίτος τούτου παρεκκλήσιον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ βιαίως καί μαρτυρικῶς τελειωθέντος εἰς τό Φρέαρ, Ἁγιοταφίτου ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Φιλουμένου, τήν 16ην /29ην Νοεμβρίου 1979.

Τοῦτον εἰς νεαράν ἡλικίαν προσελθόντα εἰς Ἱεροσόλυμα καί δεχθέντα τό μοναχικόν σχῆμα εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί τήν ἱερωσύνην εἰς τήν Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, ζήσαντα ὁσιακῶς καί μαρτυρήσαντα ἐξ ἀδίκου καί ἀνοσίου ἐπιθέσεως εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ τήν 16ην/29ην Νοεμβρίου 1979, ἀπεφάσισεν ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, νά κατατάξῃ εἰς τό ἁγιολόγιον αὐτῆς διά Συνοδικῆς ἀποφάσεως αὐτῆς εἰς τήν Συνεδρίαν Ν’ / 11-9-2009.

Διά τήν πραγματοποίησιν τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς μετέβη εἰς τό Φρέαρ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί ἱερέων.

Προσελθών, ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου καί πολλῶν ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν καί ἱερέων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐν ᾧ πλῆθος πιστῶν εἶχεν ἤδη ἀσφυκτικῶς κατακλύσει τόν παμμεγέθη ἱερόν ναόν καί τά προαύλεια αὐτοῦ.

Μετά τόν Ὄρθρον μετά τῆς Ἀρτοκλασίας, ἠκολούθησε πανηγυρική θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’ καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Νεαπόλεως κ. Ἀμβροσίου, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν παρεπιδημούντων Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Μόρφου κ. Νεοφύτου καί Ταμασοῦ κ. Ἡσαΐου, τοῦ βοηθοῦ Ἐπισκόπου Αὐλῶνος κ. Ἀντωνίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί πλήθους ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν καί ἄλλων ἐκ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Κύπρου, Ἑλλάδος, Ρωσίας, Ρουμανίας καί Οὐκρανιας, οἵτινες ἡγοῦντο τῶν προσκυνηματικῶν αὐτῶν ὁμάδων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου, τοῦ Πρέσβεως τῆς Κύπρου εἰς τό Ἰσραήλ κ. Ἀναστασίου Τζώνη, τοῦ διπλωματικοῦ Ἀντιπροσώπου τῆς Κύπρου εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν κ. Τάκη Δημοσθένους καί τοῦ Ἐκπροσώπου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, Ὑπουργοῦ κ. Αἰμιλίου Νικολάου.

Ἡ θ. Λειτουργία ἐτελέσθη μέ ὅλην τήν τυπικήν τάξιν καί τήν βυζαντινήν σεμνότητα καί μεγαλοπρέπειαν, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων εἰς ὕφος βυζαντινόν, ἑλληνιστί καί ἀραβιστί καί τῶν πιστῶν διαφόρων ἐθνικοτήτων, Ἑλλήνων, Κυπρίων, Ἀραβοφώνων, Ρώσων, Ρουμάνων, Οὐκρανῶν ἐν κατανύξει προσευχομένων καί μετεχόντων εἰς τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν, τῆς τοῦ Χριστοῦ δηλονότι ἐνανθρωπήσεως, σταυρώσεως καί ἀναστάσεως καί τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς κατά χάριν θεώσεως αὐτῶν.

Ἡ ἑορτή ὄντως ἐγένετο μία μαρτυρία Ὀρθοδοξίας, μαρτυρία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ ἐνδοξαζομένου ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ. Ὁ ἅγιος, ἐν τῷ ὁποίῳ καί πάλιν ἐδοξάσθη ὁ Θεός, ἦτο ὁ μαρτυρικῶς τελειωθείς εἰς τό προσκύνημα τοῦ Φρέατος, καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἁγιοταφίτης Φιλούμενος, τήν 16ην /29ην Νοεμβρίου 1979.

Πρό τῆς θείας Κοινωνίας ἀνεγνώσθη ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’ ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική Πρᾶξις κατατάξεως Αὐτοῦ εἰς τό ἁγιολόγιον, καθότι και ὁσιακῶς ἔζησε καί διά τήν πίστιν αὐτοῦ ἐθανατώθη βιαίως παρά τό Φρέαρ καί ἐν ὥρᾳ ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ. (βλ. http://jp-newsgate.net/gr/2009/12/01/463/ ).

Ἐπί ὧραν πολλήν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ ἱερεῖς μετέδιδον τῆν θ. Κοινωνίαν εἰς τούς πιστούς, ὁ δέ Μακαριώτατος προσέφερε τήν φιλοτεχνηθεῖσαν εἰκόνα τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου. Ἡ καθιέρωσις τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου ἀπετέλεσεν ἑορτήν τοῦ Φρέατος, ἑορτήν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τῆς πόλεως τῆς Νεαπόλεως καί σταδιακῶς θά ἀποτελέσῃ ἑορτήν καί τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι μετά τήν ἀνακοίνωσιν αὐταῖς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων θά ἐντάξουν αὐτόν εἰς τό ἁγιολόγιον αὐτῶν.

Ὁ ἀνεγείρας τόν περικαλλῆ ναόν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος μετά τῶν παρεκκλησίων τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου καί τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου, καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος, εὐχαριστῶν τόν Μακαριώτατον διά τήν ληφθεῖσαν ἀπόφασιν ἁγιοκατατάξεως, προσέφερεν εἰς Αὐτόν πολύτιμον ἀδαμαντοκόλλητον σταυρόν εὐλογίας, μετά δέ τήν θ. Λειτουργίαν παρέθεσεν εἰς τόν Μακαριωτατον τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί εἰς πάντας πλουσίαν νηστήσιμον τράπεζαν.


Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΡΟΝΙΚΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Τήν Παρασκευήν 22αν Ὀκτωβρίου 2010, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαῖος, ἀκολουθῶν ἀρχαίαν συνήθειαν προεξῆρξε τοῦ Ἑσπερινοῦ εἰς τόν ἐν Νεοχωρίῳ ἱερόν ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τήν 23ην Ὀκτωβρίου 2010, Θρονικῇ ἑορτῇ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.Εἰς τό πλαίσιον τοῦ πανηγυρικοῦ τούτου Ἑσπερινοῦ, ὁ Ἔξαρχος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς Κωνσταντινούπολιν Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος προσεφώνησε τόν Παναγιώτατον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:
Παναγιώτατε Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

Εξοχώτατε κύριε Γενικέ Πρόξενε,

Αγαπητοι προσκυνηταί του Ιερού Μετοχίου τούτου ,

Τα ανέκαθεν πατριαρχικά προνόμια δέον φυλάττεσθαι απαρασάλευτα, και τηρείσθαι απαρεγχείρητα, ου μην αλλά και δια της αυτών ενεργείας πάσι κατάδηλα γίνεσθαι∙ έκαστον γαρ των όντων των τε καθ εαυτά υφεστώτων, και των εν άλλοις το είναι εχόντων, της οικείας ενεργείας ενεκα πέφυκε∙ πάσα γαρ έξις , ωσαύτως και υπόστασις, ενεργείας αμοιρούσα, ως μη ούσα λογίζεται∙ προνομιον άρα, και των προνομίων εξαίρετον των πατριαρχικών τον επ’ αδείας έχειν τον του οικουμενικού θρόνου προϊστάμενον τας εσπερίους ευχάς εκτελείν τας επι τη μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ιακώβου και πρώτου των Ιεροσολύμων Ιεράρχου γενομένου, εν ενί των εν Κωνσταντινουπόλει Μετοχίων του Παναγίου και Ζωδόχου Τάφου.

Συνήχθημεν ουν επι το αυτό και πάλιν ίνα αγαλλομένη καρδία, της Υμετερας Παναγιότητος προεξαρχούσης, τελέσωμεν τον εσπερινόν της μνήμης του Αγιου Ιακώβου του Αδελφοθέου. Συνήχθημεν επι το αυτό ολίγους μήνας μετά την πανήγυριν των θυρανοιξίων του Ιερού τούτου Ναού , κατόπιν της ριζικής αυτού ανακαινίσεως, παρευρεθέντος συν τη Υψηλή Υμών Θεοτιμήτω Κορυφή και του Μακαριωτάτου Πατρός ημών και Πατριάρχου της Σιωνίτιδος Εκκλησίας κυρίου κυρίου Θεοφίλου.

Υποδεχόμενος Υμάς συν τη Τιμία Υμών Συνοδεία, ευχάς αναπέμπω τω εν Τριαδι Θεώ και ευχαριστίας τω Πατρί ημών και Πατριάρχη κυρίω Θεοφίλω, τω καταξιώσαντι με τοιαύτης τιμής και ευλογίας, ονομάσαντά με Επίτροπον Αυτού εις τα εν Κωνσταντιπόλει Μετόχια του Παναγίου Τάφου, τα οποία από τον 17ον αιώνα με την παρουσίαν επίσης και αυτών των ιδίων των Πατριαρχών Ιεροσολύμων, επί τριακόσια και πλέον έτη διεδραμάτισαν σπουδαίον ρόλον εις την ζωήν της Εκκλησίας και του Γένους, όπως περίτρανα αποδεικνύεται από τας δέλτους της ιστορίας.

Επιτραπείτω μοι όμως, Παναγιώτατε Δέσποτα, σήμερον αντί άλλης προσφωνήσεως εν βραχύτητι λόγου, να αναφερθώ εις μιαν των αγιωτάτων μορφών, αι οποίαι οιακοστρόφησαν την Ιεροσολυμιτικήν ολκάδα εν θαλάσσαις λίαν τεταραγμέναις κατά τους σκοτεινούς κάτω χρόνους. Τον Πατριάρχην Αθανάσιον, καθηγούμενον του εν Νεοχωρίω Μετοχίου του Παναγίου Τάφου, τον οποίον Αρχιμανδρίτην έτι όντα προσεκάλεσεν η Αγιοταφιτική Αδελφότης, ίνα ανέλθη τας βαθμίδας του σταυρικού Γολγοθά, επί του οποίου από της εποχής του σήμερον εορταζομένου Αγιου Ιακώβου εστήθη ο θρόνος των προκαθημένων της Σιωνίτιδος Πρωτογόνου Εκκλησίας.

Αθανάσιος ο Ε,΄ Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, έλαβε τον της αθανασίας και της ζωής στέφανον κατά το έτος 1845, δόκιμος γενόμενος, «ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ιακώβ. Α’, 12). Τούτους τους λόγους έγραφε προς τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ τας εν τη διασπορά ο Θείος Ιάκωβος, μακαρίζων δια τούτων τους εις ποικίλους περιπίπτοντας πειρασμούς και περιπετείας της ζωής και όμως υπομένοντας μετά καρτερίας και ανοχής, άνευ τινός γογγυσμού και απελπισίας. Και οι μεν λόγοι ούτοι του Αδελφοθέου ανήκουσιν, είπερ και εις άλλον τινά, εις αυτόν αυτού μάλιστα του αποστολικού θρόνου διάδοχον, τον Ιεράρχην των Ιεροσολύμων Αθανάσιον τον Ε΄. Ο δε θεσπέσιος Παύλος διαγράφων προς τον μακάριον αυτού μαθητήν Τιμόθεον τα της επισκοπικής επαγγελίας καθήκοντα, υπομιμνήσκει αυτόν δια ποίων έργων οφείλει αναδεικνύειν εαυτόν δόκιμον εις το στάδιον της επισκοπικής ζωής: «σπούδασον σεαυτὸν δόκιμον παραστῆσαι τῷ Θεῷ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας.». (Β’ Τιμ. 15). Ούτως έλαμψεν εν τω νοητώ στερεώματι της Εκκλησίας ο πολύφωτος και αρίζηλος αστήρ της Ορθοδοξίας Αθανάσιος ο Ε΄,

«Τόν Θεόν φοβοῦ καί τάς ἐντολάς Αὐτοῦ φύλασσε, ὅτι τοῦτο πᾶς ο άνθρωπος» (Εκκλησ. ΙΒ’,13). Τοιούτον σοφόν αποδίδωσι τον ορισμόν του ανθρώπου ο σοφός Εκκλησιαστής, και τοιούτων ανθρώπων γόνος ευκλεής υπήρξεν ο ιερός Αθανάσιος. Γεννηθείς εν Ραιδεστώ τη κατά την Προποντίδα, ανετράφη εκ βρέφους εν φόβω Κυρίου, μορφούμενος την νοεράν μόρφωσιν κατά το παράδειγμα της ευσεβείας και τον βίον των θεοφιλών αυτού γεννητόρων, οίτινες έβλεπον τον υίον «ὡς νεόφυτον ἐλαίας περί τήν τράπεζαν αὐτοῦ» (Ψαλμ. Ρκζ. 3) θαλερόν και χλοάζοντα. Ευθύς δε την παιδικήν ηλικίαν παραλλάξαντα απήγαγεν η τα πάντα σοφώς διεξάγουσα και οικονομούσα του Πνεύματος δύναμις τον χρηστόν τα ήθη και αγαθόν την ψυχήν παίδα εις την Αγίαν Πόλιν Ιερουσαλήμ, εις προσκύνησιν των αγίων Θεοβαδίστων Τόπων. Εκεί μεταφυτευθείς ο ευλογημένος ούτος της Ραιδεστού βλαστός, έμελλεν αυξήσαι εις μέγεθος αμφιλαφές δια της ευσεβείας, και αναβήναι εις ύψος άορνον δια της ταπεινώσεως, και καρποφορήσαι εκατονταπλασίονα, καθώς το ξύλον εκείνο του Προφητάνακτος «τό πεφυτευμένον παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὅ τόν καρπόν αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ καί τό φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται καί πάντα, ὅσα ἄν ποιῇ κατευοδωθήσεται».(Ψαλμ. Α’,3). Εκεί έλαβε την ιεράν αυτού αγωγήν και κατηχήθη τα της θεοσεβείας μαθήματα, υποταγείς εις τινά των πατέρων ως το παιδάριον Σαμουήλ παρα τω Ηλί. Ούτω λοιπόν προτετελεσμένον και δεδοκιμασμένον ανάγει το Πνεύμα το Άγιον εις το θείον και μέγα της ιερωσύνης αξίωμα. Τότε εξήστραψεν ο ζήλος αυτού υπέρ του αγαθού. Τότε έλαμψαν τα ουράνια χαρίσματα, δι ών υπήρχεν προωρισμένος άνωθεν, εις βοήθειαν του Ζωοδόχου Τάφου, ανεφάνη εργάτης ανεπαίσχυντος ο ιερεύς του Θεού, ο ζηλωτής Αθανάσιος.

Έτι από των αποστολικών χρόνων και εξής έπεμπον εις Ιεροσόλυμα τας λεγομένας «λογίας» οι απανταχού της Ορθοδοξίας κατατιθέντες όσον ηδύνατο η προηρείτο έκαστος εις διατροφήν της αυτόθι πρωτογόνου των αγίων εκκλησίας έπεμπον δε αυτάς δια των μάλιστα πιστών και δεδοκιμασμένων ανδρών, ως μαρτυρεί ο Παύλος γράφων προς τους εν Κορίνθω πιστούς: «Περὶ δὲ τῆς λογείας τῆς εἰς τοὺς ἁγίους, ὥσπερ διέταξα ταῖς ἐκκλησίαις τῆς Γαλατίας, οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιήσατε. 2 κατὰ μίαν σαββάτων ἕκαστος ὑμῶν παρ’ ἑαυτῷ τιθέτω θησαυρίζων ὅ,τι ἂν εὐοδῶται, ἵνα μὴ ὅταν ἔλθω τότε λογεῖαι γίνωνται. 3 ὅταν δὲ παραγένωμαι, οὓς ἐὰν δοκιμάσητε, δι’ ἐπιστολῶν τούτους πέμψω ἀπενεγκεῖν τὴν χάριν ὑμῶν εἰς Ἱερουσαλήμ·». (Α’΄Κορινθ. Ιστ΄ 1-3). Τοιούτος απεστάλη προς τους αδελφούς παρά των αγίων εν Ιερουσαλήμ και ο ευδόκιμος Αθανάσιος. Στέλλεται λοιπόν μετα τινός γέροντος μακράν εις διαπόντιον αποδημίαν, υποφέρει κόπους, υπομένει θλίψεις, στερήσεις, ταλαιπωρίας κακουχίας, υπακούων μετα καρτερίας εις την διαταγήν της Εκκλησίας αυτού και εις την αποστολικήν νουθεσίαν, «Σύ οὖν κακοπάθησον ὡς καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ». (Β’ Τιμ. Κ. ) Μετά ταύτα επανέρχεται εις ταύτην την Βασιλεύουσαν, όπου μετά τα την προς Κύριον εκδημίαν Αβραμίου και Προκοπίου των Αγίων Πατριαρχών παραλαμβάνει αυτόν εις την συνοδείαν αυτού ο Άνθιμος, ο αγιώτατος και σοφώτατος εκείνος Ιεράρχης, όστις, μεγάλα φρονών περι του Αθανασίου απολύει αυτόν εις πολύ εκτενέστατον στάδιον προς τα ίχνη των ενδόξων αυτού προκατόχων. Παϊσίου του ευαρεστήσαντος τον Θεόν δια της ασκήσεως , και των θαυμάτων την χάριν παρ΄ αυτού κομισαμένου, Νεκταρίου του Λατινομάστιγος, του της υγιούς διδασκαλίας το νέκταρ εις την Εκκλησίαν του Χριστού πελαγίσαντος. Δοσιθέου του θεσπεσίου στύλου του ακλονήτου της Ανατολικης Εκκλησίας, του των αιρέσεων ολέθρου, του κολοσσαίου και ακαταμαχήτου προπυργίου της Ορθοδοξίας. Χρυσάνθου, του χρυσού άνθους της Εκκλησίας, του κληρονομήσαντος τον ζήλον και την σοφίαν και τον θρόνον και τας αρετάς του κατά σάρκα συγγενούς αυτού Δοσιθέου. Εφραίμ του ευφράναντος την εκκλησίαν δια της μελιρρύτου διδασκαλίας αυτού.

Τούτων λοιπόν των αληθώς Μακαριωτάτων Πατριαρχών τας οδοιπορίας ιχνεύων και ο Αθανάσιος αποστέλλεται εις την εξαρχίαν της άνω και κάτω Ιβηρίας. Εκεί διέτριψε δωδεκαετίαν όλην, παρα πάντων των εν εκείνοις τοις κλίμασιν ορθοδοξούντων λαών τιμώμενος ενταυτώ και τιμών το Ιερόν αυτού κατάστημα. Εκεί εδοξάσθη δια την ταπείνωσιν και την σεμνότητά του και από των τα σκήπτρα των εκείσε δύο ηγεμονών κατεχόντων φιλοχρήστων Καισάρων. Αλλ’ όμως ουδ εν τοιαύτη τη παροικία διετέλεσε απείραστος ο Αθανάσιος. Στίφη ενόπλων εκ της γείτονος Περσίας εισέβαλον εις την Ιβηρίαν και την χώραν εδήωσαν και πολλά κακά επέφεραν κατά του ορθοδόξου πληρώματος. Καταλαβόντες δε την Τυφλίδα πολλάς θλίψεις και στενοχωρίας επέφερον εις πάντας. Εκεί ωδίνισε ωδίνας μετά των άλλων, και ο Έξαρχος Αθανάσιος, μετά δε την άλωσιν και του φρουρίου της Τυφλίδος εξ εφόδου, ο Αθανάσιος μόλις σώζεται δια σαργάνης και διαφεύγει την αιχμαλωσίαν κρυβείς επι χρόνον πολύν εις τα Καυκάσια και Κεραύνεια όρη, απωλέσας πάσαν αυτού την ουσίαν. Μετά τούτους δε τους σφοδρούς και θυελλώδεις των πειρασμών χειμώνας, επανέρχεται εις την βασιλίδαν των πόλεων, ήτις έμελλε μετ ού πολύ γενέσθαι της δόξης αυτού το εξαίσιον θέατρον, και αναπαύεται μικρόν από των πόνων και κόπων εν τη κατά το Νεοχώριον αυτού ηγουμενία, ίνα πάλι αποδυθή εις αυτούς ενδοξώτερον του λοιπού και γενναιότερον, εις ο περιέμενεν αυτόν λαμπρόν της δοκιμασίας στάδιον.

Οποία ήτο η κατάστασις των πραγμάτων εκείνης της εποχής τόσον των εκκλησιαστικών όσον και των του λαού δύναται τις ευκόλως να ανεύρη ανατρέχων εις την ιστορίαν. Λαίλαψ και τυφών και καταιγίς χειμώνος κατακαλύπτει και συμπυκνοί και σκοτίζει τον ορίζοντα. Φωνή πολέμου και αιχμαλωσίας και πάσης κακώσεως κατέπληξε και ενέκρωσε πάσαν ψυχήν και πάσαν καρδίαν χριστιανού. Εις μίαν δύσκολον δια την Εκκλησίαν ώραν απέρχεται εις την εν ουρανοίς Ιερουσαλήμ ο Πατριάρχης Πολύκαρπος. Εν τοιαύτη εποχή εγχειρίζεται την πηδαλιουχίαν της Πατριαρχίας ο Αθανάσιος. Και από εκείνης της ημέρας κατέπιε πολύν λύπην και εψωμίσθη πολλά δάκρυα δια την οικτράν και οδυνηράν κατάστασιν του Γένους και ιδιαιτέρως δια την του Ιεροσολυμιτικού Θρόνου τοιαύτην. Τριάντα εκατομμύρια γρόσια επεβάρυνον τον Άγιον Τάφον και την καρδίαν του Πατριάρχου Αθανασίου. Εις διάστημα περίπου δέκα ετών τη συνδρομή του Οικουμενικού Πατριάρχου και της Μεγάλης Εκκλησίας, των Ομογενών, των Ορθοδόξων αδελφών της Ρωσίας Ιβηρίας και Δακίας κατώρθωσεν ο πολύαθλος Πατριάρχης την εξάλειψιν σχεδόν του χρέους, το οποίον ηπείλη την απεμπόλησιν της ιδιοκτησίας υπο του Ορθοδόξου γένους των Ρωμαίων των Παναγίων Προσκυνημάτων. Αλλ ΄ουχί μόνον το χρέος απέσβεσε, αλλά και επισκευάς ναών εξετέλεσε. Άπαντα σχεδόν τα ευαγή Μοναστήρια του Παναγίου Τάφου και τους ναούς και τα άλλα οικοδομήματα, τα μεν πεσόντα ανήγειρε, τα δε πεπονηκότα υπό του χρόνου ανεκαίνισε. Και εις άλλας δε άλλων κλιμάτων Εκκλησίας ανοικοδομουμένας συνέτρεξε και μάλιστα τας εν Κωνσταντινουπόλει. Και εις τον περικαλλέστατον Ναόν της Ζωοδόχου Πηγής μετά χαράς και προθυμίας συνέδραμε και τα εν Φαναρίω και Χάλκη Μετόχια του Παναγίου Τάφου επηνόρθωσε. Αλλά και του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου την περιφανή ανέγερσιν συνέδραμε.

Και σοφίας όμως πολυγραμμάτου ημοίρησεν ο Αθανάσιος, και προς τούτο μέγας ήτο ο διακαής αυτού ζήλος υπέρ της παιδείας του έθνους ζήλος. Συνιστάτο ελληνικόν σχολείον οπουδήποτε της πατρώας γής; Πρώτος ο Αθανάσιος ίνα πρώτος πάντων συνεργήση δια χρημάτων. Αυτός και εις την λαμπράν του Γένους Σχολήν ότε εν τη Ξηρά Κρήνη ελειτούργη ετήσιον βοήθειαν συνεισέφερε, και το εν Χάλκη Φιλολογικόν Φροντιστήριον πέντε ολόκληρα έτη γενναίως υπεστήριξε. Αλλά και δια την μονήν της Αγίας Τριάδος, ότε εκ βάθρων ανεκαινίσθη, συνετέλεσε ο Αθανάσιος ού μικρόν ουδέ μνείας έλλασον.

Αμέτρηται αι ευεργεσίαι του πολύαθλου Πατριάρχου, τιτάνιοι οι αγώνες αυτού, απερίγραπτον το των ευαγών αυτού πράξεων προς την Εκκλησίαν και το Γένος.

Πρεσβύτης και προβεβηκώς τη ηλικία, το καλλίνικον αυτού τέλος προετοιμάσας και φοβούμενος, ίνα μη αιφνίδιος θάνατος ανάψη σκάνδαλα και ταραχάς εν τη Εκκλησία των Ιεροσολύμων, ηρετίσατο αριστίνδην κατά την αρχαίαν του θρόνου συνήθειαν και ανέδειξεν επινεύσει της Αγιωτάτης Αυτού Συνόδου, υποψήφιον της Πατριαρχείας Καισάρειον, Καισαρείας της Φιλίπου Επίσκοπον. Εκείνου δε θανόντος εξελέξατο αύθις τον Αρχιεπίσκοπον Θαβωρίου Ιερόθεον. Δυστυχώς όμως τη επιρροή παρά τη Υψηλή Πύλη του Ηγεμόνος της Σάμου Βογορίδου, όστις απεστρέφετο τον Ιερόθεον, δεν ενεκρίθη η εκλογή και η αναγνώρισις αυτού υπό του Σουλτάνου και αντ’ αυτού εξελέγη ουχί πλέον εν Κωνσταντινουπόλει ως ήτο έθος αλλ’ εν Ιεροσολύμοις πλέον τη συνδρομή της Ρωσικής Κυβερνήσεως ο Κύριλλος ο Β΄ ο από Λύδδης, ο εψηφισμένος Ιεροσολύμων Ιερόθεος ο από Θαβωρίου απεστάλη ως Έξαρχος εις Ρωσίαν μετά δε την παρέλευσιν ολίγων ετών εξελέγη Πατριάρχης Αντιοχείας.



Εξομολογηθείς ουν πάλιν και πολλάκις εις τον πνευματικόν αυτού πατέρα ο ιερός ποιμήν και βλέπων παρούσαν την τελευτήν αυτού, εζήτη παρ΄ αυτού επιμόνως το μέγα και αγγελικόν του μοναχικού βίου σχήμα.



Και ιδού λοιπόν εν μέσω απλέτου και ανεσπέρου φωτός και αγγέλλων πτερυγιζόντων ευρέθη, ουχί πλέον ο Πατριάρχης Αθανάσιος, αλλ΄ ο μοναχός Αθανάσιος, υιός μετανοίας και ευτελούς απαρνήσεως το αγγελικόν σχήμα ενδεδυμένος. Φθάσας δε εις την δύσιν του επιγείου αυτού βίου συγχωρηθείς και συγχωρήσας τους πάντας παρέδωκε το πνεύμα εις τας χείρας του Δημιουργού και Δεσπότου. Το ιερόν αυτού σκήνος εκηδεύθη εις τον Πατριαρχικόν Ναόν και παραπλεύσαν τον Βόσπορον ενταφιάσθη εν τω Ιερώ Ναώ τούτω του Αγίου Γωργίου δόκιμος γενόμενος και λαβών τον στέφανον της ζωής.


Ο Θεός μακαρίσαι την ψυχήν αυτού και αξιώσαι και ημάς του στεφάνου της ζωής . Αμήν



Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

التنسك

في منطقه يهودا التي عاش بها القديس يوحنا السابق (يوحنا المعمدان) وصل التنسك الى اعلى درجاته الروحانيه. في هذه المنطقه الصحراوية التي لا يمكن العيش بها او حتى المرور منها، حيث عاش السيد يسوع المسيح وقام في العديد من نشاطاته.

كانت هذه المنطقه الصحراويه المكان المقصود للعديد من الرهبان من جميع أنحاء العالم، الذين اختاروا الصلاه، الهدوء النفسي والتنسك هدفا لحياتهم.

تؤكد لنا المصادر الكنسية على إن منطقه فلسطين كانت قطبا جذابا للعديد من الرهبان. لكن هنالك ثلاثه مناطق كانت قد شكلت اختيار خاص لكثيرين من المتنسكون وهم: بحيره طبريا والمنطقه التي حولها، القدس وضواحيها، بيت لحم وصحراء يهودا مع وادي نهر الاردن في الجنوب.

لقد ربط التنسك وتنظيمه بشخصيات عديدة نذكر منها: القديس خاريتون، القديس افثيميوس، القديس ثيودوسيوس (عطا الله) والقديس سابا.

القديس خاريتون هو من أوائل الرهبان الذين جائوا الى صحراء يهودا وهو مؤسس التوحد الافرياني (كلمه لافرا كلمه يونانيه) وتعني الطريق الضيقه وهذا يعتمد على بعض الانظمه والقوانين، لكن يعطى لاعضائة حرية المبادرة وفي طريقه حياتهم.

اللافرة هي عبارة عن مجموعة صغيرة من الرهبان الذين كانوا يعيشون كل واحد منهم لوحده في مغاره وكل ليوم احد كانوا يجتمعون في الكنيسة الخاصة بهم. القديس افثيميوس أكمل التنسك الافرياني وكرسه كنظام حياه. وقد تم افتتاح دير الافره الكبيره شرقي القدس في عام 429 م.

القديس ثيودوسيوس افتتح التوحد الرفقي اي الجماعي "الكنوفيي". في الكنوفيو أي مكان التنسك يتوجب على الرهبان ان يأكلون، يصلون مع بعضهم البعض حيث خضعوا إلى نفس النظام والقوانين. في الكنوفيو هنالك تلاؤم بين التمارين روحانيه وجسمانية والتي بدورها تخضع إلى انظمه شديده.

خلال فترة قيادة القديس سابا عرف التنسك اكبر ازدهارا له، حيث خلق نوع حياه رهبانيه تنسكيه التي كانت تربط الثلاثة انظمه مع بعضها: التنسك، الافروتي والكنوفي.

اكمل القديس سابا الانظمه التنسكيه المختلفه ورتبها في نظام واحد حيث كان يعتقد أن الانظمه الثلاثة للتنسك هم عباره عن ثلاثه درجات التي تقود الى الخلاص.


© 2007 - 2008 jerusalem-patriarchate.info

يسمح استخدام محتويات ونصوص الموقع، لأهداف شخصية بشرط أن يذكر

مصدرها : jerusalem-patriarchate.info، ويمنع استخدامها لأهداف تجاريه.

الأديرة والكنائس المقدسة

في هذه المرحلة يتم جمع المواد والمعلومات الكاملة عن أديره وكنائس الأراضي المقدسة التي سرف يتم نشرها تدريجيا خلال الأسابيع القادمة. في الوقت الحالي نكتفي بذكر أسماء هذه الأديرة والكنائس.







كنيسة القيامة المقدسة







1.الافره ألمقدسه للبار والموحى عليه أبانا سابا المقدس

1.مقدس دير القديس جاورجيوس الخوريفي

2.مقدس قداسه دير "العذراء الخوزيفيه" في أمورغوس (جزيرة يونانيه): 2.مقدس دير القرنطل

3.مقدس دير العيزريه

4.مقدس دير الملائكة القديسين

5.أعمال التنقيب في أنقاض دير القديس افثيميوس الكبير:

























أديرة وكنائس أخرى في القدس



1.دير أبينا إبراهيم )حيث توجد كنيسة ألاثني عشر رسولاً (

2.دير القديس خرالمبوس

3.دير القديس يوحنا المعمدان

4.دير رؤساء الملائكة

5.دير القديس نقولاوس

6.دير القديس ثيوذوروس

7.دير القديس جاورجيوس (حارة اليهود )

8.دير القديس جاورجيوس (المعروف بالمستشفى )

9.دير القديس باسيليوس

10.ديرالقديسة كاترين

11.دير القديس سبيريدون

12.دير القديس نيقوذيموس

13.حبس المسيح وفيه كنيسة القديس استفانوس

14.دير القديسة حنه

15.دير القديس سمعان -­ القطمون

16.دير الصليب الكريم

17.دير القديس أونوفريوس

18.دير صهيون المقدسة

19.دير القديس استفانوس

20.دير القديس بندلاييمون

21.دير الصعود في جبل الزيتون

22.دير القديس موذيستوس





الأديرة النسائية

1. دير السيدة المعروف بدير البنات

2. دير القديس أفثيميوس

3. دير صيد نايا













الصـفحة الرئيسية



مقدمـة وترحيب



مختصـر تاريخـي



التركيب الإداري



مـزارات مقدسة



أديــرة وكنائس



تواريـخ مهمـة



أساقفة – بطاركة



الأعياد الكنسـية



التقويـم السنوي



مؤسسات تعليمية



متاحف – مكاتب



دير سـيناء المقدس



خريطـة البـلاد



مصادر المــواد



مواقع مرتـبطة



أخبار- إعلانات



صـور مختلفــة



الدعـم التقـني



مطبوعات كنسـية



المساهمون بالموقع



للاتصال والاستفسار





© 2007 - 2009 jerusalem-patriarchate.info

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Λόγος εις την ανάστασιν του υιού της χήρας

Το μέγα μυστήριον της Αναστάσεως το διδασκόμεθα από τον Σωτήρα μας και Θεόν τόσον με λόγια, όσον και με τα ίδια του τα έργα. Και στα παραγγέλματα, και στις διδαχές, και στις θαυματουργίες του ο Κύριος αρχίζει από τα κατώτερα και προχωρεί προς τα μεγαλύτερα· σαν με κάποια σκαλοπάτια ανεβαίνει από τα χαμηλότερα στα υψηλότερα και σιγά-σιγά ανυψώνει το ανθρώπινον γένος στην δόξα και την γνώσι και την έννοιαν της θεότητός του. Μπορεί κανείς να το ιδή αυτό και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, ιδιαιτέρως όμως στην προκειμένην υπόθεσι. Διότι πρώτα ο Κύριος υπέδειξε και προανήγγειλε την δύναμι της Αναστάσεως στην περίπτωσι μιας βαρειάς ασθενείας για την οποία δεν ημπορούσαν να κάνουν τίποτε, όταν επετίμησε τον πυρετό που έκαιγε την πενθερά του Πέτρου και προεκάλεσε τέτοιαν αλλαγή στην κατάστασί της, ώστε και να την ενισχύση στην διακονία των επισκεπτών, εκείνην που όλοι επερίμεναν πως θα αποθάνη. Έπειτα προσθέτει κάτι περισσότερο στην εκδήλωσι της δυνάμεώς του ο φιλάνθρωπος και προχωρεί πάλι σε μεγαλύτερο θαύμα, το οποίον έγινε στον δούλο του εκατοντάρχου που έπασχε από πολύ σοβαρήν ασθένεια, η οποία τον είχε οδηγήσει στο χείλος του θανάτου· όταν αυτός είχε φθάσει στις τελευταίες του αναπνοές και προσήγγιζε στις πύλες του Άδου, τότε εκλήθη ο Δεσπότης, και επροθυμοποιήθη κατ΄ οικονομίαν να έλθη κοντά του. Εξ αιτίας όμως της αιτήσεως και της πίστεως του εκατοντάρχου ο οποίος του είπε: «Κύριε, ειπέ λόγον και ιαθήσεται ο παις μου», μόνον με το πρόσταγμά του ανέστησε αυτόν που όλοι επίστευαν ότι είχε ήδη σχεδόν αποθάνει, χωρίς ούτε να πλησιάση καθόλου σ΄ εκείνον τον τόπον· αλλά έστειλε από μακρυά την υγεία στον ετοιμοθάνατο την ίδιαν ώρα που έδωσε το πρόσταγμα. Έτσι ο δούλος απηλλάγη από την νόσο και επανήλθε στην προηγουμένην και ακόμη καλλιτέραν υγεία και κατάστασι. Ω, δύναμις προστάγματος! Πράγματι φωνή δυνάμεως η φωνή του Θεού, όπως λέγει ο άγιος Δαυΐδ: «ιδού δώσει την φωνήν αυτού φωνήν δυνάμεως». Διότι την στιγμή που ο Δεσπότης είπε στον εκατόνταρχο: «Ύπαγε, και ως επίστευσας γεννηθήτω σοι», τότε και η αρρώστια αμέσως απεχώρησε από τον νέον.
Έπειτα παρουσιάζει ο Κύριος την δύναμί του και με άλλην μεγαλυτέραν θαυματουργίαν, όταν επήγε στην πόλι Ναΐν. Διότι πλησιάζοντας εκεί, συνήντησε τον υιόν της χήρας, ο οποίος είχε ξεψυχήσει και είχε μείνει για πολύν χρόνο στο φέρετρο, ήδη δε τον ωδηγούσαν στον τάφο. Αυτόν τον ανέστησε τότε παραδόξως και τον παρέδωσε στην μητέρα του, όπως μας φανερώνει σαφέστατα η σημερινή περικοπή του Ευαγγελίου.

Βλέπουμε εδώ τον μεγαλουργόν Θεόν και Δεσπότην, τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν να θαυματουργή θαύμα μέγα, να ζωοποιή η Ζωή, να ανιστά η Ανάστασις και να εγείρη τον νεκρόν την ώρα της κηδείας. Με το θαύμα αυτό μας βεβαιώνει και μας πληροφορεί για την προσδοκωμένην κοινήν ανάστασι των νεκρών και συγχρόνως δεικνύει από πριν την ιδικήν του ζωηφόρο και θείαν Ανάστασι, φανερώνοντας την δι΄ αυτής λύτρωσι και ελευθερία μας καθώς και την σωτηρία και την αιωνία ζωή. Διότι λέγει, ότι καθώς επλησίαζε στην πύλη της πόλεως, εκείνη την ώρα εκηδεύετο ένας νεκρός, το μονάκριβο παιδί μιας χήρας. Ήλθε κοντά στην πύλη της πόλεως Ναΐν ο Χριστός και Θεός μας, η πύλη της ζωής και της αθανασίας και προσέταξε ο Ζωοδότης να σταματήσουν τον θρήνο. Όταν ο Δεσπότης τους συνήντησε, εκράτησε το ξυλοκρέββατο και είπε στην μητέρα του νεκρού: Μη κλαις, γυναίκα, άφησε το πένθος σου να ηρεμήση, επειδή εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή. Παύσε τον οδυρμό, παύσε τους θρήνους, κράτησε τα δάκρυά σου. Καταργείται εντός ολίγου η αιτία των δακρύων σου, το πένθος δίδει την θέσι του στην χαρά. Και πλησιάζοντας ήγγισε την σορό· εκείνοι που την μετέφεραν εστάθησαν, γεμάτοι έκπληξι και απορία. Ποίος είναι αυτός, και με ποίον σκόπο έβαλε το χέρι του επάνω στην σορό; και καθώς επερίμεναν έκθαμβοι και προσδοκούσαν να ιδούν τι θα συμβή, εφώναξε τον νεκρόν ο Χριστός και του είπε: «Σοι λέγω νεανίσκε, εγέρθητι»· και έτσι με τον λόγο και την αφήν ανέστησε τον νεκρόν, ο οποίος ελαλούσε τώρα ενώπιον όλων.

Ενώ ημπορούσε ο Χριστός μόνο με λόγο να κάνη το θαύμα, αγγίζει όμως την κλίνη για να μάθωμε ότι το σώμα του Χριστού και Θεού μας είναι σώμα της ζωής και της αθανασίας και ότι αυτός είναι εκείνος που έπλασε στην αρχή με τα άχραντα χέρια του τον άνθρωπο, και με το θείο και νοερόν εμφύσημά του του έδωσε ψυχή και ζωή. Επίσης ότι στο τέλος αυτός μέλλει να αναστήση με σάλπιγγα την ανθρωπίνην φύσι και αφού εγείρη τους νεκρούς να αποδώση στον καθένα ανάλογα με τα έργα του· διότι είναι κριτής ζώντων και νεκρών και αυτός είναι η οδός και η αλήθεια, γι΄ αυτό και όσοι τον ακολουθούν δεν θα χρειασθούν οδηγόν. Και επειδή αυτό που λέγω είναι αλήθεια και όχι ψεύδος, μακάριοι είναι αυτοί που το πιστεύουν.

Επειδή δε είναι και ζωή, όσοι εκπληρώνουν τις άγιες εντολές του και αν αποθάνουν θα ζήσουν, όπως πάλι λέγει ο ίδιος σε άλλο σημείο: «Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται». Και «εάν τις τον λόγον μου τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα».

Δέχονται μεν στις ακοές τους τον λόγο του Θεού και δαίμονες και άνθρωποι φαύλοι, αλλά όταν πρόκειται για τον λόγο της σωτηρίας δε αρκεί η απλή ακρόασις, ούτε για την ζωήν, η μάθησις, αλλά πρέπει κανείς να τηρήση και να εκπληρώση ότι ήκουσε. Δεν θα αντικρύση λοιπόν θάνατο σε όλους τους αιώνες ο σταθερός φύλακας των θείων εντολών και προσταγμάτων του Χριστού. Αυτά τα λέγει ο Κύριος, όχι βέβαια επειδή καταργεί τον σωματικόν θάνατον αλλά επειδή ως Θεός που είναι δεν τον θεωρεί ως θάνατον. Επειδή φυσικά για τον Θεόν όχι μόνο το να ζωοποιή το νεκρό και το φθαρμένον είναι εύκολον, αλλά να οδηγή και το ανύπαρκτο στην γέννησι. Γι΄ αυτό και λέγει: «Νεανίσκε σοι λέγω» και σε προστάζω, σήκω επάνω. Σε σένα τον αποθαμένο το λέγω· δεν σου βάζω ή εμφυσώ άλλη ψυχήν αντί για εκείνην που είχες, αλλά την ιδίαν ανακαλώ κυριαρχικώς να επιστρέψη με την δύναμί μου. Λάβε ζωήν και σήκω επάνω, διέταξε ο Δεσπότης και ο δούλος υπήκουσε στο πρόσταγμα του Κυρίου, κι αφού εψυχώθη και εκινήθη ανεκάθισε και άρχισε να ομιλή εμπρός σε όλον τον κόσμο, για να μη νομίση κανείς ότι εισήλθε καποιο πονηρόν πνεύμα και εκίνησε το σώμα και άρα το γεγονός έγινε με φαντασία και απάτη. Γι΄ αυτό και ανεκάθισε ο νεκρός και λαλούσε, προς ικανήν απόδειξι της κοινής και καθολικής αναστάσεως των νεκρών. Διότι αυτά είναι βέβαια και ασφαλή σημεία της Αναστάσεως· πράγματι σώμα άψυχον ούτε να καθίση, ούτε να ομιλήση ημπορεί. Εν συνεχεία τον έδωσε στην μητέρα του, προς μεγαλυτέραν απόδειξι και επιβεβαίωσι του γεγονότος. Και επειδή το μεγάλο αυτό θαύμα ήταν τόσο παράδοξον ώστε προξένησε φόβο και κατάπληξι σε όσους ευρέθησαν τότε εκεί, εδόξαζαν τον Θεόν λέγοντας ότι: «Προφήτης μέγας εγήγερται εν ημίν, και ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού». Δεν είχαν ακόμη σχηματίσει την αντίληψιν ότι ο Σωτήρ Χριστός είναι Θεός· όμως ούτε αυτό ήταν μικρό, το να θεωρούν τον Κύριον ως μεγάλον Προφήτη και μεγαλύτερον από τους άλλους Προφήτες, και από αυτόν τον νομοδότη Μωϋσή· σιγά-σιγά προχωρώντας θα ανέβαιναν και σε υψηλοτέραν αντίληψι και θα επίστευαν ότι είναι Θεός αληθινός.

Η φήμη του θαύματος διεδόθη τότε σε όλη την Ιουδαία και σε όλα τα περίχωρα. Γι΄ αυτό ο Κύριος εδημιουργούσε πολλούς μάρτυρες του γεγονότος, ώστε οι φθονεροί Ιουδαίοι όσον και να θέλουν να τον διαβάλλουν και να κρύπτουν τα θαύματα, να μην ημπορούν. Πράγματι τόσο πολύ επεξετάθη η φήμη της αναστάσεως του νεκρού και πέραν από τα περίχωρα της Ιουδαίας ώστε έφθασε και μέχρι τα ώτα του Ιωάννου του Βαπτιστού, που εζούσε στην έρημο.

Τρεις αναστάσεις έγιναν από τους Προφήτες πριν από την παρουσία του Χριστού και τέσσερεις από τον ίδιο τον Χριστόν. Πρώτη ήταν η ανάστασις του υιού της Σαραφθίας, που ανέστησε ο Ηλίας· δευτέρα του υιού της Σουμανίτιδος, η οποία έγινε από τον Ελισαίο· και τρίτη αυτή που έκανε το νεκρό σώμα του Ελισαίου. Επειδή ο Ελισαίος έλαβε διπλό το χάρισμα μετά την ανάλυψι του Ηλιού. Γι΄ αυτό και μολονότι ήταν νεκρός ανέστησε νεκρόν τον οποίον απέθεσαν επάνω στο σώμα του. Τέταρτη ανάστασις είναι του νέου για τον οποίον ομιλούμε, η πρώτη που έγινε από τον Χριστόν· αλλά ο Χριστός δεν ανέστησε αυτόν τον νεκρόν όπως ο Ηλίας ή ο Ελισαίος με προσευχήν ή παράκλησι, αλλά εξουσιαστικώς. Πέμπτη ανάστασις είναι της θυγατέρας του Ιαείρου· έκτη του Λαζάρου του τετραημέρου· εβδόμη αυτή η οποία έγινε στο Πάθος του Χριστού, όταν «πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων ηγέρθη (ανεστήθησαν)». Αυτές τις ηκολούθησεν ογδόη η Ανάστασις του Κυρίου. Αλλά τις μεν επτά τις διεδέχθη πάλιν ο θάνατος, η δε ογδόη έμεινε ανωτέρα από τον θάνατο. Διότι η ανάστασις των νεκρών, η οποία πρόκειται να γίνη κατά τον όγδοον αιώνα δεν θα διακοπή πλέον από τον θάνατον, αλλά θα είναι ακατάλυτος και αιωνία.

Ας προσπαθήσωμε λοιπόν και ΄μεις, αδελφοί, να ζωοποιήσωμε και να αναστήσωμε τις ψυχές μας οι οποίες είναι νεκρωμένες από τις αμαρτίες. Ας προσέλθωμε, παρακαλώ, στον Κύριο που ζωογονεί τους νεκρούς, ας προσπέσωμε και ας κλαύσωμε ενώπιόν του. Διότι τώρα έχουμε ανάγκην εξομολογήσεως, στην ζωήν αυτή· τώρα χρειάζονται προσευχές, τώρα είναι καιρός δακρύων και στεναγμού και πένθους· ας συντρίψωμε λοιπόν τις καρδιές μας επικαλούμενοι τον Δεσπότη. Διότι αυτός είναι η λύτρωσις της λύπης, η χαρά, η ελευθερία, η ζωή και η ανάστασις. Ας τον δοξάσωμε αδελφοί μου, όχι μόνο με το στόμα και τα χείλη, αλλά με καρδίαν καθαρά και με κάθε απάθειαν, με ζωήν όσον το δυνατόν καλλιτέραν, πολιτευόμενοι ακατακρίτως, επειδή έτσι δοξάζεται ο Θεός· «όπως αν ίδωσι» λέγει «τα καλά έργα υμών, και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς», «πάντα» να τα κάνωμε «προς δόξαν Θεού» και με καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ας αναφωνήση ο καθένας μας προς αυτόν λέγοντας: «Ρύσαι, Κύριε από ρομφαίας την ψυχήν μου, εκ χειρός κυνός την μονογενή μου» (που την έχω μονάκριβη). Και ο Θεός θα εισακούση, δεν θα απομακρύνη την βοήθειά του από εμάς ο άκακος Κύριος· αλλά θα μας ελευθερώση από κάθε οργήν και κίνδυνον και στενοχωρίαν και θλίψι, θα μας λυτρώση από κάθε τυραννίαν, επίθεσι και βλάβη των ορατών και αοράτων εχθρών μας και θα μας απαλλάξη από τον φοβερόν θάνατο της αμαρτίας και θα μας κάνη κοινωνούς της ουρανίου του Βασιλείας· διότι αυτός είναι η ανάστασις και η ζωή, ο Χριστός και Θεός μας, και σ΄ αυτόν προσφέρουμε την ευχαριστίαν «συν τω ανάρχω αυτού Πατρί και τω Παναγίω και Αγαθώ και ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».


Ιωάννου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Ξιφιλίνου

Το Ευαγγελιο Της Κυριακής-(Κατά Λουκάν ζ΄ 11-16)

Και εγένετο εν τω εξής επορεύετο εις πόλιν καλουμένην Ναΐν· και συνεπορεύοντο αυτώ οι μαθηταί αυτού ικανοί και όχλος πολύς. ως δε ήγγισε τη πύλη της πόλεως, και ιδού εξεκομίζετο τεθνηκώς υιός μονογενής τη μητρί αυτού, και αύτη ην χήρα, και όχλος της πόλεως ικανός ην συν αυτή. και ιδών αυτήν ο Κύριος εσπλαγχνίσθη επ΄ αυτή και είπεν αυτή· μη κλαίε· και προσελθών ήψατο της σορού, οι δε βαστάζοντες έστησαν, και είπε· νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι. και ανεκάθισεν ο νεκρός και ήρξατο λαλείν, και έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού. έλαβε δε φόβος πάντας και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες ότι προφήτης μέγας εγήγερται εν ημίν, και ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού.
Μεταφραση

(Κατά Λουκάν ζ΄ 11-16)

Ύστερα πήγε ο Ιησούς σε μια πόλη που λεγότανε Ναΐν. Μαζί του ήταν αρκετοί μαθητές του και πολύ πλήθος. Την ώρα που πλησίαζαν την πύλη της πόλης, βγάζανε ένα νεκρό, το μονάκριβο γιο μιας μάνας, που μάλιστα ήταν χήρα. Κόσμος πολύς από την πόλη τη συνόδευε. Όταν είδε τη χήρα ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε και της είπε: «Μην κλαις». Έπειτα προχώρησε, ακούμπησε τη σορό, και, αφού στο μεταξύ αυτοί που βαστούσαν το φέρετρο σταμάτησαν, είπε: «Νεαρέ, σε διατάζω να σηκωθείς». Ανακάθισε ο νεκρός κι άρχισε να μιλάει. Ο Ιησούς τότε τον παρέδωσε στη μητέρα του. Όλους τους κυρίεψε δέος και δόξασαν το Θεό λέγοντας: «Μεγάλος προφήτης εμφανίστηκε ανάμεσά μας!» και: «Ο Θεός ήρθε να σώσει το λαό του!»

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ 3.10.2010

«Γίνεσθε ούν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών ουράνιος οικτίρμων εστί»

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή καταγράφεται η υψηλοτέρα και θειοτέρα διδασκαλία, την οποία δίδαξε ο Θεάνθρωπος Ιησούς, και η οποία αποτελεί ανά τους αιώνες το μέγα μήνυμα της αγάπης και της προσφοράς προς πάντα άνθρωπο.

Ο κόσμος προ της επί γής παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είχε όλως διαφορετική περί αγάπης και προσφοράς διδασκαλία προς το άνθρωπο, το τέλειο των δημιουργημάτων του Θεού Πατρός.

Ο Μωσαϊκός, άλλωστε, νόμος δίδασκε «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος», δηλαδή, ό,τι σου κάνει ο άλλος και συ να του κάνεις το ίδιο. Σου έβγαλε το μάτι; Να βγάλεις και συ το δικό του.

Η διδασκαλία, ο νόμος, όμως, του μεγάλου Διδασκάλου, του Ιησού Χριστού, ο νόμος της χάριτος, της αγάπης, του ελέους και των οικτιρμών διδάσκει ανά τους αιώνες, το «γίνεσθε ουν οικτίρμονες», να είστε φιλάνθρωποι, φιλεύσπλαχνοι, «καθώς και ο Πατήρ υμών οικτίρμων εστί», καθώς και ο Πατέρας σας είναι φιλεύσπλαχνος.

Υπό αυτή τη νέα διδασκαλία, διδασκαλία αγάπης και προσφοράς κινούμενος ο άνθρωπος πρέπει να ενεργεί και να πράττει πάντοτε το καλό προς τον αδελφό του, ακόμα και προς τον εχθρό του, ακόμα και αν αυτός του κάνει κακό. Αυτό θα πεί προσφορά αγάπης, προσφορά φιλευσπλαχνίας.

Μεγάλο, σωτηριώδες και πάντοτε το αυτό είναι το παράγγελμα του Ιησού, ώστε εάν ο κόσμος όλος το κρατούσε και το εφήρμοζε στην ζωή του, η γη θα ήταν ουρανός, ο κόσμος θα ήταν ένας παράδεισος και η ζωή του ανθρώπου θα ήταν μια ζωή χαράς και ευλογίας.

Τότε δεν θα υπήρχε δυστυχία, πόνος, θλίψη, δεν θα υπήρχαν δάκρυα, δεν θα υπήρχαν δεινά, δεν θα υπήρχαν αρρώστιες, δεν θα υπήρχαν νόμοι, οι οποίοι μεταβάλλονται κατά τις καταστάσεις και περιστάσεις, αλλά θα υπήρχε ο νόμος της χάριτος και της αλήθειας, ο νόμος της αγάπης και της φιλευσπλαχνίας.

Το Άγιο Ευαγγέλιο, το οποίο είναι χθές και σήμερα το αυτό και στους αιώνες, και του οποίου οι αλήθειες είναι αιώνιες αψευδείς και αναλλοίωτες, φέρει πάντοτε το αυτό μέγα και σωτήριο δια τον άνθρωπο μήνυμα, το πώς, δηλαδή, ο άνθρωπος θα βρεί την ουράνιο βασιλεία, την ουράνιο χαρά και ευδαιμονία.

Αυτό είναι το ιδανικό του Ιερού Ευαγγελίου, το οποίο διδάσκει ανά τους αιώνες, κατά τους αψευδείς λόγους του Θεανθρώπου Ιησού, ότι όλος ο κόσμος θα ενωθεί κάτω από τον Ποιμένα των προβάτων, που είναι ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός.

Δια να γίνει, όμως, το θέλημα αυτό του Θεού Πατρός, όπως καταγράφεται στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, πρέπει από την καρδιά του ανθρώπου να ξεριζωθεί ο εγωϊσμός, το συμφέρον, η πλεονεξία, η ανομία, και η αμαρτωλή σκέψη ότι, τα πάντα είναι δικά του· και να βασιλεύσει μέσα στον άνθρωπο η αγάπη, η αγάπη προς πάντα άνθρωπο, ακόμα και στον εχθρό.

Έτσι δίδαξε και έπραξε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Οποίος αγάπησε με τελεία, με πραγματική αγάπη όλους τους ανθρώπους, ακόμα και αυτούς τους εχθρούς του.

Υβριζόμενος, «ο δρακί έχων την πάσαν κτίσιν», υπέμεινε, κολαφιζόμενος παρεκάλει, διωκόμενος ευηργέτει, σταυρούμενος ευχόταν στον ουράνιο Πατέρα του υπέρ του σταυρωτών του και έλεγε: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι».

Δεν είναι μόνο η εντολή του Θεού που καλεί τον άνθρωπο να προσφέρει αγάπη και φιλευσπλαχνία προς πάντα άνθρωπο, ακόμα και στον εχθρό, αλλά και αυτό το φωτεινό και υπέρλαμπρο και αψευδές παράδειγμα του Σωτήρος Χριστού.

Ως λέγει, στην πρώτη επιστολή του, (κεφ. 4, στίχοι 20-21), ο Υψιπέτης αετός της αγάπης, ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύτης εστίν· ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πως δύναται αγαπάν; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ᾿ αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού.

Εάν πεί κανείς, δηλαδή, αγαπώ τον Θεό, αλλά μισεί τους αδελφούς του, αυτός είναι ψεύτης, διότι εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφό του, τον οποίο έχει ιδεί, πως είναι δυνατόν να αγαπά τον Θεό, τον οποίο δεν έχει ιδεί; Αυτήν την εντολή έχουμε από αυτόν. Όποιος αγαπά τον Θεό, να αγαπά και τον αδελφό του.

Δυστυχώς, όμως, τόσο κυριεύουν τους ανθρώπους της κάθε εποχής, και ιδιαιτέρως και της δικής μας εποχής, τα πάθη, ο εγωϊσμός, οι κακίες, τα μίση, η εχθρότητα, ο φθόνος, η φιλοδοξία, η πλεονεξία που δεν διστάζουν να προκαλούν ακόμα και πολέμους· να επιτρέπουν να χύνεται αίμα, ακόμα και αδελφικό, προκειμένου να υπηρετήσουν τον εγωϊσμό τους, το φθόνο τους, τις κακίες τους, τα μίση τους, τις φιλοδοξίες τους.

Οι άνθρωποι αυτοί ξεχνούν ότι τα του κόσμου τούτου είναι μάταια και ψευδή, και ότι τα πάντα έρχονται και παρέρχονται και ότι, κατά τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον μέγα Πατέρα της Εκκλησίας, ο άνθρωπος «ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται και διαλύεται πάς άνθρωπος».

Η έλλειψη της αγάπης και της φιλευσπλαχνίας από τον άνθρωπο δημιούργησε και δημιουργεί, δυστυχώς και στις ημέρες μας, τά αίτια των φοβερών και υλικών δυστυχημάτων, τά οποία ως κύματα παφλάζοντα εξεγείρονται και σήμερα κατά της δήθεν πεπολιτισμένης ανθρωπότητας, με ό,τι συνεπάγεται καταστρεπτικό δια τον σύγχρονο άνθρωπο.

Έριδες, πόλεμοι, αρρώστιες, πείνα, σεισμοί, καταποντισμοί, πλημμύρες, καταστροφές, μέγιστα οικονομικά προβλήματα, ως και οικολογικά τοιαύτα, μαστίζουν την σύγχρονο ανθρωπότητα και ταύτα πάντα διατί; Διότι «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών».

Ο Απόστολος Παύλος, λέγει, (προς τους Εφεσίους κεφ.Ε, 1) «γίνεσθε ούν μιμηταί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά και περιπατείτε εν αγάπη».

Η αγάπη και η φιλευσπλαχνία προς όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους εχθρούς, είναι μεγάλη αρετή δια τον άνθρωπο και προϋποθέτει θυσίες, και αγώνα δυνατό κατά της κακίας, και ηρωϊσμό, και νίκη κατά των σκοτεινών δυνάμεων· διά τούτο και ο Κύριος λέγει: «εάν αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστι; και γάρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσιν».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ω! πόσο θα ευημερούσαν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες, εάν παντού βασίλευε η μεγάλη εντολή του Κύριου: «γίνεσθε οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ υμών ο ουράνιος οικτίρμων εστίν». Η ευλογία του Θεού πλουσιοπάροχα θα επισκίαζε, «ως δρόσος αερμών η καταβαίνουσα επί τά όρη Σιών», και θα δρόσιζε τις ψυχές όλων των ανθρώπων με την ζωογόνο δροσιά και την χάριν του Παναγίου και Ζωαρχικού Πνεύματος.

Στον κόσμο, τότε, θα βασίλευε η αγάπη του Θεού Πατρός, «η πάντα νούν υπερέχουσα» κατά τον θείον Απόστολο των Εθνών Παύλο, και η οποία αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι γεμάτη από ευμένεια, δεν είναι ζηλότυπη, δεν είναι υπερήφανη, δεν κάνει ασχημίες, δεν ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δεν λογίζεται το κακό, δεν χαίρει δια το κακό, αλλά συγχαίρει στην αλήθεια, όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, ελπίζει δια το κάθε τι. Η αγάπη ποτέ δεν θα παύσει να υπάρχει».

Αυτή η αγάπη, του Θεού Πατρός, που δεν θα παύσει ποτέ να υπάρχει, ας πληροί και τις δικές μας καρδιές, εάν θέλουμε πραγματικά να είμαστε πραγματικοί χριστιανοί Ορθόδοξοι, όχι στην ταυτότητα, που δυστυχώς στις ημέρες μας και αυτή έχασε την πραγματική της αξία, αλλά στην πράξη· να κάνουμε δηλαδή την Ορθοδοξία ορθοπραξία και ας μη προφασιζόμαστε «προφάσεις εν αμαρτίαις», διότι η κρίση του Κυρίου θα είναι «ανέλεως τω μη ποιήσαντι έλεος», μας λέγει ο Απόστολος Ιάκωβος (Β.13).

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ας πλημμυρίζει τις καρδιές μας όλες τις ημέρες της επί γης ζωής μας η αγάπη του Θεού Πατρός των Φώτων, διά να τύχουμε του ελέους και της ευσπλαχνίας Του, και να φωτιστούμε και εμείς από το Θαβώριο Φως, όπως φωτίστηκε και ο σήμερα εορταζόμενος υπό της Εκκλησίας μας Ιερομάρτυρας, Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης.

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, σε εκείνους τους πρώτους δύσκολους καιρούς δια την εξάπλωση του Χριστιανισμού, με την σοφή διδασκαλία του, αλλά και με τους αγώνες του υπέρ της αληθούς πίστεως στην Πόλη της Παλλάδος Αθηνάς, την Αθήνα του πνεύματος και της φιλοσοφίας, αντέταξε στην φιλοσοφία της εποχής την ορθή πίστη και διδασκαλία δια το πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού.

Τα συγγράμματά τα οποία κατέλειπε ο Άγιος Ιερομάρτυρας Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, φωτιζόμενα από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος, καταδεικνύουν τους μόχθους και τους κόπους τους οποίους κατέβαλε ο Άγιος υπέρ της Χριστιανικής πίστης.

Το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο σαγήνευσε τον Διονύσιο, και έκτοτε κατέλειπε το του δικαστού έργο και ακολούθησε τον δρόμο της αληθείας, τον δρόμο της αγάπης και της φιλευσπλαχνίας, τον δρόμο τον οποίο χάραξε επάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου Του, Εκείνος διά τον Οποίον προφητικά ο τότε αρεοπαγίτης Διονύσιος, όταν «το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη εις δύο άνωθεν ως κάτω, και η γη εσείσθη, και αι πέτραι εσχίσθησαν, και τα μνημεία ανεώχθησαν», κατά την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, είπε: «ή το παν απόλλυται ή Θεός πάσχει». ΑΜΗΝ.



Ο Λ.Κ.Α.Π.

Το Ευαγγελιο Της Κυριακής-(Κατά Λουκάν ζ΄ 11-16)

Και εγένετο εν τω εξής επορεύετο εις πόλιν καλουμένην Ναΐν· και συνεπορεύοντο αυτώ οι μαθηταί αυτού ικανοί και όχλος πολύς. ως δε ήγγισε τη πύλη της πόλεως, και ιδού εξεκομίζετο τεθνηκώς υιός μονογενής τη μητρί αυτού, και αύτη ην χήρα, και όχλος της πόλεως ικανός ην συν αυτή. και ιδών αυτήν ο Κύριος εσπλαγχνίσθη επ΄ αυτή και είπεν αυτή· μη κλαίε· και προσελθών ήψατο της σορού, οι δε βαστάζοντες έστησαν, και είπε· νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι. και ανεκάθισεν ο νεκρός και ήρξατο λαλείν, και έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού. έλαβε δε φόβος πάντας και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες ότι προφήτης μέγας εγήγερται εν ημίν, και ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού.
Μεταφραση

(Κατά Λουκάν ζ΄ 11-16)

Ύστερα πήγε ο Ιησούς σε μια πόλη που λεγότανε Ναΐν. Μαζί του ήταν αρκετοί μαθητές του και πολύ πλήθος. Την ώρα που πλησίαζαν την πύλη της πόλης, βγάζανε ένα νεκρό, το μονάκριβο γιο μιας μάνας, που μάλιστα ήταν χήρα. Κόσμος πολύς από την πόλη τη συνόδευε. Όταν είδε τη χήρα ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε και της είπε: «Μην κλαις». Έπειτα προχώρησε, ακούμπησε τη σορό, και, αφού στο μεταξύ αυτοί που βαστούσαν το φέρετρο σταμάτησαν, είπε: «Νεαρέ, σε διατάζω να σηκωθείς». Ανακάθισε ο νεκρός κι άρχισε να μιλάει. Ο Ιησούς τότε τον παρέδωσε στη μητέρα του. Όλους τους κυρίεψε δέος και δόξασαν το Θεό λέγοντας: «Μεγάλος προφήτης εμφανίστηκε ανάμεσά μας!» και: «Ο Θεός ήρθε να σώσει το λαό του!»