Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ Γ’ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2010

.


«Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ»

(Ἡσαΐου 9, 6).

Ἡ ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερον μυστήριον ἀνήκουστον καί παράδοξον. Πανηγυρίζει γεγονός ὑπερβαῖνον τήν ἀνθρωπίνην διάνοιαν καί δύναμιν. Διαλαλεῖ τό γεγονός τῆς τοῦ Θεοῦ συγκαταβάσεως πρός τόν ἄνθρωπον. Βιώνει καί πάλιν τήν ἀλήθειαν ὅτι ὁ Θεός, ὁ ἐξ ἀγάπης πλάσας τόν ἄνθρωπον, δέν ἐγκατέλειψεν αὐτόν ἀποστατήσαντα καί πορευόμενον εἰς τάς ἀδιεξόδους ὁδούς τῆς πλάνης, τῆς ἀπάτης καί τῆς φθορᾶς. Ὁ Θεός Πατήρ ἐξ ἄκρας φιλανθρωπίας ἐνεργῶν, ἀπέστειλεν ἐπ΄ ἐσχάτων τῶν χρόνων, ἐπί Ρωμαίου αὐτοκράτορος Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου, τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ εἰς τόν κόσμον, « ἵνα σώσῃ τόν κόσμον» (Ἰω. 12, 47). Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» ( Ἰω. 1, 14), «ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπου ἐγένετο, καί σχήματι ὡς ἄνθρωπος εὑρέθη» (Φιλιππ. 2, 7 ).Τό μυστήριον τοῦτο τό πρῶτον ἐν Ναζαρέτ ὑπό τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ εἰς Παρθένον κόρην εὐηγγελίσθη, ὅτι συμφώνως πρός τήν τοῦ Ἡσαΐου πρόρρησιν: «ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται Υἱόν καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ

Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ματθ. 1, 23 ).


Τό μυστικῶς εὐαγγελισθέν εἰς Ναζαρέτ, εἰς τήν πόλιν ταύτην τῆς Βηθλεέμ ἐμφανέστερον εἰς τούς ἀνθρώπους ἀπεκαλύφθη. Εἰς τό ἀπέριττον Θεοδέγμον τοῦτο σπήλαιον ὁ Χριστός ἐκ τῆς Παρθένου ἐν φάτνῃ τῶν ἀλόγων ἐτέχθη καί ὑπ΄ αὐτῆς ὡς βρέφος ἐσπαργανώθη (Λουκ. 2, 6-7). Εἰς τοῦτο, μάγοι ἐξ Ἀνατολῶν ὑπό ἀστέρος ὁδηγούμενοι, τά δῶρα αὐτῶν τῷ τεχθέντι βασιλεῖ προσήνεγκον (Ματθ. 2, 12). Εἰς τοῦτο ποιμένες ἀγραυλοῦντες, ἐκ τῆς ὁμόρου κώμης τῶν ποιμένων προσελθόντες, «βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ εἶδον» (Λουκ. 1, 12-13). Εἰς τούς οὐρανούς τῆς πόλεως ταύτης ἄγγελοι τήν γέννησιν τοῦ ἄρχοντος τῆς εἰρήνης τρανῶς διελάλησαν διά τοῦ: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνης, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» ( Λουκ. 2, 14 ).

Τό γεγονός τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐνανθρωπήσεως καί τόν τόπον τοῦτον τῆς αὐτοῦ ἀποκαλύψεως ἀοίδιμοι Πατριάρχαι τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί εὐσεβεῖς Βυζαντινοί αὐτοκράτορες, ὡς ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καί ἡ Ἁγία Ἑλένη, ὁ Ἰουστινιανός καί Ἐμμανουήλ ὁ Κομνηνός, ἐτίμησαν διά τῆς μεγαλειώδους ταύτης Βασιλικῆς, τοῦ σεμνώματος τούτου τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῆς πόλεως τῆς Βηθλεέμ.

Εἰς τοῦτον τόν ναόν ὡς καί εἰς πάντας τῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐτῆς δικαιοδοσίας ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἐπετέλεσεν ἀνά τούς αἰῶνας τό ἁγιαστικόν, λυτρωτικόν, εἰρηνευτικόν καί συνδιαλλακτικόν ἔργον τοῦ Ἱδρυτοῦ αὐτῆς. Ἐπετέλεσε τοῦτο κηρύσσουσα ἐνανθρώπησιν, ἤτοι λατρεύουσα Χριστόν «οὐχί ὡς θεοφόρον ἄνθρωπον, ἀλλ’ ὡς σωματωθέντα Θεόν», κατά τόν θεοφόρον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας καί Γρηγόριον Ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης τόν Παλαμᾶν.

Τοῦτον τόν λόγον τόν σωτήριον, ὅτι «Θεός ἐνηνθρώπησε, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» κατά τόν Μέγαν Ἀθανάσιον, ἑπόμενοι τοῖς Πατράσι ἡμῶν καί ἐπευλογοῦντες Πατριαρχικῶς καί Πατρικῶς, κηρύσσομεν καί Ἡμεῖς σήμερον ἀπό τῶν κόλπων τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος τούτου Σπηλαίου, εἰς τό ποίμνιον Ἡμῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί ὁπουδήποτε καί εἰς πάντα ἄνθρωπον. Κηρύσσομεν Θεοῦ συγκατάβασιν καί ἀνθρώπου πρόσληψιν καί υἱοθεσίαν. Θεοῦ πτωχείαν καί κένωσιν καί ἀνθρώπου πλοῦτον καί πλήρωσιν. Εἰρήνην τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς. Δικαιοσύνης μάθησιν εἰς τούς ἐνοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς. Σεβασμόν τῆς ἐλευθερίας ἑκάστου ἀνθρωπίνου προσώπου ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐθνικῶν γεωγραφικῶν ὁρίων ἑκάστου λαοῦ, ὡς «ὁ Θεός ὥρισε τάς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν» (Πράξ. 17, 26).


Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2010.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ


                                                 
 Στη Γέννηση του Χριστού, που γιορτάζουμε σήμερα, αναφέρονται δύο από τους τέσσερις ευαγγελιστές, ο Ματθαίος και ο Λουκάς. Αυτό δεν πρέπει να παραξενεύει αν σκεφτεί κανείς ότι τα ευαγγέλια δεν είναι βιογραφίες του Ιησού. Όπως είναι γνωστό, τα ευαγγέλια περιέχουν το χαρμόσυνο μήνυμα ότι ήρθε ο Σωτήρας του κόσμου, και δίνουν απαντήσεις στα ερωτήματα των μελών των πρώτων χριστιανικών  κοινοτήτων .
Στο Ευαγγέλιο του Λουκά η δομή της αφήγησης ακολουθεί την εξής πορεία (Λκ. 2,1-20): Αρχικά γίνεται λόγος για την απογραφή που είχε διατάξει ο αυτοκράτορας της Ρώμης Οκταβιανός Αύγουστος σε όλη τη ρωμαϊκή οικουμένη. Αυτό είναι το εφαλτήριο που χρησιμοποιεί ο Ευαγγελιστής για να μιλήσει στη συνέχεια για τη μετάβαση του Ιωσήφ και της Μαρίας από τη Ναζαρέτ στην πόλη του Δαβίδ, τη Βηθλεέμ, με σκοπό να απογραφούν. Εδώ γεννιέται ο Ιησούς που η Θεοτόκος τον σπαργάνωσε και τον ξάπλωσε σε ένα παχνί, γιατί δε βρήκαν μέρος στο πανδοχείο.
Ακολουθεί κατόπιν η αναφορά στους βοσκούς που έμεναν στο ύπαιθρο, για να φυλάνε τα κοπάδια τους. Σε αυτούς εμφανίστηκε ο άγγελος Κυρίου που τους φέρνει το χαρμόσυνο μήνυμα για τη γέννηση του Θεανθρώπου. Τους δίνει και σημάδι για να τον αναγνωρίσουν, ενώ παρουσιάστηκε ένα πλήθος αγγέλων που υμνούσαν το Θεό. Οι βοσκοί κατόπιν πήγαν και βρήκαν το βρέφος στο παχνί και το προσκύνησαν. Ταυτόχρονα διηγήθηκαν και τα λόγια που είχε πει ο άγγελος για το παιδί. Όλοι έμειναν έκπληκτοι ενώ η Μαρία τα σκέπτονταν συνεχώς. Τέλος, οι βοσκοί γύρισαν στα κοπάδια τους δοξολογώντας τον Κύριο γι’ αυτά που άκουσαν και είδαν.

***
Η μεγαλοπρέπεια της διήγησης του Λουκά είναι φανερή σε όλο το κείμενο. Όλα δείχνουν ότι μιλάει για τη γέννηση ενός βασιλιά, που ενδιαφέρει όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και στην αρχή της αφήγησης παρουσιάζει ένα γεγονός που αφορά όλους, την απογραφή, που τη συνδέει με τη γέννηση του Χριστού. Δεν είναι τυχαίο ότι αρχίζει την καταγραφή των γεγονότων, αναφέροντας το πρόσωπο του αυτοκράτορα της Ρώμης. Αυτός θεωρούνταν ο κυρίαρχος της οικουμένης. Στο κείμενο όμως γίνεται σε αυτόν μόνο μία απλή αναφορά. Εμπρός δηλαδή στο παιδί που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ δεν έχει καμία αξία. Εξυπηρετεί και αυτός το θείο σχέδιο για τη γέννηση του Μεσσία στην πόλη του ένδοξου βασιλιά του βιβλικού Ισραήλ, τη Βηθλέεμ.
Εντυπωσιακή είναι στο κείμενο η παρουσία των αγγέλων που ψάλλουν ύμνους προς τιμήν  του νεογέννητου. Στην Παλαιά Διαθήκη, ύμνους για το βασιλιά έψαλλαν οι ιερείς. Ειδικά κατά την τελετή της ενθρόνισής του ακούγονταν οι ψαλμοί 2 και 110 που αργότερα απέκτησαν και μεσσιανικό χαρακτήρα. Στη γέννηση όμως του Χριστού ο ύμνος ακούγεται από τα στόματα των αγγέλων που τονίζουν τα καλά που έφερνε μαζί του ο Σωτήρας: «Ειρήνη στη γη, αγάπη και σωτηρία στους ανθρώπους».
Ακόμη και η γέννηση στη φάτνη είναι ένα σημείο ότι το παιδί που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ είναι ξεχωριστό. Φανερώνει ότι δε μοιάζει με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Δεν πρέπει να λησμονείται το γεγονός ότι η γέννηση και η παιδική ηλικία των μεγάλων μορφών της Βιβλικής Ιστορίας συνδέονταν με κάτι ιδιαίτερο. Έτσι ο Μωυσής μετά τη γέννησή του μπαίνει σε ένα καλάθι και αφήνεται στα νερά του Νείλου, ο Ισαάκ προσφέρεται  ως θυσία και ο Ιωσήφ πωλείται από τους αδελφούς του στους δουλέμπορους που τον μεταφέρουν στην Αίγυπτο. Η τοποθέτηση δηλαδή του Ιησού στη φάτνη δείχνει πως πρόκειται για μία μεγάλη μορφή, που η γέννησή του συνοδεύτηκε από παράδοξα γεγονότα.
Οι βοσκοί έχουν και αυτοί έναν ειδικό ρόλο στην αφήγηση της γέννησης. Αποτελούν τους μάρτυρες που είδαν με τα ίδια τους τα μάτια τα θαυμαστά που συνόδεψαν τον ερχομό του Ιησού στον κόσμο. Κανένας δηλαδή δε μπορεί να αμφισβητήσει το κείμενο του Λουκά, γιατί μπορούν να το πιστοποιήσουν τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούσαν, και γεύτηκαν με τις αισθήσεις τους την είσοδο του θεϊκού στοιχείου μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν αποδεικνύουν ότι ο Λουκάς χρησιμοποιεί τις πηγές του για να περιγράψει τη λαμπρή γέννηση του Μεσσία. Η μεγαλοπρέπεια είναι παντού έκδηλη. Γίνεται με αυτόν τον τρόπο ο κήρυκας της γέννησης του Σωτήρα σε έναν κόσμο που είχε πολλές απαιτήσεις, του ελληνορωμαϊκού, τον οποίο καλούσε να δεχτεί το χαρμόσυνο μήνυμα της Βασιλείας του Θεού

Η Γέννηση του Χριστού και οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης

Διαβάζοντας κάποιος την αφήγηση του Ματθαίου για τη γέννηση του Ιησού Χριστού παρατηρεί πως ο ευαγγελιστής τεκμηριώνει τα γραφόμενά του χρησιμοποιώντας προφητικά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Πιο συγκεκριμένα αναφερόμενος στις αμφιβολίες του Ιωσήφ, που επιθυμούσε να διακόψει τον αρραβώνα του με τη Μαρία, όταν διαπίστωσε την εγκυμοσύνη της (Ματθ. 1,18-21), κλείνει τη σχετική ενότητα, χρησιμοποιώντας την παρακάτω προφητεία του Ησαΐα (Ησ. 7,14), με προφανή στόχο να διαλύσει τις αμφιβολίες των αναγνωστών του σχετικά με τη θαυματουργή σύλληψη του Ιησού:
«ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Ματθ. 1,23 Μετάφραση: Να η παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο, και θα του δώσουν το όνομα Εμμανουήλ).

πηγή:http://www.zoiforos.gr

Στη συνέχεια, αναφερόμενος στην προσπάθεια του Ηρώδη να πληροφορηθεί τον τόπο γέννησης του Μεσσία, το κείμενο χρησιμοποιεί την προφητεία από το βιβλίο του Μιχαία (Μιχ. 5,1), που αναφέρεται στη Βηθλεέμ:

«και συ Βηθλεέμ, γη Ιούδα, ουδαμώς ελαχίστη ει εν τοις ηγεμόσιν Ιούδα. εκ σου γαρ εξελεύσεται ηγούμενος, όστις ποιμανεί τον λαόν μου τον Ισραήλ» (Ματθ. 2,6) 

Μετάφραση: Και εσύ Βηθλεέμ, στην περιοχή του Ιούδα δεν είσαι διόλου ασήμαντη ανάμεσα στις σπουδαιότερες πόλεις του Ιούδα, γιατί από σένα θα βγει αρχηγός, που θα οδηγήσει το λαό μου, τον Ισραήλ).
Η φυγή στην Αίγυπτο του Ιωσήφ, της Θεοτόκου και του Ιησού τεκμηριώνεται με προφητεία που ο Ματθαίος δανείζεται από τα βιβλίο του Ωσηέ (Ωσ. 11,1):
«εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου» (Ματθ. 2,15 Μετάφραση: Από την Αίγυπτο κάλεσα το γιο μου).
Τέλος, η σφαγή των νηπίων, που συνδέεται με την προσπάθεια του Ηρώδη να ανακαλύψει το βρέφος Ιησού, δίνει την ευκαιρία στον πρώτο Ευαγγελιστή να αναφέρει την εξής προφητεία που την αποδίδει στον Ιερεμία (Ιερ. 31,15) :

 «φωνή εν Ραμά ηκούσθη, κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελεν παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν» (Ματθ. 2,18

Μετάφραση:

Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, κλάματα και στεναγμός βαρύς, για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά, γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή).
Η χρήση των παραπάνω προφητειών από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο είναι γεγονός αυτονόητο, αφού τα βιβλία που απαρτίζουν την Παλαιά Διαθήκη, είναι μέρος του χριστιανικού κανόνα. Εντούτοις, θα πρέπει αυτές να τοποθετηθούν μέσα στο ιστορικό τους πλαίσιο, για να γίνει η απόλυτη διασάφησή τους, ενώ είναι απαραίτητο να ερευνηθούν και οι λόγοι που χρησιμοποιούνται τα συγκεκριμένα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης για να τεκμηριωθούν οι αναφορές στη γέννηση του Χριστού. Καταρχήν είναι σημαντικό να τονιστεί πως ο Ματθαίος θεωρεί πολύ σημαντική την παράθεση των παλαιοδιαθηκικών χωρίων παράλληλα με την αφήγηση των γεγονότων από τη ζωή και τη δράση του Ιησού.
* * *
Για τα μέλη των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων, στις οποίες ανήκαν και οι Ευαγγελιστές, η χριστολογική ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν αυτονόητη. Αυτό σημαίνει πως το κέντρο της, για τους χριστιανούς συγγραφείς, είναι ο Ιησούς Χριστός, ενώ ο σκοπός των συντακτών της ήταν να τονίσουν την προετοιμασία της ανθρωπότητας για να τον υποδεχτεί. Αυτή η θέση προβάλλεται σε έργα των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Έτσι, για παράδειγμα, στο υπόμνημα στο Άσμα Ασμάτων του Ιππόλυτου, που ήταν επίσκοπος στη Ρώμη, ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης και τα Ευαγγέλια θεωρούνται πως έχουν κοινό στόχο, ενώ ο Μωυσής ονομάζεται από τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα Θεολόγος και Προφήτης (Στρωματείς 1,22).
Η προφητεία του Ησαΐα που χρησιμοποιεί ο Ματθαίος, ανήκει στο πρώτο μέρος του βιβλίου του προφήτη. Οι ειδικοί ερευνητές το έχουν ονομάσει «Πρωτοησαΐας» και σε αυτό θεωρείται πως περιέχονται λόγοι που η αρχική τους καταγραφή έγινε τον 8ο αι. π.Χ. Είναι μία εποχή δύσκολη για το Νότιο βασίλειο των Ισραηλιτών, το οποίο, εκτός από την απειλή, που προβάλλει εξαιτίας των επεκτατικών βλέψεων της Ασσυριακής υπερδύναμης, έχει να αντιμετωπίσει και το συνασπισμό του βασιλιά της Συρίας Ρεσίν και του βασιλιά του Βορείου βασιλείου Πεκάχ (735-732 π.Χ.). Πιο συγκεκριμένα, αυτοί οι δύο ηγεμόνες προσπαθούν να δημιουργήσουν μία συμμαχία μαζί με το βασιλιά του Ιούδα Άχαζ (741-725) εναντίον του Ασσύριου αυτοκράτορα Τιγλάθ πιλεσέρ Γ΄ (745-727). Ο Άχαζ όμως είναι αναποφάσιστος, προτιμάει την ουδετερότητα και ενημερώνει, όπως φαίνεται, τους Ασσύριους. Ξεσπάει τότε ο συροεφραϊμιτικός πόλεμος (π. 734), ενώ ο Ησαΐας διαφοροποιείται από την πολιτική του Άχαζ. Σε αυτό το πλαίσιο της αντιπαράθεσης ανήκει και η προφητεία του για τον Εμμανουήλ, που χρησιμοποιεί ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αναφερόμενος στα γεγονότα της γέννησης του Χριστού.
Η προφητεία του βιβλίου του Μιχαία για την καταγωγή του Μεσσία από τη Βηθλεέμ φαίνεται να προέρχεται από τη μεταιχμαλωσιακή εποχή (δηλαδή την εποχή που ακολούθησε τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία). Μέσα σε ένα κλίμα που τόνιζε την ιδέα της αποκατάστασης του λαού από το Θεό, αναδεικνύεται η ιδέα του απεσταλμένου Του που θα φέρει τη λύτρωση. Σαν τόπος γέννησής του προβάλλεται η Βηθλεέμ, που συνδέονταν με τον ένδοξο ηγέτη του Ισραήλ, τον Δαβίδ. Ο Μεσσίας, σύμφωνα με το βιβλίο του Μιχαία, θα είναι ένας ειρηνικός ποιμένας που θα φέρει την αγάπη και τη συναδέλφωση σε όλους τους ανθρώπους.
Η προφητεία που συνδέεται με τη φυγή στην Αίγυπτο ανήκει, όπως έχει τονιστεί, στο βιβλίο του Ωσηέ. Ο προφήτης κάνει μία σύντομη ανακεφαλαίωση στην ιστορία του λαού του Θεού για να δείξει πως η αγάπη είναι βασική ιδιότητά Του. Αν και οι άνθρωποι απομακρύνονταν από το δρόμο Του, αυτός τους κρατούσε με την καλοσύνη και την αγάπη.
Τέλος, στο επεισόδιο της σφαγής των νηπίων, χρησιμοποιείται η προφητεία του Ιερεμία (Ιερ. 31,15, Ο΄38,15) για την επιστροφή των τέκνων της Ραχήλ. Αν και αρχικά παρατίθεται από τον προφήτη ο θρήνος για την καταστροφή, στη συνέχεια ακούγεται ο παρηγορητικός λόγος του Θεού.
Δεν αποκλείεται η κοινότητα του ευαγγελιστή Ματθαίου να είχε μία συλλογή από μεσσιανικές προφητείες, σαν αυτές που αναφέρθηκαν προηγουμένως, η οποία χρησιμοποιούνταν ανάλογα με την περίσταση. Όλες φαίνεται να προέρχονται από τη μετάφραση των Ο΄ (Εβδομήκοντα. Είναι η μετάφραση των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης στην ελληνική γλώσσα), και όχι από το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο. Οπότε το πιο πιθανό είναι τα μέλη της κοινότητας να ήταν ελληνιστές Ιουδαίοι. Σαν τόπο κατοικίας τους πολλοί ερευνητές δέχονται την Αντιόχεια.
Ο λόγος για τον οποίο ο Ευαγγελιστής χρησιμοποιεί τις μεσσιανικές προφητείες στην αφήγηση της γέννησης του Ιησού, αλλά και σε άλλα μέρη του Ευαγγελίου του, εξηγείται από τον ίδιο: Η εκπλήρωσή τους έχει ήδη γίνει με την έλευση του Κυρίου στη γη. Επομένως τα γεγονότα, όπως η γέννηση του Ιησού, παρατίθενται, για να αποδείξουν την πραγματοποίηση των παλαιοδιαθηκικών λόγων, μέσα βέβαια σε ένα πλαίσιο χριστολογικής ερμηνείας τους.
Ο Ματθαίος με αυτό τον τρόπο ενώνει τις δύο Διαθήκες και φανερώνει πως αφηγούνται το ίδιο γεγονός, που είναι οι ενέργειες του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Τοποθετώντας τις προφητείες, που περιέχονται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, στο σώμα του Ευαγγελίου του, φανερώνει πως αυτή είναι ένα χριστιανικό βιβλίο, και δίνει έτσι απάντηση σε όλους αυτούς που αμφισβητούν τη θέση της στον κανόνα των ιερών βιβλίων του χριστιανισμού.
(Βιβλιογραφική σημείωση: Για το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης χρησιμοποίησα την έκδοση Biblia Hebraica Stuttgartensia, Stuttgart 1990. Για την απόδοσή του στην ελληνική το έργο των Μιλτιάδη Κωνσταντίνου και Βασιλείου Τσάκωνα, Η Παλαιά Διαθήκη. Μετάφραση από τα πρωτότυπα εβραϊκά κείμενα, Αθήνα 1997. Για τη μετάφραση των Ο΄ το Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο΄. Επιστημονική επιμέλεια A. Rahlfs, Αθήναι 1981.
- Για τους στίχους της Καινής Διαθήκης, χρησιμότατη αποδείχτηκε, για μία ακόμη φορά η μετάφραση που έχουν κάνει οι Σ. Αγουρίδης, Π. Βασιλειάδης, Ι. Γαλάνης, Γ. Γαλίτης, Ι. Καραβιδόπουλος, Β. Στογιάννος (Αθήνα 1985. Προσωπικά τη θεωρώ την καλύτερη ).
Πολλές πληροφορίες πήρα από το έργο του Rainer Albertz , Ιστορία της θρησκείας του Ισραήλ κατά τους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης, μετ. Πολυξένη Αντωνοπούλου, Αθήνα 2006 και από το έργο του Gunneweg Antonius A. Η ιστορία του Ισραήλ έως την εξέγερση του Βαρ-Κοχβά, μετ. Ιωάν. Χ. Μούρτζιος, Θεσσαλονίκη 1997)

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Άγιος Μόδεστος, ο προστάτης των ζώων, Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων



Ο Άγιος φέρεται να προστατεύει τα ζώα, ιδιαίτερα αυτά που σέρνουν άροτρο. Στην εορτή του δεν «εορτάζουν» μόνο τα βόδια, αλλά κατά επέκταση όλα τα οικόσιτα ζωντανά. Σε πολλά μέρη γίνονται συλλείτουργα, αγιασμοί και αφού «ευλογηθούν – διαβαστούν» από τον παπά τα ζώα, φτιάχνονται κόλλυβα και «υψώνουν το ύψωμα». Τελικά το δίνουν στα ζώα να το φάνε. Στην Λέσβο του Αγίου Μόδεστου, παίρνουν αγιασμό και ραντίζουν με αυτόν τα χωράφια τους, για να γλυτώσουν από τις ακρίδες και όλα τα άλλα κακά. Αναφέρονται δύο Άγιοι με αυτό το όνομα. Ο ένας έζησε γύρω στο 614, όταν ο Πέρσης Χοσρόης πήρε τον Τίμιο Σταυρό από τα Ιεροσόλυμα και ο άλλος έζησε ανάμεσα στο 300 με 400 μ.Χ. Και οι δύο αναφέρονται ως Επίσκοποι Ιεροσολύμων. Αυτός, ο δεύτερος Μόδεστος, αναφέρεται ότι ανέστησε ζώα που είχαν πεθάνει πίνοντας νερό με δηλητήριο φιδιού. Υπάρχει δέηση προς τον Άγιο Μόδεστο που τον επικαλούνται για τα άρρωστα ζώα αλλά και στο λεγόμενο «μικρό Ευχολόγιο» υπάρχουν δύο ευχές του Αγίου Μόδεστου που ονομάζονται «εις κτήνη». Φυσικά θα μπορούσε να θεωρηθεί και προστάτης των κτηνιάτρων (εορτάζει 16 Δεκεμβρίου).

Eυχή του Aγίου Mοδέστου Eπισκόπου Iεροσολύμων,
λεγομένη εις πάσαν θανατηφόρον ασθένειαν και
βλάβην βοών, ίππων, όνων, ημιόνων, προβάτων,
αιγών, μελισσών, και των λοιπών ζώων.

Tου Kυρίου δεηθώμεν.

Kύριε Iησού Xριστέ ο Θεός μου, ο ελεήμων και Πανάγαθος. O πάσαν την νοητήν και αισθητήν Kτίσιν εν σοφία δημιουργήσας. O τους οικτιρμούς σου εκχέων επί πάντα τα υπό σου δημιουργηθέντα. O διά της παναγάθου Προνοίας σου πάντων προνοών και πάντων κηδόμενος των κτισμάτων σου: αΰλων, υλικών, λογικών, αλόγων, εμψύχων, αψύχων, από των πρώτων έως των εσχάτων. Oυδέν γαρ απρονόητον, ουδέ ημελημένον παρά σοι τω Ποιητή και Προνοητή του παντός. Συ γαρ εί, ο ανοίγων την χείρα σου, και εμπιπλών παν ζώον ευδοκίας. Συ εί, ο εξανατέλλων χόρτον τοις κτήνεσι και χλόην, ένεκα της δουλείας των ανθρώπων. Συ εί, ο πάλαι τας των ζώων αγέλας του Iσραήλ, ανωτέρας διαφυλάξας της θανατηφόρου πληγής των πρωτοτόκων ζώων των Aιγυπτίων. Συ εί, ο διά της ενσάρκου σου οικονομίας, καταργήσας τον το κράτος έχοντα του θανάτου: τουτέστι τον Διάβολον, και τω θανάτω σου θανατώσας τον θάνατον.

Συ εί, ο και δι´ εμού του αναξίου δούλου σου, τον μεν όφιν θανατώσας, τον την πηγήν του ύδατος τω εαυτού ιώ διαφθείραντα. Tα δε εξ αυτής πιόντα ζώα και νεκρωθέντα, τη ζωοποιώ δυνάμει σου αναστήσας. Tον δε εις τούτο συνεργήσαντα δαίμονα, εμφανή γενέσθαι παρασκευάσας, ομνύοντα, μηδέποτε προσεγγίσαι τολμήσαι, όπου αν επικληθείη το ταπεινόν εμού όνομα. Σου τοίνυν δέομαι, Δέσποτα Πανάγαθε και Ποιητά του παντός, και σε ικετεύω τον της ζωής πάσης αίτιον, επάκουσον ταύτης μου της δεήσεως, και απέλασον πάσαν θανατηφόρον ασθένειαν και βλάβην από των βοών, ίππων, όνων, ημιόνων, προβάτων, αιγών, μελισσών, και των λοιπών ζώων των εις χρείαν όντων της ζωής των δούλων σου, των επικαλουμένων σε τον δοτήρα πάντων των αγαθών, και το εμόν όνομα. Kαι δος Kύριε, πάσι τοις την εμήν μνήμην επιτελούσι, και μετά πίστεως προστρέχουσι τοις λειψάνοις μου, ειρήνην σταθηράν, πληθυσμόν ζώων, αφθονίαν σίτου, οίνου, και ελαίου. Kαι επί πάσιν, άφεσιν αμαρτιών, σωμάτων υγείαν, και την των ψυχών αιώνιον σωτηρίαν.

Nαι Kύριε Iησού Xριστέ, τοις ιδίοις σπλάγχνοις επικαμπτόμενος, οίκτειρον τα πάσχοντα ζώα, τη δρεπάνη του θανάτου αγεληδόν θεριζόμενα. Kαι ως λόγον μη έχοντα, μόνοις τοις μυκηθμοίς, και ταις γοεραίς και ανάρθροις φωναίς, το πάθος και την οδύνην αυτών ελεεινώς εξαγγέλλοντα, ώστε και τους λογικούς εις συμπάθειαν τούτων έλκεσθαι. «Eι γαρ δίκαιος οικτείρει ψυχάς κτηνών αυτού», κατά το γεγραμμένον, πώς ουκ οικτειρήσεις ταύτα συ, ο τούτων Ποιητής και Προνοητής; Συ γαρ εύσπλαγχνε, και των εν τη Kιβωτώ ζώων εμνήσθης, υπό της οικείας χρηστότητος και των οικτιρμών σου νικώμενος. Ίνα διά της ευεξίας και του πληθυσμού των βοών, και των λοιπών τετραπόδων ζώων, καλλιεργήται μεν η γη, αυξάνωσι δε οι καρποί, και αφθόνως οι δούλοι σου οι επικεκλημένοι το όνομά μου, απολαύωσι των ιδίων γεωργιών. Eκ τούτων δε, πάσαν αυτάρκειαν έχοντες, περισσεύωσιν εις παν έργον αγαθόν. Kαι δοξάζωσι μεν, σε τον χορηγόν παντός αγαθού. Tιμώσι δε καμέ τον σον δούλον και ικέτην θερμότατον της παντοκρατορικής Bασιλείας σου· ω πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις, συν τω ανάρχω σου Πατρί, και τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Aμήν.

Πηγή: Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείων ἔργων σου, τὴ ἐπιδείξει, πάσαν εὔφρανας, Σιῶν τὴν θείαν, τῶν Ἀποστόλων πλουτήσας τὴν ἔλλαμψιν, καὶ τῷ Σωτήρι ὁσίως ἱερεύσας, ἱεραρχία καὶ βίου λαμπρότητι. Πάτερ Μόδεστε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ὁσίως τὸν βίον σου διαπεράσας σοφέ, ποδήρει κεκόσμησαι ἱερωσύνης φαιδρῷ, ἱερόαθλε Μόδεστε, ὅθεν καὶ ἐναθλήσας προθυμότατα πάτερ, νῦν ἐν ἀγαλλιάσει τῷ Χριστῷ συναγάλλει, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.

Κοντάκιον
Ήχος γ'. Η Παρθένος σήμερον.
Ιακώβου μάκαρ σε, του αδελφού του Κυρίου, αρετών διάδοχον, ως και του θρόνου και τέλους, στέφομεν την θείαν σου κάραν ως ειδότες, κράζοντες` μη υπερίδης τους σους ικέτας, τους την μνήμην σου τελούντας, Ιερέων και Μαρτύρων Μόδεστε καύχημα.

Ὁ Οἶκος
Των ιερέων το έκλαμπρον κλέος, και των Μαρτύρων την πάντερπνον δόξαν, δεύτε πάντες εν ύμνοις των ασμάτων πιστοί Μόδεστον ευφημήσωμεν` τον γαρ εχθρόν εκνικήσας Βελίαρ εν άθλοις σεπτοίς, ομβρίζει ημίν αντί αιμάτων ιερών ιαμάτων ακένωτα ρεύματα τοις τελούσι την μνήμην αυτού την υπέρλαμπρον και βοώσι προς αυτόν μετά δεούσης προθυμίας και πίστεως` Χαίροις των Ιερέων και Μαρτύρων Μόδεστε καύχημα.

Ανάλυση ονόματος*
ΜΟΔΕΣΤΟΣ: (από την λατινική λέξη modestus) = ο εγκρατής, ο σώφρων.

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και οι καινοτόμες λύσεις

ΤΟΥ| ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ







Δυστυχώς, τα προβλήματα τα οποία υπάρχουν στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεν είναι πρόσφατα, αλλά παρατηρούνταν ακόμη και από την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας στους Αγίους Τόπους και στα μετέπειτα χρόνια, όταν μερικοί αμφισβητούσαν το εκκλησιαστικό και ελληνορωμαίικο status quo της περιοχής, αλλά τελικά επικυρώνονταν στην κυριαρχία των Ελλήνων-Ρωμιών της Αγιοταφικής Αδελφότητας. Οποιος μελετήσει την ιστορία του θέματος, θα αντιληφθεί το πρόβλημα που κατά καιρούς ανέκυπτε.
Σκεπτόμενος το θέμα, κατέληξα σε μερικές διαπιστώσεις, τις οποίες παραθέτω προς ευρύτερη συζήτηση και μελέτη των παραμέτρων και επεξεργασία τους από τους ειδικούς, η οποία ίσως να αποτελεί μια πιθανή λύση του προβλήματος. Κανένας δεν είναι αλάθητος, αλλά όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε τις σκέψεις μας για την καλύτερη επίλυση των θεμάτων από τους ειδήμονες και τους έχοντες αρμοδιότητα.
1. Η ιδανική κατάσταση
Η ιδανική κατάσταση η οποία θα έπρεπε και θα μπορούσε να επικρατεί στο παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι η οικουμενικότητα στη διοίκηση και στην ποιμαντική διακονία, μέσα στο «πνεύμα» της ορθοδόξου Εκκλησιολογίας και της Ρωμιοσύνης. Αυτό σημαίνει ότι οι αραβόφωνοι και ελληνόφωνοι ορθόδοξοι χριστιανοί θα αποτελούσαν ένα ποίμνιο και οι καταλληλότεροι από αυτούς, χωρίς διακρίσεις από πλευράς γλώσσας και καταγωγής, θα γίνονταν κληρικοί, επίσκοποι και πατριάρχες. Αυτός θα ήταν ο ιδανικός σκοπός και η ύψιστη προοπτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
2. Τα υπάρχοντα προβλήματα
Η ιδανική και επιθυμητή αυτή κατάσταση, ιδιαιτέρως σήμερα με τα νέα δεδομένα που υφίστανται στην περιοχή, δεν μπορεί να επικρατήσει, γιατί ασκούνται διάφορες πολιτικές πιέσεις. Για παράδειγμα: η πλειονότητα της Αγιοταφικής Αδελφότητος είναι ελληνικής καταγωγής και το ποίμνιο είναι αραβόφωνο (Αραβες, Παλαιστίνιοι και Ιορδανοί) και έχουν πολιτική αναφορά στις δικές τους εθνικές διοικήσεις. Επειτα, η de jure διοίκηση του Πατριαρχείου προϋποθέτει να εξασκείται με τον ιορδανικό νόμο του 1958, ο οποίος όμως δεν μπορεί να εφαρμοσθεί, λόγω της de facto ισραηλινής κυριαρχίας. Ακόμη, οι Ποιμένες του Πατριαρχείου πρέπει να υποστηρίζουν τα δίκαια του αραβόφωνου ποιμνίου τους, κάτι το οποίο έρχεται σε αντίθεση με την κυβέρνηση του Ισραήλ, και όταν δεν το κάνει, για να μην εμπλακεί ακόμη περισσότερο στις πολιτικές διενέξεις, τότε προδίδει το ποίμνιό της. Επιπλέον, η καταγραφή της περιουσίας του Πατριαρχείου και η διατήρησή της ή η απόκτησή της από άλλους συνδέεται στενά με τη μελλοντική διευθέτηση του Μεσανατολικού ζητήματος.
Με αυτές τις προϋποθέσεις, η Εκκλησία στην περιοχή αυτή εμπλέκεται οπωσδήποτε στις πολιτικές και εθνικιστικές πιέσεις, χάνοντας το σωτηριώδες και απολυτρωτικό της έργο, το οποίο είναι η σωτηρία των ανθρώπων, για τους οποίους σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Χριστός, και μετατρέπεται σε μια εγκοσμιοκρατική Θρησκεία, η οποία χειρίζεται πολιτικές και εθνικιστικές σκοπιμότητες, προσπαθώντας να κρατήσει πολλές ισορροπίες.
3. Η πιθανή λύση
Παρατηρώντας αυτό το γεγονός, διαπιστώνω ότι υπάρχουν δύο πιθανές λύσεις:
Η πρώτη να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, με αποτέλεσμα να εμπλέκεται το Πατριαρχείο στις διαμάχες της περιοχής με πιθανότητα, αν και δύσκολα, να καταλήξει στην «αραβοποίηση», αφού το ποίμνιό του αποτελείται από Αραβες, Ιορδανούς, Παλαιστινίους και ελαχίστους Ελληνες και κατ' αυτόν τον τρόπο να ανατραπεί και να μετατραπεί το εκκλησιαστικό προσκυνηματικό status quo στην περιοχή αυτή. Στην περίπτωση αυτή, τα προβλήματα θα οξυνθούν ακόμη περισσότερο, λόγω της κυριαρχίας του Ισραήλ.
Η δεύτερη πιθανή λύση - και η πιο ριζοσπαστική - είναι να παραμείνει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, όπως χαρακτηρίζεται, ως «Ελληνορθόδοξον (Ρουμ Ορθοντοξ) Πατριαρχείον», ή «Μοναστήριον του Παναγίου Τάφου», ή «Αγιοταφική Αδελφότης», ή «Ελληνορθόδοξον (Ρουμ Ορθοντοξ) Μοναστήριον», και θα διοικεί τα προσκυνήματα, χωρίς να εμπλέκονται στη διοίκηση οι αραβόφωνοι ορθόδοξοι. Αλλωστε, τα φιρμάνια κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας εκδίδονταν για τους Ελληνες και η δικαιοδοσία αυτή συνεχιζόταν και κατά τους νεότερους χρόνους, μετά την απελευθέρωση της περιοχής από τους Οθωμανούς. Αυτό σημαίνει ότι η Αγιοταφική Αδελφότητα θα αποτελείται από Ελληνες, το Πατριαρχείον θα διοικείται από Ελληνες, τα προσκυνήματα θα παραμείνουν ως Ιερές Μονές-Προσκυνήματα της Αγιοταφικής Αδελφότητας, θα δέχονται τους προσκυνητές και φυσικά το Πατριαρχείο θα ποιμαίνει αυτούς που θα θελήσουν, με δική τους πρωτοβουλία, να ανήκουν στα ιερά αυτά προσκυνήματα-μοναστήρια.
Η τελευταία αυτή λύση έχει πολλά πλεονεκτήματα. Το ένα είναι ότι δεν θα υπονομευθεί το εκκλησιαστικό status quo στην περιοχή αυτή, γιατί διαφορετικά, αν παρ' ελπίδα αραβοποιηθεί το Πατριαρχείο, τότε τα προβλήματα θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο. Το άλλο πλεονέκτημα είναι ότι η Εκκλησία θα απεμπλακεί από τις πολιτικές πιέσεις οι οποίες ασκούνται και θα ασκηθούν ακόμη περισσότερο στην εύθραυστη και επικίνδυνη αυτή περιοχή. Ετσι, η αναγνώριση του εκλεγέντος κάθε φορά πατριάρχου από τις εμπλεκόμενες πολιτικές και εθνικές διοικήσεις, δεν θα στηρίζεται σε πολιτικά και εθνικά κίνητρα, αλλά και δεν θα χρειάζεται να γίνει αναγνώριση. Επιπλέον θα δοθεί η δυνατότητα στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων να είναι παράγων ειρήνης στην περιοχή, γιατί θα εκτελεί το εκκλησιαστικό έργο του ελεύθερο, χωρίς να εμπλέκεται σε πολιτικές και εθνικιστικές σκοπιμότητες.
Στο υφιστάμενο, λοιπόν, δίλημμα, αραβοποίηση ή διατήρηση του ήδη υπάρχοντος εκκλησιαστικού status quo - λειτουργία των προσκυνημάτων ως μοναστηριών υπό ελληνορθόδοξη διοίκηση - θα πρέπει ασφαλώς να προτιμηθεί το δεύτερο, που θα διαδραματίσει έναν ευεργετικό ρόλο στην περιοχή αυτή και θα διασώσει κατά τον καλύτερο τρόπο την εκκλησιαστικότητα του Πατριαρχείου, το οποίο θα λειτουργεί ως «Μέγα Μοναστήρι».
4. Αραβόφωνες εκκλησιαστικές διοικήσεις
Φυσικά, μια τέτοια λύση θα εξετάσει και τις άλλες εκκλησιαστικές παραμέτρους, όπως τα ενδεχόμενα εκκλησιαστικά σχίσματα που θα αναφυούν. Νομίζω, όμως, ότι το μείζον είναι να διατηρηθούν τα προσκυνήματα και τα μοναστήρια της περιοχής αυτής στην Ελληνορθόδοξη Αδελφότητα, ανεξάρτητα από πολιτικές σκοπιμότητες και εκατέρωθεν εθνικιστικές πιέσεις. Παραλλήλως, όμως, θα πρέπει να εξετασθεί και το ενδεχόμενο να δημιουργηθούν στην Ιορδανία και την Παλαιστίνη ιδιαίτερες αυτόνομες-αυτοδιοίκητες εκκλησιαστικές διοικήσεις - όπως με σοφία και διάκριση έκανε στο παρελθόν το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις σλαβικές και βαλκανικές χώρες - ή ημιαυτόνομες διοικήσεις - όπως λειτουργεί η Εκκλησία της Κρήτης. Στις διοικήσεις αυτές, με οποιαδήποτε μορφή, θα ποιμαίνουν Αραβες, Ιορδανοί και Παλαιστίνιοι κληρικοί-επίσκοποι, κάτω από τη γενική ή ειδική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Το άρθρο αυτό δεν θέλει να επιλύσει τα θέματα, αλλά παρουσίασε μία δυνατότητα ριζοσπαστικής λύσης, η οποία θα αξιοποιηθεί κατάλληλα από τη συνεργασία μεταξύ Πατριαρχείου, ελληνικής κυβερνήσεως και ισραηλινής κυβερνήσεως, για την απεμπλοκή του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων από την κρίση, η οποία δεν είναι σύγχρονη αλλά διαχρονική και αναμένεται δυστυχώς να οξυνθεί.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Τα Εισόδια της Θεοτόκου. Τι, ακριβώς, γιορτάζουμε στις 21 Νοεμβρίου

 


Oι γιορτές της Παναγίας
Στις 8 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε τη γέννηση της Θεοτόκου,
Στις 21 Νοεμβρίου τα Εισόδια της Θεοτόκου στο ναό,
στις 25 Μαρτίου είναι η γιορτή του Ευαγγελισμού
και στις 15 Αυγούστου γιορτάζουμε την Κοίμηση της.
Στις 21 Νοεμβρίου γιορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου. Πατέρας της Παναγιάς μας ήταν ο Ιωακείμ και μητέρα της η Άννα. Μέχρι τα βαθιά τους γεράματα δεν είχαν αποκτήσει παιδί. Υποσχέθηκαν λοιπόν, στο Θεό, πως αν τους χαρίσει ένα παιδάκι, μόλις γίνει τριών ετών θα το αφιερώσουν στο ναό Του.
Το κοριτσάκι που απέκτησαν οι ευσεβείς αυτοί άνθρωποι το ονόμασαν Μαρία. Όταν έγινε τριών ετών, οι γονείς της την οδήγησαν στην εκκλησία. Αυτή η είσοδος της Μαρίας στο ναό ονομάστηκε «Εισόδια της Θεοτόκου». Την υποδέχτηκε ο Αρχιερέας Ζαχαρίας, ο οποίος την οδήγησε στο ιερό του Ναού, στα Άγια των Αγίων. Δώδεκα χρόνια έμεινε η Παναγία μας στο ναό.
Αναλυτικά
ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Στις 21 Νοεμβρίου η Ορθόδοξος Χριστιανική Εκκλησία μας γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Όλοι γνωρίζομε το συμπαθέστατο βιβλικό ζευγάρι του Ιωακείμ και της Άννας. Ζευγάρι πιστό στον ένα και αληθινό Θεό των πατέρων τους. Ήταν και οι δύο  τους  άνθρωποι  καλόγνωμοι  καί   ειρηνικοί  και  η συμβίωσή τους κυλούσε ήρεμα.
Ωστόσο μια μελαγχολία βάραινε  τις ψυχές τους.  Και  στων  δύο  τις καρδιές φώλιαζε η  ίδια λαχτάρα. Να γίνουν γονείς,  να αποκτήσουν  έστω καί  ένα παιδί”   Η  Άννα με  τις θερμές προσευχές που καθημερινά έστελνε στον Θεό  της, είχε τάξει να προσφέρει, να αφιερώσει  το παιδί που θα της  χάριζε  ο Κύριος στην υπηρεσία την  δική  του. Είχε  διαβάσει  η  Άννα στα  ιερά γράμματα  (Παλ.   Διαθήκη)  για μια άλλη  Άννα την γυναίκα του   Ελκανά  που πριν  εκατοντάδες  χρόνια είχε και αυτή τον   ίδιο καημό, νά  αποκτήσει  ένα παιδί. Ό Κύριος  των  Δυνάμεων  είχε  εισακούσει τότε την  θερμή προσευχή της  Άννας του Ελκανά και  της  χάρισε  ένα αγοράκι.  Όλοι   ξέρουμε τον  μεγάλο προφήτη Σαμουήλ, το ευλογημένο παιδί  της προσευχής. Αυτά σκεφτόταν η  Άννα του   Ιωακείμ με τη  μεγάλη πίστη της στον Θεό και  ήλπιζε. Μήπως λιγόστεψε η δύναμις του Κυρίου της; Μήπως  εμίκρυνε  το παντοδύναμο  χέρι του; (Αρ.ια:23  Ησ:νθ:1).  Καί  έτσι  μ’ όλο που  τα  χρόνια κυλούσαν  αφήνοντας πάνω στην  Άννα τ’ αχνάρια τους, εκείνη δεν έπαψε να προσεύχεται  θερμά και  να περιμένει το θαύμα.
Μα το πότε θα γίνει  το θαύμα που  ο  καθένας  μας περιμένει,  μόνον  ο Θεός το γνωρίζει,   Εκείνος  ξέρει την κατάλληλη στιγμή και  όχι   εμείς  οι  ανυπόμονοι.
Ο κόσμος  πλήγωνε  το αγαπημένο ζευγάρι  και δεν το  άφηναν  ούτε θυσίες να προσφέρει στον  Θεό,   γιατί τότε  επικρατούσε η γνώμη  ότι   οι   άνθρωποι  που  δεν γεννούσαν παιδιά δεν  είχανε  το  δικαίωμα της προσφοράς θυσιών.
Μα να,   το πλήρωμα του χρόνου φθάνει  σε  μιά εποχή που  οι   ανθρώπινες ελπίδες έχουνε σβύσει.  Και  η  Άννα γέννησε την  μονάκριβη στον κόσμο θυγατέρα της,   όταν το κεφάλι της ήταν  άσπρο   από  τα γερατειά καί  τα όργανά της  νεκρωμένα λόγω της ηλικίας,   γέννησε την κόρη της,   την  μικρή Μαρία,   την  εκλεκτή  του Θεού.   Στις 8 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε την γέννηση  της Υπεραγιας Θεοτόκου.
Χαρά γέμισε το  σπιτικό  και  τις ψυχές  του πιστού  ζευγαριού.   Στήν   δύση  της ζωής τους   ανέτειλε και  γι’ αυτούς  ο ήλιος της  χαράς!!
Μα μέσα στη  χαρά τους  δεν ξεχάσανε το μεγάλο τους τάμα,   “να αφιερώσουν  τήν  κόρη  τους στον Ναό,   στην υπηρεσία του Θεού”.
Τα πρώτα χρόνια της  ζωής της Μαρίας πέρασαν  γρήγορα για  την  Άννα και έφθασε  η ώρα της  εκπληρώσεως  του  τάματός  της.  Αυτή  την  όμορφη επέτειο  γιορτάζομε  στις  21  Νοεμβρίου.   Χαρούμενο καί  βαθειά συγκινημένο  το γερασμένο  ζευγάρι, περιτριγυρισμένο  από φίλους,  συγγενείς και  κοπέλες  γιορτινά ντυμένες με άσπρες λαμπάδες στα χέρια,  προχωρεί το  δρόμο που φέρνει  στον Ναό.     Η μικρή Μαρία ντυμένη στα άσπρα,   ανάμεσα στον πατέρα και  την  μητέρα της,  προχωρεί  χαρούμενη στην αφιέρωση.  Προχωρεί σαν  να μαντεύει τον   ευλογημένο προορισμό  της.
Η εκκλησία μας  με  ωραιότατα τροπάρια λαμπρύνει την γιορτή  αυτή:
Απολυτίκιον:   Σήμερον της  ευδοκίας Θεού  το προοίμιον  και  της των  ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις`  εν  ναώ του Θεού τρανώς  η  παρθένος  δείκνυται  και τον Χριστόν  τοις πάσιν προκαταγγέλλεται. Αυτή  και  ημείς  μεγαλοφώνως  βοήσωμεν`   χαίρε  της  οικονομίας του κτίστου η εκπλήρωσις.
Κοντάκιον:  Ο καθαρώτατος ναός  του Σωτήρος  η πολυτίμητος παστάς και  παρθένος το ιερόν θησαύρισμα της δόξης  του  Θεού,   σήμερον  εισάγεται   εν τω οίκω Κυρίου,   την  χάριν  συνεισάγουσα την  εν  πνεύματι  θείω ην   ανυμνούσιν άγγελοι  Θεού.  Αύτη υπάρχει   σκηνή  επουράνιος.
Έτσι  η Μαρία ταμένη  από την  μητέρα της,   αφιερώθηκε  και   αφοσιώθηκε  στον Θεό,   ο  οποίος  την  αντάμειψε  όσο καμιά  άλλη γυναίκα στον  κόσμο.  Μέσα στα αγνά σπλάχνα της  εσκήνωσε  ο  Ίδιος  ο Θεός.   Έγινε  μάνα  Θεού  και   έμεινε η  αειπάρθενος μητέρα εις  τους  αιώνας.  Γιατί  όταν   ο  άγγελος Γαβριήλ της  έφερε τό θείον  μήνυμα, έσκυψε το κεφάλι ταπεινά και  είπε:  « Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κοιτά τό ρήμα σου».   Τελεία υποταγή.
Εμείς  όλοι  που  αγοραστήκαμε (Α’ Κορ.   στ:   20,   ζ:23,   Γαλ.  γ΄13,   Εβρ,   θ:12, Α’ Πέτρ.   α:18,   19,   Αποκ.   ε:9)  από τον  Χριστό,   με  τίμημα το   άγιον  αίμα Του τί κάνουμε;  Του ανήκουμε στ’ αληθινά; Αυτό θα το  ψάξουμε μέσα μας.   Θα το ψάξουμε στον τρόπο της  ζωής  μας.   Αφήσαμε το τιμόνι του πλοίου  μας,   που   είναι η ίδια η  ζωή μας,   με εμπιστοσύνη  στα  χέρια του  μεγάλου και   αλάθητου  καραβοκύρη  μας; Δεχόμαστε τίς φουρτούνες  και  τις μπόρες   (αρρώστιες,   θάνατοι,   αντιξοότητες)   με υποταγή λέγοντας: “Γεννηθήτω το θέλημά σου Κύριε”, όπως  δεχόμαστε τις μπουνάτσες και το πρίμο   αγέρι (τις καθημερινές  ευλογίες);
Αν τώρα μετά το ψάξιμο που  θα κάνουμε,   βρούμε  πως τις  χαρές και τις  ευλογίες  τις  δεχόμαστε υμνούντες  τον Κύριο,   τις  δε  δοκιμασίες  αγανακτούντες καί ζητούντες τον λόγον  απ’ αυτόν,  τότε  δεν  μπορούμε  να νοιώθουμε  σαν παιδιά δικά του,   αφού   δεν του  δινόμαστε ολοκληρωτικά.
Εύχομαι η λαμπρή γιορτή των Εισοδίων να σταθεί η  αφορμή και  η  ευκαιρία για την   αυτοκριτική και  τον   αυτοέλεγχό  μας.  Έτσι  θα   διαπιστώσουμε  αν  έχουμε ή  όχι αφιερωθεί  ολοκληρωτικά στον Κύριο. Αν  “ναι”   ας συνεχίσουμε  τον  όμορφο  αγώνα μακάριοι.
Αν  “όχι”,   ας  αρχίσουμε  αυτόν τον  αγώνα   όσο  είναι  ακόμα καιρος

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

H Μονή του Aγίου Σάββα στην έρημο της Ιουδαίας

Μεταξύ 5ου και 7ου αιώνα, στην έρημο της Ιουδαίας παρατηρείται μία σημαντική συγκέντρωση μοναστικών ιδρυμάτων, με περίπου εβδομήντα μονές διάσπαρτες στις πεδιάδες και τις βραχώδεις πλαγιές της. Ο μοναχισμός στην Ιουδαία έφτασε στο απόγειό του υπό την ηγεσία του Θεοδοσίου και του Σάββα. Ο Θεοδόσιος διηύθυνε τις κοινοβιακές μονές στην περιοχή της Ιερουσαλήμ. Είχε έρθει από την Καισάρεια της Καππαδοκίας (κεντρική Μικρά Ασία) και είχε ιδρύσει ένα μεγάλο κοινόβιο (476), γνωστό για τη φιλοξενία και τη φιλανθρωπική του δραστηριότητα.
Ο Σάββας ήταν υπεύθυνος για τις παλαιστινιακές λαύρες. Ήταν ερημίτης και είχε ζήσει πολλά χρόνια απομονωμένος στην έρημο. Η μονή του (ιδρυμένη το 483) οργανώθηκε γύρω από ένα απομονωμένο σπήλαιο και προσέλκυσε μοναχούς από την Αρμενία, την Ισαυρία και άλλες μακρινές περιοχές. Αρχικά, αποτελούνταν από διάσπαρτα κελιά αλλά γρήγορα επεκτάθηκε με την ανέγερση ναών και βοηθητικών κτηρίων, μέχρι που έγινε γνωστή ως Μεγάλη Λαύρα (σήμ. Mar Saba). Ο Σάββας και οι μαθητές του ίδρυσαν άλλες δέκα μονές, οχτώ από τις οποίες στην έρημο της Ιουδαίας.
Η Μεγάλη Λαύρα ήταν το πνευματικό κέντρο του πατριαρχείου της Ιερουσαλήμ και του παλαιστινιακού μοναχισμού γενικότερα. Υποστηρικτής της Ορθοδοξίας, ο Σάββας ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, για να πείσει τον αυτοκράτορα Αναστάσιο (491-518) να εγκαταλείψει την υποστήριξη του Μονοφυσιτισμού. Η προσπάθειά του έμεινε άκαρπη, αλλά στην Κωνσταντινούπολη τον επισκέφτηκε η Ιουλιανή Ανικία (511/512), της οποίας οι ευνούχοι έγιναν, μετά το θάνατό της, μέλη της μονής του Σάββα. Ο Ιουστινιανός εγκαινίασε πολυάριθμα οικοδομικά προγράμματα στις μονές της ερήμου της Ιουδαίας, πιθανόν υπό την επίδραση του Σάββα, ο οποίος επισκέφτηκε και πάλι την Κωνσταντινούπολη το 531.
Η σημερινή μονή Mar Saba είναι ό,τι απέμεινε από το μεγάλο και πυκνοκατοικημένο πρωτοβυζαντινό συγκρότημα. Περιλαμβάνει δύο εκκλησίες, τον τάφο του Αγίου Σάββα, τράπεζα και κουζίνα, ένα φούρνο, ξενώνα και αρκετούς αποθηκευτικούς χώρους, κινστέρνες και κελιά. Σε σχέση με τη μονή, αλλά διάσπαρτες στη γειτονική έρημο, υπήρχαν περίπου σαράντα πέντε κατοικίες ερημιτών (ερημητήρια), πολλές από τις οποίες σχημάτιζαν ευρύχωρα συμπλέγματα που περιλάμβαναν κελιά, δεξαμενές νερού και παρεκκλήσια. Κάθε σύμπλεγμα κατοικούνταν από ένα μόνο μοναχό ή από έναν ηλικιωμένο ερημίτη και το μαθητή ή υπηρέτη του ή από μοναχούς με την ίδια καταγωγή.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΚΑΤΑΤΑΞΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΦΡΕΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

Τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, μαρτυρούμενον εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην (Γεν. 33,19) καί εἰς τήν Καινήν Διαθήκην (Ἰω. 4), εἶναι ἕν ἀπό τά αὐθεντικώτερα προσκυνήματα τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, κείμενον ἀνά μέσον τῶν ὀρέων Γεβάλ καί Γαριζίν τῆς περιοχῆς τῆς Σαμαρείας. Τοῦτο διεφυλάχθη διά μέσου τῶν αἰώνων ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ καί παρεδόθη ὡς πολύτιμος κληρονομία εἰς ἡμᾶς τούς συγχρόνους. Εἰς τοῦτο διηκόνησαν Ἁγιοταφῖται ἡγούμενοι, ἐξ ὧν ἐξαιρέτως ὁ Μητροπολίτης Σωφρόνιος Γάζης, ὁ ἀρξάμενος νά ἀνεγείρῃ τήν 30ήν Αὐγούστου 1908 ἐπί τοῦ Φρέατος περικαλλῆ καί εὐρύχωρον ναόν, παραμένοντα ἡμιτελῆ ἀπό τοῦ 1920. Ἡ θεία Πρόνοια φαίνεται ὅτι ἐπεφύλασσε τήν ἀποπεράτωσιν τούτου εἰς τόν νῦν ρέκτην ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰουστῖνον.
Οὗτος τό 1998 ἐπί τῶν θεμελίων τοῦ παλαιοῦ ἀνήγειρε περικαλλῆ καί περίτεχνον ναόν ἄξιον τῆς ἱστορίας καί τῆς δόξης τοῦ προσκυνήματος τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ. Ἀνήγειρε ναόν ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, ἐκείνης, εἰς τήν ὁποίαν ἀπεκάλυψε παρά τό Φρέαρ ὁ Κύριος ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός (Ἰω. 4). Εἰς τό βόρειον κλίτος τοῦ ναοῦ τούτου ἀνήγειρε παρεκκλήσιον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, ἐκ Νεαπόλεως καταγομένου, καί εἰς τό νότιον κλίτος τούτου παρεκκλήσιον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ βιαίως καί μαρτυρικῶς τελειωθέντος εἰς τό Φρέαρ, Ἁγιοταφίτου ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Φιλουμένου, τήν 16ην /29ην Νοεμβρίου 1979.

Τοῦτον εἰς νεαράν ἡλικίαν προσελθόντα εἰς Ἱεροσόλυμα καί δεχθέντα τό μοναχικόν σχῆμα εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί τήν ἱερωσύνην εἰς τήν Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, ζήσαντα ὁσιακῶς καί μαρτυρήσαντα ἐξ ἀδίκου καί ἀνοσίου ἐπιθέσεως εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ τήν 16ην/29ην Νοεμβρίου 1979, ἀπεφάσισεν ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, νά κατατάξῃ εἰς τό ἁγιολόγιον αὐτῆς διά Συνοδικῆς ἀποφάσεως αὐτῆς εἰς τήν Συνεδρίαν Ν’ / 11-9-2009.

Διά τήν πραγματοποίησιν τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς μετέβη εἰς τό Φρέαρ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί ἱερέων.

Προσελθών, ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου καί πολλῶν ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν καί ἱερέων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐν ᾧ πλῆθος πιστῶν εἶχεν ἤδη ἀσφυκτικῶς κατακλύσει τόν παμμεγέθη ἱερόν ναόν καί τά προαύλεια αὐτοῦ.

Μετά τόν Ὄρθρον μετά τῆς Ἀρτοκλασίας, ἠκολούθησε πανηγυρική θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’ καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Νεαπόλεως κ. Ἀμβροσίου, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν παρεπιδημούντων Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Μόρφου κ. Νεοφύτου καί Ταμασοῦ κ. Ἡσαΐου, τοῦ βοηθοῦ Ἐπισκόπου Αὐλῶνος κ. Ἀντωνίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί πλήθους ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν καί ἄλλων ἐκ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Κύπρου, Ἑλλάδος, Ρωσίας, Ρουμανίας καί Οὐκρανιας, οἵτινες ἡγοῦντο τῶν προσκυνηματικῶν αὐτῶν ὁμάδων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου, τοῦ Πρέσβεως τῆς Κύπρου εἰς τό Ἰσραήλ κ. Ἀναστασίου Τζώνη, τοῦ διπλωματικοῦ Ἀντιπροσώπου τῆς Κύπρου εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν κ. Τάκη Δημοσθένους καί τοῦ Ἐκπροσώπου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, Ὑπουργοῦ κ. Αἰμιλίου Νικολάου.

Ἡ θ. Λειτουργία ἐτελέσθη μέ ὅλην τήν τυπικήν τάξιν καί τήν βυζαντινήν σεμνότητα καί μεγαλοπρέπειαν, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων εἰς ὕφος βυζαντινόν, ἑλληνιστί καί ἀραβιστί καί τῶν πιστῶν διαφόρων ἐθνικοτήτων, Ἑλλήνων, Κυπρίων, Ἀραβοφώνων, Ρώσων, Ρουμάνων, Οὐκρανῶν ἐν κατανύξει προσευχομένων καί μετεχόντων εἰς τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν, τῆς τοῦ Χριστοῦ δηλονότι ἐνανθρωπήσεως, σταυρώσεως καί ἀναστάσεως καί τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς κατά χάριν θεώσεως αὐτῶν.

Ἡ ἑορτή ὄντως ἐγένετο μία μαρτυρία Ὀρθοδοξίας, μαρτυρία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ ἐνδοξαζομένου ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ. Ὁ ἅγιος, ἐν τῷ ὁποίῳ καί πάλιν ἐδοξάσθη ὁ Θεός, ἦτο ὁ μαρτυρικῶς τελειωθείς εἰς τό προσκύνημα τοῦ Φρέατος, καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἁγιοταφίτης Φιλούμενος, τήν 16ην /29ην Νοεμβρίου 1979.

Πρό τῆς θείας Κοινωνίας ἀνεγνώσθη ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’ ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική Πρᾶξις κατατάξεως Αὐτοῦ εἰς τό ἁγιολόγιον, καθότι και ὁσιακῶς ἔζησε καί διά τήν πίστιν αὐτοῦ ἐθανατώθη βιαίως παρά τό Φρέαρ καί ἐν ὥρᾳ ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ. (βλ. http://jp-newsgate.net/gr/2009/12/01/463/ ).

Ἐπί ὧραν πολλήν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ ἱερεῖς μετέδιδον τῆν θ. Κοινωνίαν εἰς τούς πιστούς, ὁ δέ Μακαριώτατος προσέφερε τήν φιλοτεχνηθεῖσαν εἰκόνα τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου. Ἡ καθιέρωσις τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου ἀπετέλεσεν ἑορτήν τοῦ Φρέατος, ἑορτήν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τῆς πόλεως τῆς Νεαπόλεως καί σταδιακῶς θά ἀποτελέσῃ ἑορτήν καί τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι μετά τήν ἀνακοίνωσιν αὐταῖς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων θά ἐντάξουν αὐτόν εἰς τό ἁγιολόγιον αὐτῶν.

Ὁ ἀνεγείρας τόν περικαλλῆ ναόν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος μετά τῶν παρεκκλησίων τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου καί τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου, καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος, εὐχαριστῶν τόν Μακαριώτατον διά τήν ληφθεῖσαν ἀπόφασιν ἁγιοκατατάξεως, προσέφερεν εἰς Αὐτόν πολύτιμον ἀδαμαντοκόλλητον σταυρόν εὐλογίας, μετά δέ τήν θ. Λειτουργίαν παρέθεσεν εἰς τόν Μακαριωτατον τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί εἰς πάντας πλουσίαν νηστήσιμον τράπεζαν.


Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΡΟΝΙΚΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Τήν Παρασκευήν 22αν Ὀκτωβρίου 2010, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαῖος, ἀκολουθῶν ἀρχαίαν συνήθειαν προεξῆρξε τοῦ Ἑσπερινοῦ εἰς τόν ἐν Νεοχωρίῳ ἱερόν ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τήν 23ην Ὀκτωβρίου 2010, Θρονικῇ ἑορτῇ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.Εἰς τό πλαίσιον τοῦ πανηγυρικοῦ τούτου Ἑσπερινοῦ, ὁ Ἔξαρχος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς Κωνσταντινούπολιν Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος προσεφώνησε τόν Παναγιώτατον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:
Παναγιώτατε Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

Εξοχώτατε κύριε Γενικέ Πρόξενε,

Αγαπητοι προσκυνηταί του Ιερού Μετοχίου τούτου ,

Τα ανέκαθεν πατριαρχικά προνόμια δέον φυλάττεσθαι απαρασάλευτα, και τηρείσθαι απαρεγχείρητα, ου μην αλλά και δια της αυτών ενεργείας πάσι κατάδηλα γίνεσθαι∙ έκαστον γαρ των όντων των τε καθ εαυτά υφεστώτων, και των εν άλλοις το είναι εχόντων, της οικείας ενεργείας ενεκα πέφυκε∙ πάσα γαρ έξις , ωσαύτως και υπόστασις, ενεργείας αμοιρούσα, ως μη ούσα λογίζεται∙ προνομιον άρα, και των προνομίων εξαίρετον των πατριαρχικών τον επ’ αδείας έχειν τον του οικουμενικού θρόνου προϊστάμενον τας εσπερίους ευχάς εκτελείν τας επι τη μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ιακώβου και πρώτου των Ιεροσολύμων Ιεράρχου γενομένου, εν ενί των εν Κωνσταντινουπόλει Μετοχίων του Παναγίου και Ζωδόχου Τάφου.

Συνήχθημεν ουν επι το αυτό και πάλιν ίνα αγαλλομένη καρδία, της Υμετερας Παναγιότητος προεξαρχούσης, τελέσωμεν τον εσπερινόν της μνήμης του Αγιου Ιακώβου του Αδελφοθέου. Συνήχθημεν επι το αυτό ολίγους μήνας μετά την πανήγυριν των θυρανοιξίων του Ιερού τούτου Ναού , κατόπιν της ριζικής αυτού ανακαινίσεως, παρευρεθέντος συν τη Υψηλή Υμών Θεοτιμήτω Κορυφή και του Μακαριωτάτου Πατρός ημών και Πατριάρχου της Σιωνίτιδος Εκκλησίας κυρίου κυρίου Θεοφίλου.

Υποδεχόμενος Υμάς συν τη Τιμία Υμών Συνοδεία, ευχάς αναπέμπω τω εν Τριαδι Θεώ και ευχαριστίας τω Πατρί ημών και Πατριάρχη κυρίω Θεοφίλω, τω καταξιώσαντι με τοιαύτης τιμής και ευλογίας, ονομάσαντά με Επίτροπον Αυτού εις τα εν Κωνσταντιπόλει Μετόχια του Παναγίου Τάφου, τα οποία από τον 17ον αιώνα με την παρουσίαν επίσης και αυτών των ιδίων των Πατριαρχών Ιεροσολύμων, επί τριακόσια και πλέον έτη διεδραμάτισαν σπουδαίον ρόλον εις την ζωήν της Εκκλησίας και του Γένους, όπως περίτρανα αποδεικνύεται από τας δέλτους της ιστορίας.

Επιτραπείτω μοι όμως, Παναγιώτατε Δέσποτα, σήμερον αντί άλλης προσφωνήσεως εν βραχύτητι λόγου, να αναφερθώ εις μιαν των αγιωτάτων μορφών, αι οποίαι οιακοστρόφησαν την Ιεροσολυμιτικήν ολκάδα εν θαλάσσαις λίαν τεταραγμέναις κατά τους σκοτεινούς κάτω χρόνους. Τον Πατριάρχην Αθανάσιον, καθηγούμενον του εν Νεοχωρίω Μετοχίου του Παναγίου Τάφου, τον οποίον Αρχιμανδρίτην έτι όντα προσεκάλεσεν η Αγιοταφιτική Αδελφότης, ίνα ανέλθη τας βαθμίδας του σταυρικού Γολγοθά, επί του οποίου από της εποχής του σήμερον εορταζομένου Αγιου Ιακώβου εστήθη ο θρόνος των προκαθημένων της Σιωνίτιδος Πρωτογόνου Εκκλησίας.

Αθανάσιος ο Ε,΄ Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, έλαβε τον της αθανασίας και της ζωής στέφανον κατά το έτος 1845, δόκιμος γενόμενος, «ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ιακώβ. Α’, 12). Τούτους τους λόγους έγραφε προς τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ τας εν τη διασπορά ο Θείος Ιάκωβος, μακαρίζων δια τούτων τους εις ποικίλους περιπίπτοντας πειρασμούς και περιπετείας της ζωής και όμως υπομένοντας μετά καρτερίας και ανοχής, άνευ τινός γογγυσμού και απελπισίας. Και οι μεν λόγοι ούτοι του Αδελφοθέου ανήκουσιν, είπερ και εις άλλον τινά, εις αυτόν αυτού μάλιστα του αποστολικού θρόνου διάδοχον, τον Ιεράρχην των Ιεροσολύμων Αθανάσιον τον Ε΄. Ο δε θεσπέσιος Παύλος διαγράφων προς τον μακάριον αυτού μαθητήν Τιμόθεον τα της επισκοπικής επαγγελίας καθήκοντα, υπομιμνήσκει αυτόν δια ποίων έργων οφείλει αναδεικνύειν εαυτόν δόκιμον εις το στάδιον της επισκοπικής ζωής: «σπούδασον σεαυτὸν δόκιμον παραστῆσαι τῷ Θεῷ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας.». (Β’ Τιμ. 15). Ούτως έλαμψεν εν τω νοητώ στερεώματι της Εκκλησίας ο πολύφωτος και αρίζηλος αστήρ της Ορθοδοξίας Αθανάσιος ο Ε΄,

«Τόν Θεόν φοβοῦ καί τάς ἐντολάς Αὐτοῦ φύλασσε, ὅτι τοῦτο πᾶς ο άνθρωπος» (Εκκλησ. ΙΒ’,13). Τοιούτον σοφόν αποδίδωσι τον ορισμόν του ανθρώπου ο σοφός Εκκλησιαστής, και τοιούτων ανθρώπων γόνος ευκλεής υπήρξεν ο ιερός Αθανάσιος. Γεννηθείς εν Ραιδεστώ τη κατά την Προποντίδα, ανετράφη εκ βρέφους εν φόβω Κυρίου, μορφούμενος την νοεράν μόρφωσιν κατά το παράδειγμα της ευσεβείας και τον βίον των θεοφιλών αυτού γεννητόρων, οίτινες έβλεπον τον υίον «ὡς νεόφυτον ἐλαίας περί τήν τράπεζαν αὐτοῦ» (Ψαλμ. Ρκζ. 3) θαλερόν και χλοάζοντα. Ευθύς δε την παιδικήν ηλικίαν παραλλάξαντα απήγαγεν η τα πάντα σοφώς διεξάγουσα και οικονομούσα του Πνεύματος δύναμις τον χρηστόν τα ήθη και αγαθόν την ψυχήν παίδα εις την Αγίαν Πόλιν Ιερουσαλήμ, εις προσκύνησιν των αγίων Θεοβαδίστων Τόπων. Εκεί μεταφυτευθείς ο ευλογημένος ούτος της Ραιδεστού βλαστός, έμελλεν αυξήσαι εις μέγεθος αμφιλαφές δια της ευσεβείας, και αναβήναι εις ύψος άορνον δια της ταπεινώσεως, και καρποφορήσαι εκατονταπλασίονα, καθώς το ξύλον εκείνο του Προφητάνακτος «τό πεφυτευμένον παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὅ τόν καρπόν αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ καί τό φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται καί πάντα, ὅσα ἄν ποιῇ κατευοδωθήσεται».(Ψαλμ. Α’,3). Εκεί έλαβε την ιεράν αυτού αγωγήν και κατηχήθη τα της θεοσεβείας μαθήματα, υποταγείς εις τινά των πατέρων ως το παιδάριον Σαμουήλ παρα τω Ηλί. Ούτω λοιπόν προτετελεσμένον και δεδοκιμασμένον ανάγει το Πνεύμα το Άγιον εις το θείον και μέγα της ιερωσύνης αξίωμα. Τότε εξήστραψεν ο ζήλος αυτού υπέρ του αγαθού. Τότε έλαμψαν τα ουράνια χαρίσματα, δι ών υπήρχεν προωρισμένος άνωθεν, εις βοήθειαν του Ζωοδόχου Τάφου, ανεφάνη εργάτης ανεπαίσχυντος ο ιερεύς του Θεού, ο ζηλωτής Αθανάσιος.

Έτι από των αποστολικών χρόνων και εξής έπεμπον εις Ιεροσόλυμα τας λεγομένας «λογίας» οι απανταχού της Ορθοδοξίας κατατιθέντες όσον ηδύνατο η προηρείτο έκαστος εις διατροφήν της αυτόθι πρωτογόνου των αγίων εκκλησίας έπεμπον δε αυτάς δια των μάλιστα πιστών και δεδοκιμασμένων ανδρών, ως μαρτυρεί ο Παύλος γράφων προς τους εν Κορίνθω πιστούς: «Περὶ δὲ τῆς λογείας τῆς εἰς τοὺς ἁγίους, ὥσπερ διέταξα ταῖς ἐκκλησίαις τῆς Γαλατίας, οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιήσατε. 2 κατὰ μίαν σαββάτων ἕκαστος ὑμῶν παρ’ ἑαυτῷ τιθέτω θησαυρίζων ὅ,τι ἂν εὐοδῶται, ἵνα μὴ ὅταν ἔλθω τότε λογεῖαι γίνωνται. 3 ὅταν δὲ παραγένωμαι, οὓς ἐὰν δοκιμάσητε, δι’ ἐπιστολῶν τούτους πέμψω ἀπενεγκεῖν τὴν χάριν ὑμῶν εἰς Ἱερουσαλήμ·». (Α’΄Κορινθ. Ιστ΄ 1-3). Τοιούτος απεστάλη προς τους αδελφούς παρά των αγίων εν Ιερουσαλήμ και ο ευδόκιμος Αθανάσιος. Στέλλεται λοιπόν μετα τινός γέροντος μακράν εις διαπόντιον αποδημίαν, υποφέρει κόπους, υπομένει θλίψεις, στερήσεις, ταλαιπωρίας κακουχίας, υπακούων μετα καρτερίας εις την διαταγήν της Εκκλησίας αυτού και εις την αποστολικήν νουθεσίαν, «Σύ οὖν κακοπάθησον ὡς καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ». (Β’ Τιμ. Κ. ) Μετά ταύτα επανέρχεται εις ταύτην την Βασιλεύουσαν, όπου μετά τα την προς Κύριον εκδημίαν Αβραμίου και Προκοπίου των Αγίων Πατριαρχών παραλαμβάνει αυτόν εις την συνοδείαν αυτού ο Άνθιμος, ο αγιώτατος και σοφώτατος εκείνος Ιεράρχης, όστις, μεγάλα φρονών περι του Αθανασίου απολύει αυτόν εις πολύ εκτενέστατον στάδιον προς τα ίχνη των ενδόξων αυτού προκατόχων. Παϊσίου του ευαρεστήσαντος τον Θεόν δια της ασκήσεως , και των θαυμάτων την χάριν παρ΄ αυτού κομισαμένου, Νεκταρίου του Λατινομάστιγος, του της υγιούς διδασκαλίας το νέκταρ εις την Εκκλησίαν του Χριστού πελαγίσαντος. Δοσιθέου του θεσπεσίου στύλου του ακλονήτου της Ανατολικης Εκκλησίας, του των αιρέσεων ολέθρου, του κολοσσαίου και ακαταμαχήτου προπυργίου της Ορθοδοξίας. Χρυσάνθου, του χρυσού άνθους της Εκκλησίας, του κληρονομήσαντος τον ζήλον και την σοφίαν και τον θρόνον και τας αρετάς του κατά σάρκα συγγενούς αυτού Δοσιθέου. Εφραίμ του ευφράναντος την εκκλησίαν δια της μελιρρύτου διδασκαλίας αυτού.

Τούτων λοιπόν των αληθώς Μακαριωτάτων Πατριαρχών τας οδοιπορίας ιχνεύων και ο Αθανάσιος αποστέλλεται εις την εξαρχίαν της άνω και κάτω Ιβηρίας. Εκεί διέτριψε δωδεκαετίαν όλην, παρα πάντων των εν εκείνοις τοις κλίμασιν ορθοδοξούντων λαών τιμώμενος ενταυτώ και τιμών το Ιερόν αυτού κατάστημα. Εκεί εδοξάσθη δια την ταπείνωσιν και την σεμνότητά του και από των τα σκήπτρα των εκείσε δύο ηγεμονών κατεχόντων φιλοχρήστων Καισάρων. Αλλ’ όμως ουδ εν τοιαύτη τη παροικία διετέλεσε απείραστος ο Αθανάσιος. Στίφη ενόπλων εκ της γείτονος Περσίας εισέβαλον εις την Ιβηρίαν και την χώραν εδήωσαν και πολλά κακά επέφεραν κατά του ορθοδόξου πληρώματος. Καταλαβόντες δε την Τυφλίδα πολλάς θλίψεις και στενοχωρίας επέφερον εις πάντας. Εκεί ωδίνισε ωδίνας μετά των άλλων, και ο Έξαρχος Αθανάσιος, μετά δε την άλωσιν και του φρουρίου της Τυφλίδος εξ εφόδου, ο Αθανάσιος μόλις σώζεται δια σαργάνης και διαφεύγει την αιχμαλωσίαν κρυβείς επι χρόνον πολύν εις τα Καυκάσια και Κεραύνεια όρη, απωλέσας πάσαν αυτού την ουσίαν. Μετά τούτους δε τους σφοδρούς και θυελλώδεις των πειρασμών χειμώνας, επανέρχεται εις την βασιλίδαν των πόλεων, ήτις έμελλε μετ ού πολύ γενέσθαι της δόξης αυτού το εξαίσιον θέατρον, και αναπαύεται μικρόν από των πόνων και κόπων εν τη κατά το Νεοχώριον αυτού ηγουμενία, ίνα πάλι αποδυθή εις αυτούς ενδοξώτερον του λοιπού και γενναιότερον, εις ο περιέμενεν αυτόν λαμπρόν της δοκιμασίας στάδιον.

Οποία ήτο η κατάστασις των πραγμάτων εκείνης της εποχής τόσον των εκκλησιαστικών όσον και των του λαού δύναται τις ευκόλως να ανεύρη ανατρέχων εις την ιστορίαν. Λαίλαψ και τυφών και καταιγίς χειμώνος κατακαλύπτει και συμπυκνοί και σκοτίζει τον ορίζοντα. Φωνή πολέμου και αιχμαλωσίας και πάσης κακώσεως κατέπληξε και ενέκρωσε πάσαν ψυχήν και πάσαν καρδίαν χριστιανού. Εις μίαν δύσκολον δια την Εκκλησίαν ώραν απέρχεται εις την εν ουρανοίς Ιερουσαλήμ ο Πατριάρχης Πολύκαρπος. Εν τοιαύτη εποχή εγχειρίζεται την πηδαλιουχίαν της Πατριαρχίας ο Αθανάσιος. Και από εκείνης της ημέρας κατέπιε πολύν λύπην και εψωμίσθη πολλά δάκρυα δια την οικτράν και οδυνηράν κατάστασιν του Γένους και ιδιαιτέρως δια την του Ιεροσολυμιτικού Θρόνου τοιαύτην. Τριάντα εκατομμύρια γρόσια επεβάρυνον τον Άγιον Τάφον και την καρδίαν του Πατριάρχου Αθανασίου. Εις διάστημα περίπου δέκα ετών τη συνδρομή του Οικουμενικού Πατριάρχου και της Μεγάλης Εκκλησίας, των Ομογενών, των Ορθοδόξων αδελφών της Ρωσίας Ιβηρίας και Δακίας κατώρθωσεν ο πολύαθλος Πατριάρχης την εξάλειψιν σχεδόν του χρέους, το οποίον ηπείλη την απεμπόλησιν της ιδιοκτησίας υπο του Ορθοδόξου γένους των Ρωμαίων των Παναγίων Προσκυνημάτων. Αλλ ΄ουχί μόνον το χρέος απέσβεσε, αλλά και επισκευάς ναών εξετέλεσε. Άπαντα σχεδόν τα ευαγή Μοναστήρια του Παναγίου Τάφου και τους ναούς και τα άλλα οικοδομήματα, τα μεν πεσόντα ανήγειρε, τα δε πεπονηκότα υπό του χρόνου ανεκαίνισε. Και εις άλλας δε άλλων κλιμάτων Εκκλησίας ανοικοδομουμένας συνέτρεξε και μάλιστα τας εν Κωνσταντινουπόλει. Και εις τον περικαλλέστατον Ναόν της Ζωοδόχου Πηγής μετά χαράς και προθυμίας συνέδραμε και τα εν Φαναρίω και Χάλκη Μετόχια του Παναγίου Τάφου επηνόρθωσε. Αλλά και του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου την περιφανή ανέγερσιν συνέδραμε.

Και σοφίας όμως πολυγραμμάτου ημοίρησεν ο Αθανάσιος, και προς τούτο μέγας ήτο ο διακαής αυτού ζήλος υπέρ της παιδείας του έθνους ζήλος. Συνιστάτο ελληνικόν σχολείον οπουδήποτε της πατρώας γής; Πρώτος ο Αθανάσιος ίνα πρώτος πάντων συνεργήση δια χρημάτων. Αυτός και εις την λαμπράν του Γένους Σχολήν ότε εν τη Ξηρά Κρήνη ελειτούργη ετήσιον βοήθειαν συνεισέφερε, και το εν Χάλκη Φιλολογικόν Φροντιστήριον πέντε ολόκληρα έτη γενναίως υπεστήριξε. Αλλά και δια την μονήν της Αγίας Τριάδος, ότε εκ βάθρων ανεκαινίσθη, συνετέλεσε ο Αθανάσιος ού μικρόν ουδέ μνείας έλλασον.

Αμέτρηται αι ευεργεσίαι του πολύαθλου Πατριάρχου, τιτάνιοι οι αγώνες αυτού, απερίγραπτον το των ευαγών αυτού πράξεων προς την Εκκλησίαν και το Γένος.

Πρεσβύτης και προβεβηκώς τη ηλικία, το καλλίνικον αυτού τέλος προετοιμάσας και φοβούμενος, ίνα μη αιφνίδιος θάνατος ανάψη σκάνδαλα και ταραχάς εν τη Εκκλησία των Ιεροσολύμων, ηρετίσατο αριστίνδην κατά την αρχαίαν του θρόνου συνήθειαν και ανέδειξεν επινεύσει της Αγιωτάτης Αυτού Συνόδου, υποψήφιον της Πατριαρχείας Καισάρειον, Καισαρείας της Φιλίπου Επίσκοπον. Εκείνου δε θανόντος εξελέξατο αύθις τον Αρχιεπίσκοπον Θαβωρίου Ιερόθεον. Δυστυχώς όμως τη επιρροή παρά τη Υψηλή Πύλη του Ηγεμόνος της Σάμου Βογορίδου, όστις απεστρέφετο τον Ιερόθεον, δεν ενεκρίθη η εκλογή και η αναγνώρισις αυτού υπό του Σουλτάνου και αντ’ αυτού εξελέγη ουχί πλέον εν Κωνσταντινουπόλει ως ήτο έθος αλλ’ εν Ιεροσολύμοις πλέον τη συνδρομή της Ρωσικής Κυβερνήσεως ο Κύριλλος ο Β΄ ο από Λύδδης, ο εψηφισμένος Ιεροσολύμων Ιερόθεος ο από Θαβωρίου απεστάλη ως Έξαρχος εις Ρωσίαν μετά δε την παρέλευσιν ολίγων ετών εξελέγη Πατριάρχης Αντιοχείας.



Εξομολογηθείς ουν πάλιν και πολλάκις εις τον πνευματικόν αυτού πατέρα ο ιερός ποιμήν και βλέπων παρούσαν την τελευτήν αυτού, εζήτη παρ΄ αυτού επιμόνως το μέγα και αγγελικόν του μοναχικού βίου σχήμα.



Και ιδού λοιπόν εν μέσω απλέτου και ανεσπέρου φωτός και αγγέλλων πτερυγιζόντων ευρέθη, ουχί πλέον ο Πατριάρχης Αθανάσιος, αλλ΄ ο μοναχός Αθανάσιος, υιός μετανοίας και ευτελούς απαρνήσεως το αγγελικόν σχήμα ενδεδυμένος. Φθάσας δε εις την δύσιν του επιγείου αυτού βίου συγχωρηθείς και συγχωρήσας τους πάντας παρέδωκε το πνεύμα εις τας χείρας του Δημιουργού και Δεσπότου. Το ιερόν αυτού σκήνος εκηδεύθη εις τον Πατριαρχικόν Ναόν και παραπλεύσαν τον Βόσπορον ενταφιάσθη εν τω Ιερώ Ναώ τούτω του Αγίου Γωργίου δόκιμος γενόμενος και λαβών τον στέφανον της ζωής.


Ο Θεός μακαρίσαι την ψυχήν αυτού και αξιώσαι και ημάς του στεφάνου της ζωής . Αμήν



Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

التنسك

في منطقه يهودا التي عاش بها القديس يوحنا السابق (يوحنا المعمدان) وصل التنسك الى اعلى درجاته الروحانيه. في هذه المنطقه الصحراوية التي لا يمكن العيش بها او حتى المرور منها، حيث عاش السيد يسوع المسيح وقام في العديد من نشاطاته.

كانت هذه المنطقه الصحراويه المكان المقصود للعديد من الرهبان من جميع أنحاء العالم، الذين اختاروا الصلاه، الهدوء النفسي والتنسك هدفا لحياتهم.

تؤكد لنا المصادر الكنسية على إن منطقه فلسطين كانت قطبا جذابا للعديد من الرهبان. لكن هنالك ثلاثه مناطق كانت قد شكلت اختيار خاص لكثيرين من المتنسكون وهم: بحيره طبريا والمنطقه التي حولها، القدس وضواحيها، بيت لحم وصحراء يهودا مع وادي نهر الاردن في الجنوب.

لقد ربط التنسك وتنظيمه بشخصيات عديدة نذكر منها: القديس خاريتون، القديس افثيميوس، القديس ثيودوسيوس (عطا الله) والقديس سابا.

القديس خاريتون هو من أوائل الرهبان الذين جائوا الى صحراء يهودا وهو مؤسس التوحد الافرياني (كلمه لافرا كلمه يونانيه) وتعني الطريق الضيقه وهذا يعتمد على بعض الانظمه والقوانين، لكن يعطى لاعضائة حرية المبادرة وفي طريقه حياتهم.

اللافرة هي عبارة عن مجموعة صغيرة من الرهبان الذين كانوا يعيشون كل واحد منهم لوحده في مغاره وكل ليوم احد كانوا يجتمعون في الكنيسة الخاصة بهم. القديس افثيميوس أكمل التنسك الافرياني وكرسه كنظام حياه. وقد تم افتتاح دير الافره الكبيره شرقي القدس في عام 429 م.

القديس ثيودوسيوس افتتح التوحد الرفقي اي الجماعي "الكنوفيي". في الكنوفيو أي مكان التنسك يتوجب على الرهبان ان يأكلون، يصلون مع بعضهم البعض حيث خضعوا إلى نفس النظام والقوانين. في الكنوفيو هنالك تلاؤم بين التمارين روحانيه وجسمانية والتي بدورها تخضع إلى انظمه شديده.

خلال فترة قيادة القديس سابا عرف التنسك اكبر ازدهارا له، حيث خلق نوع حياه رهبانيه تنسكيه التي كانت تربط الثلاثة انظمه مع بعضها: التنسك، الافروتي والكنوفي.

اكمل القديس سابا الانظمه التنسكيه المختلفه ورتبها في نظام واحد حيث كان يعتقد أن الانظمه الثلاثة للتنسك هم عباره عن ثلاثه درجات التي تقود الى الخلاص.


© 2007 - 2008 jerusalem-patriarchate.info

يسمح استخدام محتويات ونصوص الموقع، لأهداف شخصية بشرط أن يذكر

مصدرها : jerusalem-patriarchate.info، ويمنع استخدامها لأهداف تجاريه.

الأديرة والكنائس المقدسة

في هذه المرحلة يتم جمع المواد والمعلومات الكاملة عن أديره وكنائس الأراضي المقدسة التي سرف يتم نشرها تدريجيا خلال الأسابيع القادمة. في الوقت الحالي نكتفي بذكر أسماء هذه الأديرة والكنائس.







كنيسة القيامة المقدسة







1.الافره ألمقدسه للبار والموحى عليه أبانا سابا المقدس

1.مقدس دير القديس جاورجيوس الخوريفي

2.مقدس قداسه دير "العذراء الخوزيفيه" في أمورغوس (جزيرة يونانيه): 2.مقدس دير القرنطل

3.مقدس دير العيزريه

4.مقدس دير الملائكة القديسين

5.أعمال التنقيب في أنقاض دير القديس افثيميوس الكبير:

























أديرة وكنائس أخرى في القدس



1.دير أبينا إبراهيم )حيث توجد كنيسة ألاثني عشر رسولاً (

2.دير القديس خرالمبوس

3.دير القديس يوحنا المعمدان

4.دير رؤساء الملائكة

5.دير القديس نقولاوس

6.دير القديس ثيوذوروس

7.دير القديس جاورجيوس (حارة اليهود )

8.دير القديس جاورجيوس (المعروف بالمستشفى )

9.دير القديس باسيليوس

10.ديرالقديسة كاترين

11.دير القديس سبيريدون

12.دير القديس نيقوذيموس

13.حبس المسيح وفيه كنيسة القديس استفانوس

14.دير القديسة حنه

15.دير القديس سمعان -­ القطمون

16.دير الصليب الكريم

17.دير القديس أونوفريوس

18.دير صهيون المقدسة

19.دير القديس استفانوس

20.دير القديس بندلاييمون

21.دير الصعود في جبل الزيتون

22.دير القديس موذيستوس





الأديرة النسائية

1. دير السيدة المعروف بدير البنات

2. دير القديس أفثيميوس

3. دير صيد نايا













الصـفحة الرئيسية



مقدمـة وترحيب



مختصـر تاريخـي



التركيب الإداري



مـزارات مقدسة



أديــرة وكنائس



تواريـخ مهمـة



أساقفة – بطاركة



الأعياد الكنسـية



التقويـم السنوي



مؤسسات تعليمية



متاحف – مكاتب



دير سـيناء المقدس



خريطـة البـلاد



مصادر المــواد



مواقع مرتـبطة



أخبار- إعلانات



صـور مختلفــة



الدعـم التقـني



مطبوعات كنسـية



المساهمون بالموقع



للاتصال والاستفسار





© 2007 - 2009 jerusalem-patriarchate.info

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Λόγος εις την ανάστασιν του υιού της χήρας

Το μέγα μυστήριον της Αναστάσεως το διδασκόμεθα από τον Σωτήρα μας και Θεόν τόσον με λόγια, όσον και με τα ίδια του τα έργα. Και στα παραγγέλματα, και στις διδαχές, και στις θαυματουργίες του ο Κύριος αρχίζει από τα κατώτερα και προχωρεί προς τα μεγαλύτερα· σαν με κάποια σκαλοπάτια ανεβαίνει από τα χαμηλότερα στα υψηλότερα και σιγά-σιγά ανυψώνει το ανθρώπινον γένος στην δόξα και την γνώσι και την έννοιαν της θεότητός του. Μπορεί κανείς να το ιδή αυτό και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, ιδιαιτέρως όμως στην προκειμένην υπόθεσι. Διότι πρώτα ο Κύριος υπέδειξε και προανήγγειλε την δύναμι της Αναστάσεως στην περίπτωσι μιας βαρειάς ασθενείας για την οποία δεν ημπορούσαν να κάνουν τίποτε, όταν επετίμησε τον πυρετό που έκαιγε την πενθερά του Πέτρου και προεκάλεσε τέτοιαν αλλαγή στην κατάστασί της, ώστε και να την ενισχύση στην διακονία των επισκεπτών, εκείνην που όλοι επερίμεναν πως θα αποθάνη. Έπειτα προσθέτει κάτι περισσότερο στην εκδήλωσι της δυνάμεώς του ο φιλάνθρωπος και προχωρεί πάλι σε μεγαλύτερο θαύμα, το οποίον έγινε στον δούλο του εκατοντάρχου που έπασχε από πολύ σοβαρήν ασθένεια, η οποία τον είχε οδηγήσει στο χείλος του θανάτου· όταν αυτός είχε φθάσει στις τελευταίες του αναπνοές και προσήγγιζε στις πύλες του Άδου, τότε εκλήθη ο Δεσπότης, και επροθυμοποιήθη κατ΄ οικονομίαν να έλθη κοντά του. Εξ αιτίας όμως της αιτήσεως και της πίστεως του εκατοντάρχου ο οποίος του είπε: «Κύριε, ειπέ λόγον και ιαθήσεται ο παις μου», μόνον με το πρόσταγμά του ανέστησε αυτόν που όλοι επίστευαν ότι είχε ήδη σχεδόν αποθάνει, χωρίς ούτε να πλησιάση καθόλου σ΄ εκείνον τον τόπον· αλλά έστειλε από μακρυά την υγεία στον ετοιμοθάνατο την ίδιαν ώρα που έδωσε το πρόσταγμα. Έτσι ο δούλος απηλλάγη από την νόσο και επανήλθε στην προηγουμένην και ακόμη καλλιτέραν υγεία και κατάστασι. Ω, δύναμις προστάγματος! Πράγματι φωνή δυνάμεως η φωνή του Θεού, όπως λέγει ο άγιος Δαυΐδ: «ιδού δώσει την φωνήν αυτού φωνήν δυνάμεως». Διότι την στιγμή που ο Δεσπότης είπε στον εκατόνταρχο: «Ύπαγε, και ως επίστευσας γεννηθήτω σοι», τότε και η αρρώστια αμέσως απεχώρησε από τον νέον.
Έπειτα παρουσιάζει ο Κύριος την δύναμί του και με άλλην μεγαλυτέραν θαυματουργίαν, όταν επήγε στην πόλι Ναΐν. Διότι πλησιάζοντας εκεί, συνήντησε τον υιόν της χήρας, ο οποίος είχε ξεψυχήσει και είχε μείνει για πολύν χρόνο στο φέρετρο, ήδη δε τον ωδηγούσαν στον τάφο. Αυτόν τον ανέστησε τότε παραδόξως και τον παρέδωσε στην μητέρα του, όπως μας φανερώνει σαφέστατα η σημερινή περικοπή του Ευαγγελίου.

Βλέπουμε εδώ τον μεγαλουργόν Θεόν και Δεσπότην, τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν να θαυματουργή θαύμα μέγα, να ζωοποιή η Ζωή, να ανιστά η Ανάστασις και να εγείρη τον νεκρόν την ώρα της κηδείας. Με το θαύμα αυτό μας βεβαιώνει και μας πληροφορεί για την προσδοκωμένην κοινήν ανάστασι των νεκρών και συγχρόνως δεικνύει από πριν την ιδικήν του ζωηφόρο και θείαν Ανάστασι, φανερώνοντας την δι΄ αυτής λύτρωσι και ελευθερία μας καθώς και την σωτηρία και την αιωνία ζωή. Διότι λέγει, ότι καθώς επλησίαζε στην πύλη της πόλεως, εκείνη την ώρα εκηδεύετο ένας νεκρός, το μονάκριβο παιδί μιας χήρας. Ήλθε κοντά στην πύλη της πόλεως Ναΐν ο Χριστός και Θεός μας, η πύλη της ζωής και της αθανασίας και προσέταξε ο Ζωοδότης να σταματήσουν τον θρήνο. Όταν ο Δεσπότης τους συνήντησε, εκράτησε το ξυλοκρέββατο και είπε στην μητέρα του νεκρού: Μη κλαις, γυναίκα, άφησε το πένθος σου να ηρεμήση, επειδή εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή. Παύσε τον οδυρμό, παύσε τους θρήνους, κράτησε τα δάκρυά σου. Καταργείται εντός ολίγου η αιτία των δακρύων σου, το πένθος δίδει την θέσι του στην χαρά. Και πλησιάζοντας ήγγισε την σορό· εκείνοι που την μετέφεραν εστάθησαν, γεμάτοι έκπληξι και απορία. Ποίος είναι αυτός, και με ποίον σκόπο έβαλε το χέρι του επάνω στην σορό; και καθώς επερίμεναν έκθαμβοι και προσδοκούσαν να ιδούν τι θα συμβή, εφώναξε τον νεκρόν ο Χριστός και του είπε: «Σοι λέγω νεανίσκε, εγέρθητι»· και έτσι με τον λόγο και την αφήν ανέστησε τον νεκρόν, ο οποίος ελαλούσε τώρα ενώπιον όλων.

Ενώ ημπορούσε ο Χριστός μόνο με λόγο να κάνη το θαύμα, αγγίζει όμως την κλίνη για να μάθωμε ότι το σώμα του Χριστού και Θεού μας είναι σώμα της ζωής και της αθανασίας και ότι αυτός είναι εκείνος που έπλασε στην αρχή με τα άχραντα χέρια του τον άνθρωπο, και με το θείο και νοερόν εμφύσημά του του έδωσε ψυχή και ζωή. Επίσης ότι στο τέλος αυτός μέλλει να αναστήση με σάλπιγγα την ανθρωπίνην φύσι και αφού εγείρη τους νεκρούς να αποδώση στον καθένα ανάλογα με τα έργα του· διότι είναι κριτής ζώντων και νεκρών και αυτός είναι η οδός και η αλήθεια, γι΄ αυτό και όσοι τον ακολουθούν δεν θα χρειασθούν οδηγόν. Και επειδή αυτό που λέγω είναι αλήθεια και όχι ψεύδος, μακάριοι είναι αυτοί που το πιστεύουν.

Επειδή δε είναι και ζωή, όσοι εκπληρώνουν τις άγιες εντολές του και αν αποθάνουν θα ζήσουν, όπως πάλι λέγει ο ίδιος σε άλλο σημείο: «Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται». Και «εάν τις τον λόγον μου τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα».

Δέχονται μεν στις ακοές τους τον λόγο του Θεού και δαίμονες και άνθρωποι φαύλοι, αλλά όταν πρόκειται για τον λόγο της σωτηρίας δε αρκεί η απλή ακρόασις, ούτε για την ζωήν, η μάθησις, αλλά πρέπει κανείς να τηρήση και να εκπληρώση ότι ήκουσε. Δεν θα αντικρύση λοιπόν θάνατο σε όλους τους αιώνες ο σταθερός φύλακας των θείων εντολών και προσταγμάτων του Χριστού. Αυτά τα λέγει ο Κύριος, όχι βέβαια επειδή καταργεί τον σωματικόν θάνατον αλλά επειδή ως Θεός που είναι δεν τον θεωρεί ως θάνατον. Επειδή φυσικά για τον Θεόν όχι μόνο το να ζωοποιή το νεκρό και το φθαρμένον είναι εύκολον, αλλά να οδηγή και το ανύπαρκτο στην γέννησι. Γι΄ αυτό και λέγει: «Νεανίσκε σοι λέγω» και σε προστάζω, σήκω επάνω. Σε σένα τον αποθαμένο το λέγω· δεν σου βάζω ή εμφυσώ άλλη ψυχήν αντί για εκείνην που είχες, αλλά την ιδίαν ανακαλώ κυριαρχικώς να επιστρέψη με την δύναμί μου. Λάβε ζωήν και σήκω επάνω, διέταξε ο Δεσπότης και ο δούλος υπήκουσε στο πρόσταγμα του Κυρίου, κι αφού εψυχώθη και εκινήθη ανεκάθισε και άρχισε να ομιλή εμπρός σε όλον τον κόσμο, για να μη νομίση κανείς ότι εισήλθε καποιο πονηρόν πνεύμα και εκίνησε το σώμα και άρα το γεγονός έγινε με φαντασία και απάτη. Γι΄ αυτό και ανεκάθισε ο νεκρός και λαλούσε, προς ικανήν απόδειξι της κοινής και καθολικής αναστάσεως των νεκρών. Διότι αυτά είναι βέβαια και ασφαλή σημεία της Αναστάσεως· πράγματι σώμα άψυχον ούτε να καθίση, ούτε να ομιλήση ημπορεί. Εν συνεχεία τον έδωσε στην μητέρα του, προς μεγαλυτέραν απόδειξι και επιβεβαίωσι του γεγονότος. Και επειδή το μεγάλο αυτό θαύμα ήταν τόσο παράδοξον ώστε προξένησε φόβο και κατάπληξι σε όσους ευρέθησαν τότε εκεί, εδόξαζαν τον Θεόν λέγοντας ότι: «Προφήτης μέγας εγήγερται εν ημίν, και ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού». Δεν είχαν ακόμη σχηματίσει την αντίληψιν ότι ο Σωτήρ Χριστός είναι Θεός· όμως ούτε αυτό ήταν μικρό, το να θεωρούν τον Κύριον ως μεγάλον Προφήτη και μεγαλύτερον από τους άλλους Προφήτες, και από αυτόν τον νομοδότη Μωϋσή· σιγά-σιγά προχωρώντας θα ανέβαιναν και σε υψηλοτέραν αντίληψι και θα επίστευαν ότι είναι Θεός αληθινός.

Η φήμη του θαύματος διεδόθη τότε σε όλη την Ιουδαία και σε όλα τα περίχωρα. Γι΄ αυτό ο Κύριος εδημιουργούσε πολλούς μάρτυρες του γεγονότος, ώστε οι φθονεροί Ιουδαίοι όσον και να θέλουν να τον διαβάλλουν και να κρύπτουν τα θαύματα, να μην ημπορούν. Πράγματι τόσο πολύ επεξετάθη η φήμη της αναστάσεως του νεκρού και πέραν από τα περίχωρα της Ιουδαίας ώστε έφθασε και μέχρι τα ώτα του Ιωάννου του Βαπτιστού, που εζούσε στην έρημο.

Τρεις αναστάσεις έγιναν από τους Προφήτες πριν από την παρουσία του Χριστού και τέσσερεις από τον ίδιο τον Χριστόν. Πρώτη ήταν η ανάστασις του υιού της Σαραφθίας, που ανέστησε ο Ηλίας· δευτέρα του υιού της Σουμανίτιδος, η οποία έγινε από τον Ελισαίο· και τρίτη αυτή που έκανε το νεκρό σώμα του Ελισαίου. Επειδή ο Ελισαίος έλαβε διπλό το χάρισμα μετά την ανάλυψι του Ηλιού. Γι΄ αυτό και μολονότι ήταν νεκρός ανέστησε νεκρόν τον οποίον απέθεσαν επάνω στο σώμα του. Τέταρτη ανάστασις είναι του νέου για τον οποίον ομιλούμε, η πρώτη που έγινε από τον Χριστόν· αλλά ο Χριστός δεν ανέστησε αυτόν τον νεκρόν όπως ο Ηλίας ή ο Ελισαίος με προσευχήν ή παράκλησι, αλλά εξουσιαστικώς. Πέμπτη ανάστασις είναι της θυγατέρας του Ιαείρου· έκτη του Λαζάρου του τετραημέρου· εβδόμη αυτή η οποία έγινε στο Πάθος του Χριστού, όταν «πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων ηγέρθη (ανεστήθησαν)». Αυτές τις ηκολούθησεν ογδόη η Ανάστασις του Κυρίου. Αλλά τις μεν επτά τις διεδέχθη πάλιν ο θάνατος, η δε ογδόη έμεινε ανωτέρα από τον θάνατο. Διότι η ανάστασις των νεκρών, η οποία πρόκειται να γίνη κατά τον όγδοον αιώνα δεν θα διακοπή πλέον από τον θάνατον, αλλά θα είναι ακατάλυτος και αιωνία.

Ας προσπαθήσωμε λοιπόν και ΄μεις, αδελφοί, να ζωοποιήσωμε και να αναστήσωμε τις ψυχές μας οι οποίες είναι νεκρωμένες από τις αμαρτίες. Ας προσέλθωμε, παρακαλώ, στον Κύριο που ζωογονεί τους νεκρούς, ας προσπέσωμε και ας κλαύσωμε ενώπιόν του. Διότι τώρα έχουμε ανάγκην εξομολογήσεως, στην ζωήν αυτή· τώρα χρειάζονται προσευχές, τώρα είναι καιρός δακρύων και στεναγμού και πένθους· ας συντρίψωμε λοιπόν τις καρδιές μας επικαλούμενοι τον Δεσπότη. Διότι αυτός είναι η λύτρωσις της λύπης, η χαρά, η ελευθερία, η ζωή και η ανάστασις. Ας τον δοξάσωμε αδελφοί μου, όχι μόνο με το στόμα και τα χείλη, αλλά με καρδίαν καθαρά και με κάθε απάθειαν, με ζωήν όσον το δυνατόν καλλιτέραν, πολιτευόμενοι ακατακρίτως, επειδή έτσι δοξάζεται ο Θεός· «όπως αν ίδωσι» λέγει «τα καλά έργα υμών, και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς», «πάντα» να τα κάνωμε «προς δόξαν Θεού» και με καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ας αναφωνήση ο καθένας μας προς αυτόν λέγοντας: «Ρύσαι, Κύριε από ρομφαίας την ψυχήν μου, εκ χειρός κυνός την μονογενή μου» (που την έχω μονάκριβη). Και ο Θεός θα εισακούση, δεν θα απομακρύνη την βοήθειά του από εμάς ο άκακος Κύριος· αλλά θα μας ελευθερώση από κάθε οργήν και κίνδυνον και στενοχωρίαν και θλίψι, θα μας λυτρώση από κάθε τυραννίαν, επίθεσι και βλάβη των ορατών και αοράτων εχθρών μας και θα μας απαλλάξη από τον φοβερόν θάνατο της αμαρτίας και θα μας κάνη κοινωνούς της ουρανίου του Βασιλείας· διότι αυτός είναι η ανάστασις και η ζωή, ο Χριστός και Θεός μας, και σ΄ αυτόν προσφέρουμε την ευχαριστίαν «συν τω ανάρχω αυτού Πατρί και τω Παναγίω και Αγαθώ και ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».


Ιωάννου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Ξιφιλίνου

Το Ευαγγελιο Της Κυριακής-(Κατά Λουκάν ζ΄ 11-16)

Και εγένετο εν τω εξής επορεύετο εις πόλιν καλουμένην Ναΐν· και συνεπορεύοντο αυτώ οι μαθηταί αυτού ικανοί και όχλος πολύς. ως δε ήγγισε τη πύλη της πόλεως, και ιδού εξεκομίζετο τεθνηκώς υιός μονογενής τη μητρί αυτού, και αύτη ην χήρα, και όχλος της πόλεως ικανός ην συν αυτή. και ιδών αυτήν ο Κύριος εσπλαγχνίσθη επ΄ αυτή και είπεν αυτή· μη κλαίε· και προσελθών ήψατο της σορού, οι δε βαστάζοντες έστησαν, και είπε· νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι. και ανεκάθισεν ο νεκρός και ήρξατο λαλείν, και έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού. έλαβε δε φόβος πάντας και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες ότι προφήτης μέγας εγήγερται εν ημίν, και ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού.
Μεταφραση

(Κατά Λουκάν ζ΄ 11-16)

Ύστερα πήγε ο Ιησούς σε μια πόλη που λεγότανε Ναΐν. Μαζί του ήταν αρκετοί μαθητές του και πολύ πλήθος. Την ώρα που πλησίαζαν την πύλη της πόλης, βγάζανε ένα νεκρό, το μονάκριβο γιο μιας μάνας, που μάλιστα ήταν χήρα. Κόσμος πολύς από την πόλη τη συνόδευε. Όταν είδε τη χήρα ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε και της είπε: «Μην κλαις». Έπειτα προχώρησε, ακούμπησε τη σορό, και, αφού στο μεταξύ αυτοί που βαστούσαν το φέρετρο σταμάτησαν, είπε: «Νεαρέ, σε διατάζω να σηκωθείς». Ανακάθισε ο νεκρός κι άρχισε να μιλάει. Ο Ιησούς τότε τον παρέδωσε στη μητέρα του. Όλους τους κυρίεψε δέος και δόξασαν το Θεό λέγοντας: «Μεγάλος προφήτης εμφανίστηκε ανάμεσά μας!» και: «Ο Θεός ήρθε να σώσει το λαό του!»

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ 3.10.2010

«Γίνεσθε ούν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών ουράνιος οικτίρμων εστί»

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή καταγράφεται η υψηλοτέρα και θειοτέρα διδασκαλία, την οποία δίδαξε ο Θεάνθρωπος Ιησούς, και η οποία αποτελεί ανά τους αιώνες το μέγα μήνυμα της αγάπης και της προσφοράς προς πάντα άνθρωπο.

Ο κόσμος προ της επί γής παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είχε όλως διαφορετική περί αγάπης και προσφοράς διδασκαλία προς το άνθρωπο, το τέλειο των δημιουργημάτων του Θεού Πατρός.

Ο Μωσαϊκός, άλλωστε, νόμος δίδασκε «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος», δηλαδή, ό,τι σου κάνει ο άλλος και συ να του κάνεις το ίδιο. Σου έβγαλε το μάτι; Να βγάλεις και συ το δικό του.

Η διδασκαλία, ο νόμος, όμως, του μεγάλου Διδασκάλου, του Ιησού Χριστού, ο νόμος της χάριτος, της αγάπης, του ελέους και των οικτιρμών διδάσκει ανά τους αιώνες, το «γίνεσθε ουν οικτίρμονες», να είστε φιλάνθρωποι, φιλεύσπλαχνοι, «καθώς και ο Πατήρ υμών οικτίρμων εστί», καθώς και ο Πατέρας σας είναι φιλεύσπλαχνος.

Υπό αυτή τη νέα διδασκαλία, διδασκαλία αγάπης και προσφοράς κινούμενος ο άνθρωπος πρέπει να ενεργεί και να πράττει πάντοτε το καλό προς τον αδελφό του, ακόμα και προς τον εχθρό του, ακόμα και αν αυτός του κάνει κακό. Αυτό θα πεί προσφορά αγάπης, προσφορά φιλευσπλαχνίας.

Μεγάλο, σωτηριώδες και πάντοτε το αυτό είναι το παράγγελμα του Ιησού, ώστε εάν ο κόσμος όλος το κρατούσε και το εφήρμοζε στην ζωή του, η γη θα ήταν ουρανός, ο κόσμος θα ήταν ένας παράδεισος και η ζωή του ανθρώπου θα ήταν μια ζωή χαράς και ευλογίας.

Τότε δεν θα υπήρχε δυστυχία, πόνος, θλίψη, δεν θα υπήρχαν δάκρυα, δεν θα υπήρχαν δεινά, δεν θα υπήρχαν αρρώστιες, δεν θα υπήρχαν νόμοι, οι οποίοι μεταβάλλονται κατά τις καταστάσεις και περιστάσεις, αλλά θα υπήρχε ο νόμος της χάριτος και της αλήθειας, ο νόμος της αγάπης και της φιλευσπλαχνίας.

Το Άγιο Ευαγγέλιο, το οποίο είναι χθές και σήμερα το αυτό και στους αιώνες, και του οποίου οι αλήθειες είναι αιώνιες αψευδείς και αναλλοίωτες, φέρει πάντοτε το αυτό μέγα και σωτήριο δια τον άνθρωπο μήνυμα, το πώς, δηλαδή, ο άνθρωπος θα βρεί την ουράνιο βασιλεία, την ουράνιο χαρά και ευδαιμονία.

Αυτό είναι το ιδανικό του Ιερού Ευαγγελίου, το οποίο διδάσκει ανά τους αιώνες, κατά τους αψευδείς λόγους του Θεανθρώπου Ιησού, ότι όλος ο κόσμος θα ενωθεί κάτω από τον Ποιμένα των προβάτων, που είναι ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός.

Δια να γίνει, όμως, το θέλημα αυτό του Θεού Πατρός, όπως καταγράφεται στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, πρέπει από την καρδιά του ανθρώπου να ξεριζωθεί ο εγωϊσμός, το συμφέρον, η πλεονεξία, η ανομία, και η αμαρτωλή σκέψη ότι, τα πάντα είναι δικά του· και να βασιλεύσει μέσα στον άνθρωπο η αγάπη, η αγάπη προς πάντα άνθρωπο, ακόμα και στον εχθρό.

Έτσι δίδαξε και έπραξε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Οποίος αγάπησε με τελεία, με πραγματική αγάπη όλους τους ανθρώπους, ακόμα και αυτούς τους εχθρούς του.

Υβριζόμενος, «ο δρακί έχων την πάσαν κτίσιν», υπέμεινε, κολαφιζόμενος παρεκάλει, διωκόμενος ευηργέτει, σταυρούμενος ευχόταν στον ουράνιο Πατέρα του υπέρ του σταυρωτών του και έλεγε: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι».

Δεν είναι μόνο η εντολή του Θεού που καλεί τον άνθρωπο να προσφέρει αγάπη και φιλευσπλαχνία προς πάντα άνθρωπο, ακόμα και στον εχθρό, αλλά και αυτό το φωτεινό και υπέρλαμπρο και αψευδές παράδειγμα του Σωτήρος Χριστού.

Ως λέγει, στην πρώτη επιστολή του, (κεφ. 4, στίχοι 20-21), ο Υψιπέτης αετός της αγάπης, ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύτης εστίν· ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πως δύναται αγαπάν; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ᾿ αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού.

Εάν πεί κανείς, δηλαδή, αγαπώ τον Θεό, αλλά μισεί τους αδελφούς του, αυτός είναι ψεύτης, διότι εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφό του, τον οποίο έχει ιδεί, πως είναι δυνατόν να αγαπά τον Θεό, τον οποίο δεν έχει ιδεί; Αυτήν την εντολή έχουμε από αυτόν. Όποιος αγαπά τον Θεό, να αγαπά και τον αδελφό του.

Δυστυχώς, όμως, τόσο κυριεύουν τους ανθρώπους της κάθε εποχής, και ιδιαιτέρως και της δικής μας εποχής, τα πάθη, ο εγωϊσμός, οι κακίες, τα μίση, η εχθρότητα, ο φθόνος, η φιλοδοξία, η πλεονεξία που δεν διστάζουν να προκαλούν ακόμα και πολέμους· να επιτρέπουν να χύνεται αίμα, ακόμα και αδελφικό, προκειμένου να υπηρετήσουν τον εγωϊσμό τους, το φθόνο τους, τις κακίες τους, τα μίση τους, τις φιλοδοξίες τους.

Οι άνθρωποι αυτοί ξεχνούν ότι τα του κόσμου τούτου είναι μάταια και ψευδή, και ότι τα πάντα έρχονται και παρέρχονται και ότι, κατά τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον μέγα Πατέρα της Εκκλησίας, ο άνθρωπος «ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται και διαλύεται πάς άνθρωπος».

Η έλλειψη της αγάπης και της φιλευσπλαχνίας από τον άνθρωπο δημιούργησε και δημιουργεί, δυστυχώς και στις ημέρες μας, τά αίτια των φοβερών και υλικών δυστυχημάτων, τά οποία ως κύματα παφλάζοντα εξεγείρονται και σήμερα κατά της δήθεν πεπολιτισμένης ανθρωπότητας, με ό,τι συνεπάγεται καταστρεπτικό δια τον σύγχρονο άνθρωπο.

Έριδες, πόλεμοι, αρρώστιες, πείνα, σεισμοί, καταποντισμοί, πλημμύρες, καταστροφές, μέγιστα οικονομικά προβλήματα, ως και οικολογικά τοιαύτα, μαστίζουν την σύγχρονο ανθρωπότητα και ταύτα πάντα διατί; Διότι «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών».

Ο Απόστολος Παύλος, λέγει, (προς τους Εφεσίους κεφ.Ε, 1) «γίνεσθε ούν μιμηταί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά και περιπατείτε εν αγάπη».

Η αγάπη και η φιλευσπλαχνία προς όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους εχθρούς, είναι μεγάλη αρετή δια τον άνθρωπο και προϋποθέτει θυσίες, και αγώνα δυνατό κατά της κακίας, και ηρωϊσμό, και νίκη κατά των σκοτεινών δυνάμεων· διά τούτο και ο Κύριος λέγει: «εάν αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστι; και γάρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσιν».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ω! πόσο θα ευημερούσαν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες, εάν παντού βασίλευε η μεγάλη εντολή του Κύριου: «γίνεσθε οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ υμών ο ουράνιος οικτίρμων εστίν». Η ευλογία του Θεού πλουσιοπάροχα θα επισκίαζε, «ως δρόσος αερμών η καταβαίνουσα επί τά όρη Σιών», και θα δρόσιζε τις ψυχές όλων των ανθρώπων με την ζωογόνο δροσιά και την χάριν του Παναγίου και Ζωαρχικού Πνεύματος.

Στον κόσμο, τότε, θα βασίλευε η αγάπη του Θεού Πατρός, «η πάντα νούν υπερέχουσα» κατά τον θείον Απόστολο των Εθνών Παύλο, και η οποία αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι γεμάτη από ευμένεια, δεν είναι ζηλότυπη, δεν είναι υπερήφανη, δεν κάνει ασχημίες, δεν ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δεν λογίζεται το κακό, δεν χαίρει δια το κακό, αλλά συγχαίρει στην αλήθεια, όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, ελπίζει δια το κάθε τι. Η αγάπη ποτέ δεν θα παύσει να υπάρχει».

Αυτή η αγάπη, του Θεού Πατρός, που δεν θα παύσει ποτέ να υπάρχει, ας πληροί και τις δικές μας καρδιές, εάν θέλουμε πραγματικά να είμαστε πραγματικοί χριστιανοί Ορθόδοξοι, όχι στην ταυτότητα, που δυστυχώς στις ημέρες μας και αυτή έχασε την πραγματική της αξία, αλλά στην πράξη· να κάνουμε δηλαδή την Ορθοδοξία ορθοπραξία και ας μη προφασιζόμαστε «προφάσεις εν αμαρτίαις», διότι η κρίση του Κυρίου θα είναι «ανέλεως τω μη ποιήσαντι έλεος», μας λέγει ο Απόστολος Ιάκωβος (Β.13).

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ας πλημμυρίζει τις καρδιές μας όλες τις ημέρες της επί γης ζωής μας η αγάπη του Θεού Πατρός των Φώτων, διά να τύχουμε του ελέους και της ευσπλαχνίας Του, και να φωτιστούμε και εμείς από το Θαβώριο Φως, όπως φωτίστηκε και ο σήμερα εορταζόμενος υπό της Εκκλησίας μας Ιερομάρτυρας, Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης.

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, σε εκείνους τους πρώτους δύσκολους καιρούς δια την εξάπλωση του Χριστιανισμού, με την σοφή διδασκαλία του, αλλά και με τους αγώνες του υπέρ της αληθούς πίστεως στην Πόλη της Παλλάδος Αθηνάς, την Αθήνα του πνεύματος και της φιλοσοφίας, αντέταξε στην φιλοσοφία της εποχής την ορθή πίστη και διδασκαλία δια το πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού.

Τα συγγράμματά τα οποία κατέλειπε ο Άγιος Ιερομάρτυρας Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, φωτιζόμενα από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος, καταδεικνύουν τους μόχθους και τους κόπους τους οποίους κατέβαλε ο Άγιος υπέρ της Χριστιανικής πίστης.

Το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο σαγήνευσε τον Διονύσιο, και έκτοτε κατέλειπε το του δικαστού έργο και ακολούθησε τον δρόμο της αληθείας, τον δρόμο της αγάπης και της φιλευσπλαχνίας, τον δρόμο τον οποίο χάραξε επάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου Του, Εκείνος διά τον Οποίον προφητικά ο τότε αρεοπαγίτης Διονύσιος, όταν «το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη εις δύο άνωθεν ως κάτω, και η γη εσείσθη, και αι πέτραι εσχίσθησαν, και τα μνημεία ανεώχθησαν», κατά την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, είπε: «ή το παν απόλλυται ή Θεός πάσχει». ΑΜΗΝ.



Ο Λ.Κ.Α.Π.